Over-slaap-vermoeidheid

Weet je nog? Die eerste weken dat je baby alleen maar slaapt, eet en poept en jij alsnog het gevoel hebt dat je het enorm druk hebt? Wat ook zo is maar als je een paar maanden verder bent is het verschil zo groot. Pfoeh soms kan ik daar best terug naar verlangen als ik had geweten dat slapen een dingetje werd.

Mijn schoonmoeder zei het laatst “waarschijnlijk zal 80 procent van alle mama blogs gaan over slecht slapen en slaap tekort” Ze heeft denk ik gelijk. Trek de blog kast maar open en de radeloze vermoeide slaap verhalen komen je tegemoet. Met z’n allen in een keer, probeer dat maar eens op te vangen en het advies er uit te vissen.

Nu is het zo dat onze lieve baby Jake niet de beste slaper is. Of dat zeg ik verkeerd, wanneer hij eenmaal slaapt is het een sterspeler, wil hij niet in slaap vallen is het een regelrechte vermoeidheids hel voor deze mama. Pas wanneer je kindje niet wil slapen krijg je door hoe moe je eigenlijk bent, hoe hard je toe bent aan tijd voor jezelf. En dat je dan soms voor één split seconde kan denken, ‘voordat de baby er was, was het beter.’ Wat natuurlijk nergens opslaat want hallooo! je hebt een levend wezen gebouwd samen met de liefde van je leven en dit mooie schepsel is alles en heel de wereld bij elkaar.

En toch met al die liefde voor je mini kan je niet ontkomen aan een enorme bult frustratie. En het is niet alleen zo dat je hoopt dat je vermoeide baby gaat slapen maar ook dat jij eindelijk mag slapen. Want ik denk stiekem dat dat het geen is wat de frustratie veroorzaakt, een chronisch tekort aan mama slaapjes.

Van de week sliep onze lieve zoon matig. Hij wilde niet in bed en wanneer hij wel in bed lag was het huilen, of lachen, of brabbelen of kon ik m’n kont niet keren en gingen zijn benen alweer de lucht in of lag meneer op zijn buik. Ik was bijna van plan om op m’n kop te gaan staan. (Misschien werkt dat?!) Ik draaide echt te ver door en werd boos. En toen ik doorhad dat ik boos was dacht ik, maar wacht ik wil helemaal niet boos zijn en toen voelde ik me zo schuldig dat Ik aan het meehuilen was met Jake. Ik vroeg mijn baby van zes maanden “Waarom lukt het nou niet? Waarom lukt het mama niet om jou te laten slapen? Wat doe ik verkeerd?”

Nu kan ik er een beetje om lachen, alsof mijn baby ineens zou stoppen met zeurhuilen en zou zeggen “Nou mam, ik leg het eventjes uit hé, ten eerste...” Nee doet ie dus niet en bij zo’n lief klein hummeltje komt ook geen gebruiksaanwijzing dus we doen allemaal maar wat.

Ik, zoals waarschijnlijk vele anderen, geef mezelf dus de schuld wanneer mijn kleine boobie niet kan slapen. In misschien een enkel geval zou dit echt zo zijn. Maar waarom een baby niet wil slapen? Wie zal het weten. Misschien staat er een gek koud tochtje, was hij nog niet klaar met spelen, waren de keukentafel lampen veel te interessant of meestal in Jake z’n geval, zit er een scheetje, boertje of poepie in de weg.

Wanneer wij als volwassen mensen niet kunnen slapen gaan we ons toch ook bezig houden met andere dingen (ik ging in m’n studententijd nogal eens de ramen wassen of opruimen. Maar boodschappenlijstjes maken, radio jingles zingen of wereldproblemen oplossen werken tegenwoordig ook) waarom raken we dan gefrustreerd als onze kindjes dat ook doen?

Omdat we zelf ook al bekaf zijn gok ik. Ik zou willen dat ik zo’n 3 middag dutjes mocht doen. Maar had ik dat als kind gewild? Nope. Ik wilde liever buitenspelen. Ohja en dan als je baby slaapt wil je ineens je huishoudelijke dingetjes doen of wanneer hij ‘s avonds slaapt ben jij jezelf ineens bezig aan het houden met bijvoorbeeld het schrijven van een blog over slapen terwijl je net zo goed je ogen kan sluiten. (Kleine note to self)

Dus eigenlijk is het onzin om boze gevoelens te krijgen. Maar dat oververmoeid zijn. Dat nekt het niet-slapen-probleem. En ja je baby moet slapen voor zijn ontwikkeling, oververmoeidheid is voor niemand goed. Maar hoe kunnen wij als papa’s en mama’s rust vinden in het feit dat onze kindjes niet altijd willen slapen? Ik vind het heel moeilijk. Wanneer mensen vragen hoe het gaat en ik zeg “goed, moe! Maarja, dat hoort er bij he” zullen niet-ouders dan begrijpen wat voor soort moe ik bedoel?

Rust, reinheid en regelmaat zei mijn kraamhulp. Dikke prima maar ik kan nog zo’n mooie dagplanning in mijn hoofd hebben als de baby maar één ding anders wil dan is het einde verhaal en kan die planning de kliko in.

En op zo’n dag voelt het alsof je “me time” er helemaal bij inschiet. Dan voelt het als een wonder dat je gedoucht en geluncht hebt. Terwijl je baby ook gewoon heeft geslapen en je misschien dat uur zombie like op je telefoon aan het scrollen was.

Dus ja, ik ben soms slaap vermoeid. Maar goed, dan heb ik altijd nog het mooie vooruitzicht dat wanneer hij zestien is, hij waarschijnlijk tegen het middaguur pas wakker wordt en ik dan denk “nou word nu maar wakker zoon!”

De wonderlijke wereld van slaap. Het blijft een specialiteit.

En nu ga ik zelf maar eens slapen, Welterusten!