Hoe wij terecht kwamen in de "Medische Malle Molen"

In de zomer van 2017 besloten we dat ik zou stoppen met de pil. Wij wisten beide dat het een jaar kon duren voordat al die hormonen uit je lijf waren, dus wilde we er niet te lang mee wachten. Toen na een half jaar mijn menstruatie nog niet op gang was gekomen, bracht ik toch maar een bezoekje aan de huisarts. Onze kinderwens was immers enorm en ik wilde zeker weten dat 'daar beneden' alles wel goed werkte. De huisarts stuurde ons eigenlijk meteen door naar het ziekenhuis voor een echo. Ik herinner me haar woorden nog zo goed: "Dat is routine hoor, alleen maar om te kijken of alles in orde is". 

December 2018, ons eerste bezoekje aan de fertiliteitspoli. Mijn man was mee, want ik was onwijs nerveus omdat ik niet wist wat ik moest verwachten. Ik was nog nooit bij een gynaecoloog of fertiliteitsarts geweest, nog nooit in zo'n enge stoel gelegen, nog nooit een inwendige echt gehad. Samen zaten we nerveus in de wachtkamer. Toen mijn naam geroepen werd, schrokken we allebei een beetje: het uur van de waarheid.

De arts stelde ons echt op ons gemak en de zenuwen waren grotendeels verdwenen. Ze legde rustig uit wat ze ging doen en hoe het in zijn werk ging. Het was heel fijn dat ze stap voor stap vertelde wat ze ging doen en aan het doen was. Ze legde ook uit wat wij op het computerscherm zagen. Mijn eierstok, met heel veel kleine blaasjes erin. Ze legde meteen uit dat dit een beeld is wat bij PCOS voorkomt en dat de kans heel groot is dat daarom mijn menstruatie niet op gang komt. Ik mocht mij weer aankleden en ze wachtte op ons in haar spreekkamer. Na een uitgebreid gesprek kwam ze tot de conclusie dat ik inderdaad PCOS heb. We kregen veel informatie over wat het inhoudt, over de gevolgen voor onze kinderwens en over een dieet wat ik zou kunnen volgen.

Eenmaal terug in de auto barstte ik in tranen uit. Ik was het vertrouwen in m'n lichaam echt volledig kwijt! Hoe kan mijn lichaam nou een kind dragen en baren als het niet eens uit zichzelf zwanger kan worden?! Mijn man probeerde me nog gerust te stellen, maar ik hoorde hem niet eens meer. Het enige wat ik dacht was: spontaan zwanger worden zit er dus niet meer in, ik moet aan de hormonen en het zal een medische zwangerschap worden.