Het genieten kon beginnen...

Mijn vorige blog is een heel tijdje geleden, maar ik ga het verhaal weer oppakken waar ik gebleven ben. In mijn vorige blog schreef ik dat onze oudste dochter werd geboren, na een hele fijne zwangerschap en een prima bevalling. Ik eindigde die blog met de woorden 'het genieten kon beginnen'. Dat deed ik in het begin dan ook volop. Al vond ik het lastig dat ik last had van mijn stuitje, ik kon niet goed zitten, dus borstvoeding geven was niet ontspannen, daarnaast huilde Myrthe veel, maar ik had zelf niet de rust in mijn lichaam om haar te troosten. Gelukkig had mijn man heel veel geduld en rust en liep hij keer op keer met haar op de arm om haar stil te krijgen. Maar waarom huilde ze zoveel? Deed ik het niet goed? Wilde ze niet bij mij zijn? Kreeg ze niet genoeg voeding? Deze onzekerheden zorgen er alleen maar voor dat ik me slechter ging voelen en ik kwam in een cirkel van gedachtes terecht waardoor ik alleen maar onzekerder werd en steeds meer ging twijfelen aan alles. 

Ik ben nooit goed geweest in praten, tenminste niet over mijzelf, dus deze twijfels en onzekerheden hield ik ook voor mezelf, daarnaast schaamde ik me ook. We hadden een heel traject doorlopen en ik had daardoor een prachtige dochter gekregen. Dus nee, 'klagen' dat het allemaal een beetje veel voor me werd dat deed ik niet. Totdat ik op een gegeven moment van mijn werk naar huis reed en mezelf afvroeg of ik het erg zou vinden als Myrthe er niet meer zou zijn. Ik schrok enorm van deze gedachte, maar dit was ook het moment dat ik mezelf bewust werd dat het zo niet verder kon. Ik maakte een afspraak bij de huisarts en hij schreef meteen antidepressiva voor zodat ik me wat beter zou voelen. Ook werd ik aangemeld bij een psycholoog, maar hier was wel een behoorlijke wachtlijst. Gelukkig lukte het me door de medicatie wel om alles wat meer te relativeren en ook kon ik weer meer genieten van die kleine meid. 

Doordat zij veel bleef huilen ben ik na een paar maand overgestapt op flesvoeding, ik dacht dat ze misschien niet genoeg kreeg en dat ging zo in mijn hoofd zitten dat ik alleen nog maar daar mee bezig was. Flesvoeding gaf enerzijds rust, omdat ik nu wist dat ze genoeg binnen kreeg. Toch bleef Myrthe veel huilen en mochten we overstappen op pepti (koemelkallergie zat bij ons beide in de familie, dus misschien was dit het probleem). Op pepti deed ze het heel goed en werd ze eindelijk een tevreden, blije baby, heerlijk! 

Toen Myrthe net een jaar was, kreeg ik eindelijk bericht van Dimence, ik mocht beginnen met mijn traject! Het klinkt misschien een beetje raar, maar ergens had ik er zin in, want er was genoeg om aan te werken wist ik inmiddels wel. Hierover schrijf ik de volgende keer.