De koelkast klem

Ik ben nu een vrouw met een koelkast klem. Ja je leest het goed, een koelkast klem. Want onze lieveling gaat ineens overal staan, lopen en kan dingen plotseling open maken.

Als het om de veiligheid van kinderen gaat gaan ouders nogal cray en ik snap het ineens helemaal. Oké, ik heb nog net niet overal matrassen op de vloer neergelegd maar als het niet zo’n enorme shitload aan andere problemen met zich mee bracht had ik het gedaan.

Jake was laats gaan zitten of staan in zijn bedje en viel, huilen natuurlijk, de volgende dag een blauw oog en deze moeder een enorm schuldgevoel uiteraard. Maar blijkbaar hoort dat vallen erbij, heb ik ooit eens gehoord. En het is gek dat je dan als moeder denkt “OH NEE! mijn kindje viel net na zijn totaal zelfstandige en zelfbedachte actie, het is allemaal mijn schuld, ik ben een dikke amateur!”

Jake leert lopen, Jake valt. Hij huilt, staat weer op en 2 seconden later is het weer helemaal alsof er niets is gebeurd en is hij afgeleid door zijn eigen spiegelbeeld of zoiets. Oké soms duurt het een minuut maar vrijwel altijd vergeet hij het snel en speelt weer verder. Maar dan denk ik, wat nou als hij net een keertje verkeerd valt en iets breekt of het veroorzaakt binnen in schade of z’n kleine tandjes breken af, oogballen vallen er uit, krijgt scheuren in z’n hersenen… ik weet het allemaal niet hé, maar zo werkt mijn hoofd. Soms als ik ‘s avonds mijn ogen dicht doe om te gaan slapen dan kan ik zo allemaal ongelukken voor me zien.

Mijn vader zei het ooit eens “vanaf het moment dat ze geboren zijn moet jij ze alweer leren loslaten” En hij heeft gelijk, ik moet hem letterlijk leren loslaten anders loopt Jake over twintig jaar nog steeds aan zijn moeders hand. En dat brengt weer een heel ander schuldgevoel met zich mee.

Kinderen krijgen is heerlijk en waardevol maar man oh man, wat is het toch moeilijk om nu al, nu ons zoontje nog niet eens één jaar is al zo vrij te moeten laten. Maar die schuldgevoelens wanneer ze dan toch iets overkomt, ook al is het zo klein, kan ons hele leven op de kop zetten. Dat vertellen ze je er niet bij wanneer je negen maanden in de rij staat te wachten op het ouderschap. Poepluiers, “het is een prachtig wonder” en “moet ik wel of geen babynestje kopen?” dat komt wel aan bod maar over schuldgevoel heeft eigenlijk nooit iemand het. Terwijl het denk ik wel het grootste onderwerp is wat aan bod komt bij kersverse ouders. Maar misschien is dat een verkeerde gedachte. Schuldgevoel ontstaat vanuit onvoorwaardelijke liefde. En misschien is dat een beter manier om te kijken naar de situaties die je normaal schuldig laten voelen. Ik heb onvoorwaardelijke liefde voor dit kleine druifje wat ik op deze intense wereld heb gezet en bescherm hem met alles wat ik kan. Ik denk dat ik dat maar eens ga proberen misschien voel ik me daar rustiger en positiever bij, wie weet. En misschien werk het wel averechts.

Maar goed, daarom kopen we denk ik al die trap hekjes, ladestoppers, gaan de deurklinken omhoog en natuurlijk komt die irritante koelkast klem er. Want dat zijn de middelen waarmee we de veiligheid van onze kindjes in de hand hebben. Het kleine beetje controle wat we daaruit halen geeft ons een beetje rust in het oh zo snelle leven van onze kleine spruiten.