Zwanger van ons 2e kindje, maar niet voor lang..

Januari 2015. 

Myrthe was inmiddels 9 maand en wij hadden nog zeker de wens voor een broertje of zusje voor haar. Aangezien we op Myrthe best wel een tijdje hebben moeten wachten, besloten we ons weer aan te melden in het ziekenhuis om de behandelingen weer op te starten. Na een tijdje waren we aan de beurt en na de standaard onderzoeken mochten we weer starten met IUI. Helaas sloeg de eerste poging niet aan en werd deze afgebroken. Op naar de 2e poging, deze was helaas niet raak en moesten we noodgedwongen een kleine pauze inlassen vanwege de vakantieperiode. Toen was het tijd voor de 3e poging en dit keer was het raak! Wauw! We waren zelf vrijwel direct na de behandeling op vakantie gegaan, we waren relaxt en ontspannen, of dit mee heeft geholpen weet ik niet, maar het heeft vast een positieve invloed gehad!

Wat waren we blij! Vol trots vertelden we dit nieuws aan onze ouders, familie en vrienden. De echo's zagen er goed uit en ons kindje groeide goed. Toch vond ik het ergens wel spannend omdat ik nog antidepressiva slikte, maar deze combi kon geen kwaad. Dus daar moesten we dan maar op vertrouwen. 

Maar toch voelde er ergens iets niet goed, ik had mn zwangerschap nog niet gemeld bij de zorgverzekering en ook de kraamzorg was nog niet geregeld. Iets in mij zei dat ik moest wachten tot de 20 weken echo, maar ik kon er ook geen vinger op leggen en er was ook geen reden voor dit gevoel. 

Maar helaas bleek dit gevoel wel te kloppen.. op 10 december kregen wij de 20 weken echo, in een ander ziekenhuis vanwege de medicatie die ik slikte. Precies een week daarvoor had ik nog gewoon de standaard controle gehad en deze was helemaal goed. De ochtend van de echo was ik ontzettend zenuwachtig en ook een soort van bang, bang dat mijn gevoel bevestigd zou worden... 

Toen we dan 'eindelijk' aan de beurt waren heb ik ook mijn gevoel geuit, waarop ze meteen zei dat we eerst de echo zouden maken en daarna de rest wel door zouden nemen. Ik mocht gaan liggen en ze begon met het maken van de echo, maar eigenlijk zagen we het meteen, ons kindje lag letterlijk doodstil. Eerst hoop je nog dat hij/zij slaapt, maar tegelijk weet je ook wel genoeg. Mijn onderbuik gevoel werd bevestigd. Ons kindje leefde niet meer. Ze heeft nog een poging gedaan om het geslacht te bekijken, maar ze kon het niet met zekerheid zeggen, omdat de beentjes ervoor lagen. Toen liet ze ons alleen om het nieuws te laten bezinken. Het was voor mij een soort van bevestiging, maar toch waren we totaal overrompeld door dit nieuws. Het drong dan ook totaal niet tot ons door wat we zojuist gehoord hadden. 

We vertrokken na de nodige vragen en afspraken weer naar huis en deelden dit verdrietige nieuws met onze naasten. Verdrietig was ik zeker, maar of het echt binnenkwam, dat geloof ik niet. Mijn emoties waren door de medicatie behoorlijk afgevlakt en ik denk dat dat ook hier zeker een rol heeft gespeeld, ik ging op de automatische piloot. De volgende dag hadden we een afspraak in ons eigen ziekenhuis over hoe nu verder, we spraken af dat we alles wat mogelijk was met deze termijn zouden laten onderzoeken om erachter te komen wat de oorzaak van het overlijden was. Hierover schrijf ik de volgende keer.