Daar ben je dan mooie lieve meid!

Maart 2014, mijn zwangerschap verloopt perfect eigenlijk. Geen kwaaltjes, geen pijntjes. Eigenlijk is het prima vol te houden. We weten het geslacht niet, dus ik ben wel heel erg benieuwd, ben je een jongen of een meisje? Op wie lijk je? Maar ik ben ook heel benieuwd hoe het is om te bevallen. 1 ding weet ik zeker, ik wil bevallen in het ziekenhuis. Dat voelt voor mij het veiligst en aangezien ik nogal kleinzerig ben, weet ik vrijwel zeker dat ik pijnstilling nodig ga hebben. Dus dan ben ik in het ziekenhuis op de juiste plaats. 

27 maart, de uitgerekende datum, 's ochtends rond 04.00 uur word ik wakker van iets waarvan ik dacht dat het weleens een wee kon zijn. Een minuut of 10 later had ik datzelfde gevoel weer. Zou het dan echt gaan beginnen nu? Ga ik bevallen op mijn uitgerekende datum? Helaas zette het niet door, ik hield deze (voor)weeën de hele dag om de 10 minuten, soms een keer 8 of 9 minuten, dan weer 11, wat gaat de tijd dan langzaam! 's Avonds zijn we maar gewoon naar bed gegaan en eigenlijk heb ik ook prima geslapen. De volgende dag ging het weer net zo door, alleen kreeg ik nu wel steeds meer last van mijn rug. Hierdoor besloten we toch de verloskundige te bellen, gebeurd er iets? Of is het loos alarm? 

Toen de verloskundige 's middags kwam constateerde zij dat ik 1 cm ontsluiting had, het kon dus doorzetten, maar het kon net zo goed weer stoppen. Als dit zo doorging mochten we van de verloskundige er ook voor kiezen om de bevalling de volgende dag in te laten leiden. Dit was wel een serieuze optie voor ons, want ik kreeg toch echt wel veel last van mijn rug. 

Rond 00.30 gingen we naar bed, mijn man, Gerhard, viel als een blok in slaap, maar ik kon de slaap niet vatten. De weeën leken wel iets sneller te komen, maar het was nog niet het echte werk. Toen ineens rond 02.30 uur voelde ik iets knappen en voelde ik ook vrijwel direct water lopen, ik wist het meteen! M'n vliezen waren gebroken! Zo spannend, nu moest het wel gaan gebeuren. En dat deed het! Poeh, binnen no time volgden de weeën elkaar in een rap tempo op, ik had niet eens tijd om op adem te komen. Maar ik dacht, dit is nog maar het begin en dit ga ik echt niet trekken als dit nog uren gaat duren. Dus Gerhard belde de verloskundige. Haar letterlijke woorden: Ik kom zo wel even langs en dan maken we een plan voor de rest van de dag...

Zij was er rond 03.45 en zag dat ik erg veel last had. Ze deed een inwendig onderzoek en trok de conclusie dat ik volledige ontsluiting had! Ik snapte er niets van, ik bereide me voor op een lange dag met veel pijn en ineens was het al zo ver! ik zei dan ook meteen dat ik in het ziekenhuis wilde bevallen. De verloskundige zei dat de kans vrij groot was dat ondanks dat het maar 10 minuten rijden was, de persweeën onderweg zouden beginnen. Dat leek me ook niet zo'n fijn idee, dus dan maar thuis. Ik merkte dat dit allemaal wel even moest landen, maar gelukkig had de verloskundige alles onder controle en kon ik me er goed aan overgeven. 

Rond 06.00 mocht ik gaan persen, ik weet nog dat ik tijdens het persen ineens een knak voelde/hoorde.. Ik zei nog: er knapt iets binnen in mij, maar blijkbaar kon dit geen kwaad en na 3 kwartier op 29 maart om 06.47 was daar onze prachtige dochter Myrthe! Wauw! Wat is ze mooi! We zijn gewoon papa en mama! En alles zit er op en aan en wat een bos met haar! (Achteraf bleek die knap mijn stuitje geweest te zijn, daar heb ik nog een tijd flink last van gehad).

Alles ging zo totaal anders dan ik had verwacht, maar wat was het achteraf heerlijk dat ik thuis ben bevallen, me kon douchen onder mijn eigen douche en in m'n eigen schone bed kon kruipen! Het genieten kon beginnen!