10 jaar terug in de tijd

1 januari 2022... ineens besef ik me dat het vandaag precies 10 jaar geleden is dat ik stopte met de pil, we zouden er voor gaan! Dat het niet makkelijk zou gaan heb ik altijd al 'geweten'. Ik werd pas op m'n 16e voor het eerst ongesteld en het was altijd onregelmatig. Mijn gevoel zei dat het niet makkelijk zou worden om zwanger te worden.. Nu, 10 jaar later ben ik gelukkig trotste moeder van 3 prachtige kinderen en 1 sterrenkindje, maar dit ging niet zonder slag of stoot. Ik voel de behoefte om alles van me af te schrijven, ik neem jullie daar graag in mee.

Zoals gezegd ben ik altijd onregelmatig ongesteld geweest en op mijn 18e heb ik toch maar een bezoekje aan de huisarts gebracht. Ik kreeg het advies om aan de pil te gaan om regelmaat te krijgen. Zo gezegd zo gedaan. Een jaar of 7 heb ik de pil altijd trouw geslikt. 

In november 2009 zijn we getrouwd en na een paar jaar besloten we te proberen onze kinderwens in vervulling te laten gaan. 1 januari 2012 stopte ik met de pil. Ik weet nog goed hoe de eerste weken voelden, ik vond het spannend, ik zou zwanger kunnen worden. Ik wist natuurlijk wel dat mijn lichaam waarschijnlijk even op gang moest komen, maar toen mijn menstruatie uitbleef begonnen we toch hoop te krijgen, maar helaas, geen enkele positieve test. Maar ook geen menstruatie. Na 5 maand ben ik toch maar naar de huisarts gegaan en gelukkig stuurde hij ons direct door naar de gynaecoloog. Daar konden we vrij snel terecht en al snel kwam de diagnose: PCOS. Ik had er nog nooit van gehoord, maar achteraf gezien verklaard dit ook de onregelmatigheid van mijn menstruatie toen ik nog niet aan de pil was. Ook mijn man werd onderzocht, bij hem stond alles er gelukkig goed voor. Gelukkig werd ons ook meteen verteld dat deze diagnose een zwangerschap niet in de weg hoeft te staan. Eigenlijk was ik een soort van opgelucht, nu zou het allemaal wel goed komen. Ik kreeg medicatie (clomid volgens mij) om een eisprong op te wekken. Dit is natuurlijk al zo'n 9,5 jaar geleden dus ik weet het niet heel precies weer, maar ik weet nog wel dat ik op een bepaald moment in mijn cyclus bloed moest prikken. Ik werkte toen nog in een gebouw waar toevallig beneden een prikpost zat, stiekem ging ik onder werktijd naar beneden om bloed te laten prikken :). 

Omdat we het zelf allemaal niet zo spannend vonden hebben we op dat moment besloten om nog niemand iets te vertellen. We hoopten dat het vrij snel zou lukken en dat we onze familie en vrienden konden verrassen met een zwangerschap. Maar helaas, deze bleef uit, de medicatie sloeg niet aan, ook niet met een hogere dosis en met een nog hogere dosis gebeurde er ook niets. 

In november kreeg ik een onderzoek om te kijken hoe het er verder van binnen uitzag, gelukkig was dit allemaal goed, de 'wegen waren vrij' werd ons verteld. Dat gaf hoop! In mijn volgende blog schrijf ik verder over de volgende stap.