Biologisch geen broer en zus, maar zo'n sterke band.

Het is niet altijd gemakkelijk om pleegkind te zijn voor Robbe en Lotte. We proberen zo veel mogelijk om hen normaal te laten opgroeien zoals elk ander kind. Toch worden ze er hoe dan ook af en toe mee geconfronteerd dat ze pleegkinderen zijn. Het is mooi om te zien wat ze voor elkaar kunnen betekenen op zulke momenten. 

Het is tijd voor een bezoek met de mama van Robbe. We zijn een dik half uur onderweg naar de speeltuin waar we hebben afgesproken. Gewoonlijk ontvang ik vlak voor vertrek nog een berichtje dat ze onderweg is, maar deze keer heb ik niks gekregen en reageert ze ook niet op mijn bericht. Ik ben dus al een beetje op mijn hoede tijdens de rit...

Op de achterbank heerst een uitgelaten sfeer. Robbe vertelt tegen Lotte wat hij tijdens het bezoek allemaal wil doen: met zijn mama op de glijbaan, zijn nieuwe schoenen laten zien en samen een zakje chips eten. Lotte vertelt dat zij dat nooit kan doen met haar papa en mama, want waar zij bezoek heeft is geen glijbaan en kan je ook geen chips kopen. "Je mag wel met mij mee op de glijbaan en ik zal de chips met jou delen," zegt Robbe. Ze lacht van oor tot oor. 

"Zijn we er bijna?" vraagt Robbe. "Ja, maar ik heb nog geen berichtje gehad, vriend." Hij kijkt bedenkelijk... "Misschien slaapt ze nog." 

We komen aan bij de speeltuin en ik zie haar nog niet staan. Ik probeer haar te bereiken, maar het lukt me niet. Vanuit mijn achteruitkijkspiegel zie ik Robbe bezorgd naar buiten kijken. "Ik denk dat ze ziek is," mompelt hij zachtjes. We wachten nog een kwartier, maar geen mama te bespeuren. Zijn onderlip begint te trillen en de teleurstelling is van zijn gezicht te lezen. Lotte kruipt dicht tegen hem aan en zegt: " Dat is niet fijn hè broer, mijn mama is mij ook eens vergeten. Ik denk dat we nu een ijsje gaan eten, dat deden we bij mij ook toen ik verdrietig was."  

Ik kijk Robbe aan en zeg: "Sorry jongen, ik denk dat ze niet meer komt. Wil je een knuffel?" Hij knikt ja, maar zegt dat hij een knuffel van zijn zus wil. Het is verdrietig en mooi tegelijk om hen zo te zien samen... Verdrietig omdat ze allebei die teleurstelling moeten doorstaan, maar mooi om te zien hoe ze steun vinden bij elkaar.

Het is de week voor vaderdag. Robbe komt de trap af en zegt terwijl hij bij Bert op schoot kruipt, Bert en daarna de achternaam van zichzelf. Ik verbeter hem en zeg dat Bert een andere achternaam heeft. "Maar de juf zegt dat je heet zoals je papa?!" zegt hij verbaasd. Ik leg hem uit dat dat over zijn echte papa gaat. Hij wordt boos en slaat zijn armen over elkaar: "Ik wil ook dezelfde naam! Iedereen heeft dezelfde naam en ik niet!"

Lotte mengt zich in het gesprek en vertelt trots: "Ik heb ook een andere naam en ik vind dat helemaal niet erg, dan is hij juist heel bijzonder!" Ik merk dat Robbe zich al wat beter voelt. "Hebben wij dan dezelfde naam?" vraagt hij aan Lotte. "Nee, wij zijn geen échte broer en zus, wij zijn hartjes broer en zus! Jij bent mijn broer in mijn hart!"

Terwijl ik stond te smelten, verscheen er een lach op zijn gezicht. Wat fijn dat ze elkaar hebben! Al hebben ze geregeld ruzie, er is niemand anders die elkaar zo goed begrijpen als zij. Ze zitten in hetzelfde schuitje en geven elkaar het gevoel dat ze niet alleen zijn... Zo waardevol!