Zwangerschap stories deel 1

Ik denk dat het 23:30 uur was toen we in de auto stapten. Het was een warme dag in juni. Pim was de hele dag aan het werk geweest. Ik had geslapen van 12 uur tot 17 uur na een nacht van zo’n 10 uur slapen en was de rest van de avond moe.

Daar zou een alarmbelletje moeten rinkelen zou je denken... deed het ook hoor, ik was gewoon even oost Indisch doof.

Ik wist me die avond al geen houding te geven op de bank. Niet liggen, niet zitten, kussen hier, kussen daar, nee toch niet zo. Ik wilde gewoon op m’n gemakje de aflevering van ‘modern family’ afkijken, wat was dit nou voor gezeur van mijn lichaam.

Ik besloot toen naar bed te gaan. Niet zomaar hoor, want zwanger dus hormonen en een tikkie angst dus, met veel tranen. Misschien zou het helpen om te liggen. Na een half uurtje draaien en amper ademen belde Pim de huisartsenpost. Er was iets aan de hand en we wisten stiekem wel wat. Ik liep al langer met klachten alleen verdoezelde ik die een beetje onder het mom van “ik ben zwanger dus laat me” maar deze avond was het echt te heftig om nog te ontkennen.

Toen ik 23 weken zwanger was van baby Jake werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Midden in de nacht, want ja joh waarom ook niet. Na te hebben gesmeekt bij de huisartsenpost om een verwijzing (“mevrouw ik denk dat u een gekneusde rib heeft” ja daahaaag meneer de dokter. Dat kwam er bij mij niet door hoor) liep ik het halve ziekenhuis door. Daar werd ik vervolgens in een isolatie kamer (want hey ik kon ook nog zomaar eens COVID-19 hebben) door enorm fijne verpleegkundigen en artsen geholpen met wat voelde als 80 testjes en werd er redelijk (lees veel) wat bloed in buisjes gestopt. Hoe lief de verpleegkundige ook was zo slecht was ze in bloed prikken en een infuus in m’n arm proppen. Maar goed is ook geen feestje zo in de nacht, snap ik ook. En ik was eigenlijk te moe om geïrriteerd te worden, sterker nog, ik was blij om in het ziekenhuis te zijn.

Dat halve ziekenhuis door lopen was een soort drie dubbele marathon voor mij. Niet omdat ik zwanger was maar omdat, wat de volgende ochtend bleek, ik meerdere long embolieën had in beide longen. Levensbedreigend.

Dus hoe ik route 80 vanaf de parkeerplaats heb bewandeld blijft een wonder.

Voor ieder die niet weet wat een longembolie is even een mega korte uitleg. Bij een longembolie zit een bloedvat naar je longen verstopt. Hierdoor komt er minder zuurstof in je bloed en krijg je het benauwd. Tijdens de zwangerschap heb je een verhoogd risico op trombose (bloedproppen) maar aangezien ik een stollingstoornis heb, die helaas nogal een bijzonder geval is, gooide dit veel te veel roet in het eten. Wij wisten van te voren dat ik meer risico liep gezien mijn moeder precies hetzelfde tijdens de zwangerschap heeft mee gemaakt en dezelfde stoornis heeft.

Door een verminderd aantal bezoeken aan de verloskundige en vervolgens geen adequate reactie op mijn klachten was het dus te laat. Of net op tijd. Dat is een kwestie van Hoe je het bekijkt.

In totaal heb ik twee weken in het ziekenhuis gelegen. Dit met een tussenstop thuis van minder dan 24 uur. Het ging toch niet goed genoeg dus wederom midden in de nacht en enorm benauwd terug naar het ziekenhuis. Valt ergens mee dus maar het herstellen is tot op de dag van vandaag nog steeds bezig, fysiek en mentaal.

Met ziekenhuizen komt logischerwijs angst. Ik was bang. Maar niet voor mezelf maar voor mijn baby. Wat zou er met hem gebeuren? en zou hij alles mee maken? Zijn al die medicijnen niet gevaarlijk voor hem? En heeft hij last van mijn verminderde zuurstof? Terwijl ik degene in gevaar was, was hij de enige waar ik aan dacht. Ik voelde me enorm schuldig en een waardeloze moeder.

Ja nu al, ik was nog niet eens moeder maar ik had het leven van mijn kleine al in gevaar gebracht. En als er iets is wat je als mama niet wil is het dat je kind gevaar loopt. Dus ja, ik veroordeelde mezelf enorm om iets wat ik niet in de hand had. Ik baalde, had ik nou naar eerder aan de bel getrokken en meer voor mezelf opgekomen. Dan was het misschien anders gelopen. Ik was ontzettend boos op mezelf. Gelukkig lag ik elke dag zo’n drie kwartier aan de CTG en deed de kleine het geweldig. Dus dat was een geruststelling. Maar ik voelde me vreselijk. Ik weet nog steeds niet wat precies het gevoel was. Maar het heeft veel tranen gekost.

Ondertussen waren de artsen een beetje aan het struggelen met mij want ik reageerde niet enorm goed op de medicijnen. Het duurde lang voordat de juiste instelling was gevonden. Dit omdat elke dag anders leek. “We denken dat je morgen naar huis mag” BAM! teleurstelling want nee hoor Nien bleef nog een weekend langer. Ondertussen was ik maar wat bezig met kleding bestellen want zeg nou zelf wat doe je anders de hele dag in een ziekenhuisbed met een baby opkomst? Alle reruns van friends kijken. En speelde fijn veel suffe spelletjes op m’n iPad (Candy crush let’s go!)

Ook probeerden we een beetje conditie terug te krijgen. Pim en ik in de avonden samen door het lege ziekenhuis. Ik kon de eerste keer denk ik amper de lift halen, Thank the lord voor rolstoelen. Wat leuk was want Pim blijft een beetje een kind dus wheelies werden volop gemaakt en hartverzakkingen veroorzaakt. We hadden lol en dat was fijn. Het leidde af van wat er gaande was. Het was daarom ook dat ik niet door had dat de situatie zo levensbedreigend was.

Gelukkig maar.

Dit verhaal is nog niet klaar want ik belande met 33 weken weer in het ziekenhuis. En naast dat is er genoeg te verwerken in bijna doodgaan dat één blog niet genoeg is. Het vervolg van dit alles lees je in deel 2. 

Ben je zwanger en voelt er iets niet goed. Bel je verloskundige of huisarts. En voelt er ondanks hun geruststelling nog steeds iets niet goed, bel nog een keer. Bloedprikken is zomaar gebeurd. Alles voor je eigen gezondheid en die van je kindje en gezin.