Secundaire sectio bij een failed induction

Met 24 weken is er zwangerschapsdiabetes vastgesteld en werd ik overgedragen aan het ziekenhuis. Vanaf het moment dat ik insuline moest gaan spuiten wist ik dat ik zou worden ingeleid bij 38/39 weken. Toen onze kleine man aan de grote kant bleek te zijn werd het helemaal duidelijk: een inleiding bij 38 weken. Dat dit anders zou lopen dat we gedacht hadden, wisten wij toen nog niet. 

Bij precies 38 weken wordt er afgesproken dat ik bij 38+1 ingeleid zal gaan worden door middel van een ballonkatheter. Het plaatsen hiervan ging soepel, het voelde niet prettig maar het deed geen pijn. De ballon was gevuld met 30cc water en toen de volgende dag bleek dat er niks was veranderd, werd deze bijgevuld naar 50cc. Helaas bleek de volgende dag dat er nog geen verandering was. De baarmoedermond stak nog naar achteren, was niet niet verweekt en er was nog geen sprake van ontsluiting. Op dat moment stonden wij voor twee opties: nog een keer een ballonkatheter en weer thuis afwachten of medicatie maar dan moesten wij in het ziekenhuis blijven. Wij kozen voor de laatste optie. 

Om de twee uur kreeg ik een pilletje welke zorgde voor harde buiken. Omdat deze vrij pijnlijk waren had ik echt het gevoel dat ze wat deden. Helaas, toen ik getoucheerd werd aan het einde van dag 1 met medicatie, bleek dat de baarmoedermond iets soepeler was geworden, maar nog steeds geen ontsluiting. We besloten nog een dag dezelfde medicatie te proberen in de hoop dat er wel wat zou gebeuren, aangezien de harde buiken pijnlijk waren en deze ook te zien waren op de CTG. 

Na een vreselijke nacht in het ziekenhuis komt de ochtenddienst om 07.00 uur meteen het eerste pilletje van die dag brengen. Om de 2 uur krijg ik weer een pilletje, 6 pilletjes in totaal. 's Avonds wordt er weer gekeken wat de stand van zaken is en er is een krappe vingertop ontsluiting. Vet teleurgesteld! Dit is niet wat we gehoopt hadden. We worden naar huis gestuurd voor een rustweekend en maandag moeten we terug komen voor een nieuwe ballonkatheter. 

Nog nooit is een weekend zo langzaam voorbij gegaan, maar dit gaf ons wel de gelegenheid om samen de opties te bespreken en te kijken waar onze grenzen lagen. Want hoe lang willen we hier nog mee doorgaan? Inmiddels waren we bijna een week verder, een week met weinig slaap, veel spanning en onzekerheid en we waren MOE! En dan moest de bevalling nog beginnen.. Wij kozen ervoor dat, wanneer de nieuwe ballonkatheter maandag niks zou doen, wij de optie keizersnede graag bespreekbaar wilde maken. 

Maandag aan het einde van de middag werd er weer een nieuwe ballonkatheter geplaatst en mochten we weer naar huis. Die avond voelde ik wel wat rommelen. Ik had krampen die ik niet eerder had gehad. Ik ging met een paracetamol op naar bed en dinsdagochtend moesten wij ons weer melden. 

Ik bleek een krappe 2 centimeter ontsluiting te hebben en de gynaecoloog wilde mijn vliezen proberen te breken! WAUW! Wat een goed nieuws. Tranen rolde over mijn wangen van geluk. Mijn vliezen werden gebroken en wij werden naar onze kraamsuite gebracht. 'Hier wordt ons kleine mannetje geboren', dacht ik toen nog. 

Op de kamer aangekomen werd ik meteen aan de weeën opwekkers gelegd en binnen no time stond deze op de hoogste dosering. Langzaamaan voelde ik wel wat krampen in mijn buik, maar echte weeën waren het nog niet. Rond de middag kwam de verloskundige kijken hoeveel centimeter ontsluiting ik had. Ik had nog steeds 2 centimeter, maar zij voelde wel dat mijn vliezen niet volledig gebroken waren. Zij heeft ze alsnog gebroken en toen kwamen de weeën opgang! Wat een pijn! En aangezien ik pas 2 centimeter had vroeg ik om een ruggenprik. Deze werd binnen een half uur gezet, maar bleek niet goed te zitten. Na nog 7 keer opnieuw geprobeerd te hebben bleek het helaas niet te lukken en kreeg ik een morfinepomp. 

Rond 02.00 uur 's nachts kwam mijn eigen verloskundige binnen. Ze had nachtdienst en was verbaasd dat er nog geen kindje was! Ja, wij ook.. Ik bleek nog steeds op 2 centimeter ontsluiting. Ik barste in tranen uit. 'Ik kan niet meer, ik ben op!' Dat zag de verloskundige ook en de optie keizersnede werd besproken. Allemaal waren we het er over eens dat dat op dit moment de beste optie zou zijn. De weeën opwekkers werden uit gezet en ineens voelde ik rust. Mijn lichaam maakte zelf geen weeën aan, dus ik kon even mijn ogen dicht doen. 

Even na 04.00 uur werd ik klaargemaakt voor de OK. Er was nog een spoed keizersnede aan de gang, maar daarna waren wij aan de beurt! SPANNEND! Ineens ging het me even te snel en overvielen de emoties. Op dat moment kwam alle spanning, onzekerheid en vermoeidheid eruit. Binnen nu en een paar uur zou ons mannetje geboren zijn! Het echte besef hadden we toen nog niet. 

Om 05.00 uur werd ik de OK ingerold. Mijn man kreeg een pakje aan en mocht naast mijn hoofd op een krukje gaan zitten. De held op sokken. Hij heeft zo'n hekel aan ziekenhuizen en dan ook nog mee in de OK. In vond het stoer en was onwijs trots op hem! Deze keer lukte de ruggenprik wel (gelukkig! Anders zou het onder algehele narcose moeten en dat wilde ik echt niet) en binnen no time lag ik daar, achter een gordijntje en waren ze begonnen. 

De ruggenprik was deze keer, vanwege de vele vorige pogingen, iets te hoog gezet waardoor ik continu benauwd was en een druk op de borst had. Daarbij kwam dat mij bloeddruk daalde waardoor ik onwijs misselijk werd. Dit was gelukkig snel opgelost en voor ik het wist was onze zoon daar! Om 05.30 uur precies is onze mooie zoon Daan geboren met een gewicht van 4198 gram (Thank god dat nu alles down under nog in tact is!) en 52 cm. Geboren via een secundaire sectio vanwege een failed induction.