Pfoeh, wat is dit een pittige fase. Ineens een enorme groei in zijn ontwikkeling, meng dit met een aantal snottebellen, een hoestaanval als hij in bed ligt en een dosis aan verlatingsangst en je hebt het perfecte recept voor een hele slechte nacht! Ohja, en er zal ook vast nog wel plek zijn voor het dessert; sprongetjes en slaapregressies...

Maanden heeft Daan gesukkeld met pijn in zijn oren, vocht achter zijn trommelvlies, oorontstekingen en na weken wachten op een oproep was het 13 september 2022 eindelijk zo ver: Hij kreeg buisjes! En wat een sprongen heeft hij sindsdien gemaakt. 

Voor de eerste keer banaan!

"En slaapt hij al door?" is denk ik de meest gestelde vraag aan ons sinds Daan geboren is. "Nee, maar dat is niet erg en heel normaal", antwoord ik dan. Soms krijg ik het gevoel dat ouders willen dat hun baby zo snel mogelijk de nachten door slaapt. Tuurlijk, wij kijken ook uit naar weer een nachtje ongestoord slapen, maar het is voor een baby'tje heel normaal om de eerste maanden 's nachts nog een voeding te krijgen of gewoon wakker te worden en naar mama of papa te hunkeren. 

Na ruim 3 jaar in een fertiliteitstraject te hebben gezeten, hadden wij op 14 december 2020 een positieve zwangerschapstest in handen. Op 18 augustus zijn wij trotse ouders geworden van ons kleine wondertje Daan. Maar zo rozengeur en maneschijn en insta-perfect is het in het echte leven allemaal niet. Maar je hebt toch eindelijk het kindje in je handen waar je zolang voor hebt gestreden, waarvan je al die jaren hebt gedroomd? Dan ben je daar toch blij mee? Dan neem je toch alles voor lief?

Met 24 weken is er zwangerschapsdiabetes vastgesteld en werd ik overgedragen aan het ziekenhuis. Vanaf het moment dat ik insuline moest gaan spuiten wist ik dat ik zou worden ingeleid bij 38/39 weken. Toen onze kleine man aan de grote kant bleek te zijn werd het helemaal duidelijk: een inleiding bij 38 weken. Dat dit anders zou lopen dat we gedacht hadden, wisten wij toen nog niet. 

Mijn laatste bezoekje aan het ziekenhuis eindigde met de mededeling: "Helaas mevrouw, er groeit geen follikel, dus we zette de behandeling stop in verband met Corona". Ik voelde mijn onderlip trillen en moest mijn tranen wegslikken. Hier was ik al bang voor, het zat er namelijk ook aan te komen. 

Toen ik net was gestopt met de pil kwam mijn cyclus moeilijk (lees: niet!) opgang. Ik dacht dat het lag aan het feit dat ik jaren de pil had geslikt en ik had immers op internet gelezen dat het wel een jaar kon duren voordat je cyclus wel regelmatig kan zijn. Niks om mezelf druk over te maken dus. Maar stiekem deed ik dit wel. Ik had cyclussen van 3 tot 9 maanden en ik vertrouwde mijn lichaam niet. Op dat moment had ik al een gevoel dat het niet helemaal goed zat. Helaas vertelde de huisarts hetzelfde als wat ik op internet had gelezen: "het kan een jaar duren voordat je een regelmatige cyclus hebt, soms nog wel wat langer".

In de zomer van 2017 besloten we dat ik zou stoppen met de pil. Wij wisten beide dat het een jaar kon duren voordat al die hormonen uit je lijf waren, dus wilde we er niet te lang mee wachten. Toen na een half jaar mijn menstruatie nog niet op gang was gekomen, bracht ik toch maar een bezoekje aan de huisarts. Onze kinderwens was immers enorm en ik wilde zeker weten dat 'daar beneden' alles wel goed werkte. De huisarts stuurde ons eigenlijk meteen door naar het ziekenhuis voor een echo. Ik herinner me haar woorden nog zo goed: "Dat is routine hoor, alleen maar om te kijken of alles in orde is".