Een stoet beren op de weg

Baby Jake en ik vallen wel eens hand in hand inslaap. Ik vind dat fijn en hij wordt er rustig van. Soms ligt hij zo te “Stevie Wonderen” zoals ik het noem. Hij bonkt en wiegt dan met zijn hoofd om in slaap te vallen, lijkt heel erg op een swingende Stevie Wonder dus vandaar. Zodra ik zijn kleine handje pak wordt hij rustig. En ik daarmee ook en zo vallen we wel eens samen in slaap. En raak ik ook wel eens teleurgesteld wanneer hij zijn handje uit de mijne loslaat. Pijnlijk.

Loslaten.

Thema’tje wel. Ik durf me er eigenlijk niet zo goed aan te wagen want ik durf niet los te laten. Of durf niet, ‘wil niet en kan niet’ doen ook mee en ‘ik vind het moeilijk’ komt ook nogal vaak aankloppen.

Door het ziek zijn tijdens de zwangerschap heb ik een trauma opgelopen. Vastgesteld en wel door mijn psycholoog. Ik wilde niet maar ik moest naar haar toe want als je bij ieder klein kruimeltje al een heel brood ziet of zelfs de bakkerij dan is dat enorm stressvol. Rare vergelijking maar hopelijk te begrijpen. De beroemde zogenoemde emmer heeft een betonnen laag waardoor het water veel te snel overstroomd. Niet echt bepaald chill.

Voor mij niet maar ik denk vooral niet voor de mensen om mij heen. Soms loop ik binnen één seconde als een donderwolk door het huis en even later gedraag ik me weer als een omgevallen schaapje wat niet meer zelfstandig op 4 pootjes komt. Dus ja het was tijd voor hulp en dus kwam daarbij ook een “diagnose”.

Ik begon een paar weken geleden met EMDR-therapie. Wat kort gezegd mega bizar is. In het begin kon ik alleen maar denken “Wat zouden er voor led lampjes in die balk zitten?” Maar op een geven moment gaf ik toch over aan het hele gebeuren.

Ja het is heftig. Ik heb een aantal dingen enorm intens herbeleeft. Wat ook mooie momenten een tikkkie helderder maakte, zoals de geboorte van Jake. Maar goed het geeft ook licht aan de dingen die pijnlijk zijn en die stress veroorzaken. Die me soms zo boos en verdrietig maken maar ik niet uit kan leggen waarom omdat ik niet weet waar het vandaan komt. En ook laat het momenten zien die ik dacht vergeten te zijn. En dat doet trauma blijkbaar met je. Het maakt bepaalde situaties niet uit te leggen.

Als het over de baby gaat ben ik enorm mega kei beschermend. Laats ben ik voor het eerst in zes maanden drie uur alleen weg geweest (rijles, ja toch! Na honderden jaren toch maar aan begonnen want met een baby in het OV is prima maar niet fijn) en huilen toen ik weg moest, ik dan hé, de baby was gewoon gezellig met zijn tante aan het lachen.

Het ligt dus echt niet aan een ander, ik vertrouw gewoon mensen met mijn kindje. Maar hem alleen laten spelen is al een opgave voor me. Het liefst zit ik heel de dag naast hem. Niet gezond, I know! Maar, en nu komt het moeilijk uit te leggen stukje, ik heb altijd het gevoel dat ik het beter moet doen, dat ik hem tekortdoe en omdat ik voor hem heb gekozen ik er ook 24/7 moet zijn om alles op te vangen, hij moet vooral alles fijn hebben en niet huilen of pijn hebben. Weten andere mensen wel hoe hij het liefst opgetild wordt of wat zijn lieveling speeltje is en hoe wij het liefste met hem kletsen. Ik heb zijn prille leventje in gevaar gebracht toen ik hem nog niet eens had ontmoet. Toen ik hem alleen nog maar kon voelen. Dus voelt het alsof ik het goed moet maken met hem.

Ik reageer daarom best heftig op stressvolle of “gevaarlijke” situaties. Terwijl ik er eigenlijk niks aan kon doen dat de situatie liep zoals het is gegaan. Dat stressvolle en gevaarlijke ligt dus echt bij mij. Want ik zie al snel een hele stoet beren op de weg. Nou ik weet niet of je ooit een beer goed bekeken hebt maar als je daarvan een stoet ziet lopen zou ik maar snel maken dat je wegkomt.

Het ligt dus allemaal niet zo simpel in mijn gevoel en gedachten. Wat dus weer veroorzaakt is door dat leuke trauma, door die ziekenhuis bezoeken, door het niet weten wat er eigenlijk aan de hand is en wat er met je gaat gebeuren. Door de (latere) realisatie van “Ik had dood kunnen gaan” Dus ergens logisch maar niet een rustig gevoel.

En soms is er naast dat nog een ander gevoel, dat van jaloezie. Het overvalt me iedere keer weer; ‘Wat als baby Jake liever bij iemand anders is dan bij mij?!’ dat is heel moeilijk want het maakt het lastig om hem naar een kinderopvang te brengen of een oppas te vragen. Vooral het idee dat het iemand is die ik niet ken. Dan lopen de rillingen over mijn rug, komen de tranen in mijn ogen en de brok in mijn keel. Wat als hij het thuis minder leuk heeft omdat ik soms met mezelf in de knoop zit. Brrr. Nee. Niet aan te denken.

Loslaten.

Ik ga er nog veel over moeten leren er nog veel in moeten gaan accepteren. Dus voor nu geniet ik dan maar even extra van dat samen in slaap vallen, en het geklauter op mijn lichaam en de daarbij horende krassen van sterke handjes met scherpe nageltjes en kwijl ‘kusjes’. Ik wil mijn kindje niet loslaten en toch wordt dat proces vanaf de geboorte gelijk in werking gezet. Niet meer in jouw buik maar op jouw buik, om te delen met de wereld, met ieder die je lief is en die dit prachtige kindje een mooi leven wenst.

Loslaten vanaf het eerste moment dat ze in je armen liggen is een pijniging die bij het mooie van moederschap hoort. Dat vertellen ze er niet bij.

De EMDR-therapie werkt trouwens heel goed. Er is al meer ruimte in mijn hoofd en de rust in mijn lijf is aan het wederkeren.

Nu ga ik lekker met mijn baby knuffelen want ik mag me weer zo gelukkig prijzen om de hele dag tijd met hem te mogen spenderen!