Ik ben nu een vrouw met een koelkast klem. Ja je leest het goed, een koelkast klem. Want onze lieveling gaat ineens overal staan, lopen en kan dingen plotseling open maken.

Het monster is weer aangewakkerd hoor. Je weet wel, die ene, die elke maand binnenkomt met de pret.

Ja, haar ja! Ik werd met het minimale aantal haren geboren maar door de jaren heen had ik toch een fijne bos verzamelt.

Baby Jake en ik vallen wel eens hand in hand inslaap. Ik vind dat fijn en hij wordt er rustig van. Soms ligt hij zo te “Stevie Wonderen” zoals ik het noem. Hij bonkt en wiegt dan met zijn hoofd om in slaap te vallen, lijkt heel erg op een swingende Stevie Wonder dus vandaar. Zodra ik zijn kleine handje pak wordt hij rustig. En ik daarmee ook en zo vallen we wel eens samen in slaap. En raak ik ook wel eens teleurgesteld wanneer hij zijn handje uit de mijne loslaat. Pijnlijk.

Weet je nog? Die eerste weken dat je baby alleen maar slaapt, eet en poept en jij alsnog het gevoel hebt dat je het enorm druk hebt? Wat ook zo is maar als je een paar maanden verder bent is het verschil zo groot. Pfoeh soms kan ik daar best terug naar verlangen als ik had geweten dat slapen een dingetje werd.

Ik denk dat het 23:30 uur was toen we in de auto stapten. Het was een warme dag in juni. Pim was de hele dag aan het werk geweest. Ik had geslapen van 12 uur tot 17 uur na een nacht van zo’n 10 uur slapen en was de rest van de avond moe.

Soms is het vreemd dat het voelt alsof dat er bij hoort, een perfect plaatje. Terwijl je gezellig lachende baby al leuk genoeg van zichzelf is. Ik doe het ook hoor op Social media proberen een mooi beeld van mijn leven neer te zetten. Ik kan soms zo jaloers worden op mama’s die een prachtige Instagram pagina hebben met mooie kleuren, prachtige kleding in fijne aarde tintjes, hippe huisjes en noem maar op!

Hoipipeloi!