Moeder zijn na een fertiliteitstraject

Na ruim 3 jaar in een fertiliteitstraject te hebben gezeten, hadden wij op 14 december 2020 een positieve zwangerschapstest in handen. Op 18 augustus zijn wij trotse ouders geworden van ons kleine wondertje Daan. Maar zo rozengeur en maneschijn en insta-perfect is het in het echte leven allemaal niet. Maar je hebt toch eindelijk het kindje in je handen waar je zolang voor hebt gestreden, waarvan je al die jaren hebt gedroomd? Dan ben je daar toch blij mee? Dan neem je toch alles voor lief?

De eerste twee weken nadat Daan geboren was had ik de hele dag door bakken met energie. Om 00.00, 03.00 en 06.00 uur een fles geven was toen peace of cake! Maar ik was al gewaarschuwd: dit zijn hormonen en de adrenaline. En een gewaarschuwd mens telt voor twee zeggen ze, maar na die twee weken vond ik het inderdaad heel zwaar worden. Ineens sloeg de vermoeidheid toe, Daan had enorme last van krampen en sliep overdag heel slecht. Was hij 's nachts aan het huilen van de krampen, zat ik met hem mee te huilen. Uit wanhoop, onzekerheid, verdriet om je kind zo te zien, maar ook van vermoeidheid. 

Zat ik hem 's nachts in slaap te wiegen spookte het echt wel eens door mijn hoofd: "Waarom voel ik mij zo? Ik moet toch blij zijn met dit mannetje wat in mijn armen ligt?" Ik voelde mij dan schuldig tegenover de wensmama's en -papa's. Zij zouden allemaal een moord doen voor een kindje en ik zit hier te huilen omdat ik MOE ben?! 

Maar lieve (wens)mama's (to be), je hoeft je echt niet schuldig te voelen als het even wat minder gaat! Je leven staat totaal op zijn kop en het ís ook echt niet makkelijk! Je moet wennen aan elkaar, een ritme zoeken (als dat überhaupt al mogelijk is), je mag best onzeker zijn of het even allemaal niet meer weten! Je mag best in huilen uitbarsten als je even niet weet waarom je kleintje nou zo hard aan het huilen is. It's ok to be not ok!