Nadat ik in 2012 de diagnose PCOS kreeg mocht ik ook meteen beginnen met medicatie, helaas sloeg de medicatie niet aan. In januari 2013 kreeg ik daarom een LEO (Laparascopische Elektroagulatie van de eierstokken). Via 3 kleine sneetjes in mijn buik werden er dmv een hete naald enkele follikels stuk geprikt. 

Het schrijven van deze blog heb ik een tijdje voor me uitgeschoven. Ik merk dat ondanks dat het al 9 jaar geleden is, ik het moeilijk vind om terug te gaan naar die tijd. 

Mijn vorige blog is een heel tijdje geleden, maar ik ga het verhaal weer oppakken waar ik gebleven ben. In mijn vorige blog schreef ik dat onze oudste dochter werd geboren, na een hele fijne zwangerschap en een prima bevalling. Ik eindigde die blog met de woorden 'het genieten kon beginnen'. Dat deed ik in het begin dan ook volop. Al vond ik het lastig dat ik last had van mijn stuitje, ik kon niet goed zitten, dus borstvoeding geven was niet ontspannen, daarnaast huilde Myrthe veel, maar ik had zelf niet de rust in mijn lichaam om haar te troosten. Gelukkig had mijn man heel veel geduld en rust en liep hij keer op keer met haar op de arm om haar stil te krijgen. Maar waarom huilde ze zoveel? Deed ik het niet goed? Wilde ze niet bij mij zijn? Kreeg ze niet genoeg voeding? Deze onzekerheden zorgen er alleen maar voor dat ik me slechter ging voelen en ik kwam in een cirkel van gedachtes terecht waardoor ik alleen maar onzekerder werd en steeds meer ging twijfelen aan alles. 

Maart 2014, mijn zwangerschap verloopt perfect eigenlijk. Geen kwaaltjes, geen pijntjes. Eigenlijk is het prima vol te houden. We weten het geslacht niet, dus ik ben wel heel erg benieuwd, ben je een jongen of een meisje? Op wie lijk je? Maar ik ben ook heel benieuwd hoe het is om te bevallen. 1 ding weet ik zeker, ik wil bevallen in het ziekenhuis. Dat voelt voor mij het veiligst en aangezien ik nogal kleinzerig ben, weet ik vrijwel zeker dat ik pijnstilling nodig ga hebben. Dus dan ben ik in het ziekenhuis op de juiste plaats. 

1 januari 2022... ineens besef ik me dat het vandaag precies 10 jaar geleden is dat ik stopte met de pil, we zouden er voor gaan! Dat het niet makkelijk zou gaan heb ik altijd al 'geweten'. Ik werd pas op m'n 16e voor het eerst ongesteld en het was altijd onregelmatig. Mijn gevoel zei dat het niet makkelijk zou worden om zwanger te worden.. Nu, 10 jaar later ben ik gelukkig trotste moeder van 3 prachtige kinderen en 1 sterrenkindje, maar dit ging niet zonder slag of stoot. Ik voel de behoefte om alles van me af te schrijven, ik neem jullie daar graag in mee.