Lets talk about hair baby!

Ja, haar ja! Ik werd met het minimale aantal haren geboren maar door de jaren heen had ik toch een fijne bos verzamelt.

Flinke krullen, gekregen van zowel vader als moeder, waar ik zo af en toe net iets te vaak de stijltang doorheen jaste. Een teleurstelling voor velen. Maar fijn voor mij want ik had een druk leven op de dans academie en ik was moeilijk wakker te krijgen in de ochtenden dus dat gestreken haar bespaarde me enorm veel tijd.

Anyway, ik was zo blij met mijn haren. Ze waren al jaren mijn visitekaartje. Tijdens het dansen kon ik ze prima gebruiken, het was een gesprekspartner en zorgde dus ook voor gespreksstof. Het onderhoud van die krullen kost wel een berg tijd en geld maar zeg nou zelf dan heb je ook wat!

Tijdens mijn zwangerschap zat mijn haar moeiteloos goed. Behalve dan dat ik er niet altijd puf voor had dus een knot, ook wel “die bol op je kop” (aldus de husband) had voorkeur want het was een warme zomer en met een baby buik kan je die plak haren niet gebruiken.

Na eenmaal een kind op de wereld gezet te hebben maakt het blijkbaar niet meer uit hoe graag je er nog goed uit wil zien want de natuur verpest het hoe dan ook voor je. Zoals bij velen viel ook mijn haar uit. En niet zomaar, borstels vol met rapunzel achtige lokken hopla in de prullenbak. Huilen, letterlijk. Niet alleen door het vertrekken van hormonen (daag! daag! fijn dat jullie hier even hebben gewoond!) maar ook door nieuwe medicatie. Och wat een feest die bloedverdunners. Een paar weken voel je je zo beroerd als een paardje in de draaimolen en vervolgens verlies je ook nog een hele rand gouden lokken. Bitches (excuse my language)

Maar nu groeit het dus terug. En dat is heel fijn! Behalve dan dat ik nu dus mini korte krulletjes krijg. Een soort extra pony onder mijn al bestaande haar. En ik voel me er niet bepaald knapper door. Maar ik ben wel enorm blij dat het terug groeit.

Een baby zet je hele leven op de kop. Het veranderd alles. Je hele lichamelijke huishouden ligt in de goot. Ik dacht “nou we persen die baby er uit (wat in eerste instantie al een enorm verkeerde verwachting was) en dan is alles weer zoals daarvoor.” Maar nu bijna zeven maanden later ontdek ik nog steeds dingen die veranderen. Ik was best tevreden over mezelf. Of tevreden, meestal dan. Ik had vrij goede momenten maar ik blijf een vrouw, voel ook de druk van perfecte plaatjes en onzekerheden waren altijd aanwezig. Ik vond mezelf mooi tijdens de zwangerschap en was super trots op mijn buik. Maar na de geboorte van Baby Jake vond ik mezelf echt een moeke. Mijn kleding was verschrikkelijk lelijk en stom, ik droeg ook nog zwangerschapskleding want dat zat nog fijn, mijn lichaam was fluffy en wilde gelijk buikspieren trainen, er leek iets niet te kloppen aan m’n hoofd en dan dat haar! Ik hoefde er alleen maar naar te kijken en het viel aan iedere kant al uit.

Maar ik realiseerde me niet goed genoeg dat dit er bij hoort. Mama zijn is een nieuwe rol, je bent nog steeds jezelf maar hebt er een extra petje bij gekregen. Of petje, vrij grote pet, eerder een sombrero. Dus logisch misschien dat je eventjes niet meer weet hoe je het moet hebben met al die veranderingen.

Na enige tijd in mijn ik-heb-een-verse-baby-bubbel kleding en lichaam te hebben geleefd heb ik nieuwe kleding gekocht, gin ik buikspier oefeningen doen en door de borstvoeding weer terug op gewicht. Mijn hoofd klopt nog steeds niet helemaal maar dat komt dus door die nieuwe haargroei.

Dus lieve mama’s to be, het komt weer goed. Hoorde ik ergens een keer... nu even geduld hebben.