Het wiegje is helemaal opgemaakt, de kleertjes liggen gestreken in de kast. Zorgvuldig is er een naam uitgekozen, die nu al bij dit kleine mensje past. Vol liefde tellen zij af, naar de grote dag…

Mijn nicht. Mijn hele leven, is zij daar geweest. Zij gaf mij flesjes toen ik klein was. Ze zong liedjes voor me als ze bleef logeren. Ze had al het geduld van de wereld als ze met me kwam spelen, maar het wel precies zó moest gaan als ik het wilde.

Ik wist niets van haar kinderwens, dus de positieve zwangerschapstest kwam als een verrassing. Toen we met de familie bij elkaar waren voor een etentje, vroeg ze samen met haar man of ik bij de bevalling aanwezig wilde zijn. Een bekend, vertrouwd gezicht leek ze beiden heel fijn. Ik kan het me nog herinneren als de dag van gisteren. Wat een privilege van mijn prachtige vak.

Haar zwangerschap verliep met veel dalen en ziekenhuisopnames. Haar veerkracht groeide daarentegen net zo snel als haar babybuik. Incasseren en doorgaan, dat is wat zij weken heeft gedaan. Tot eindelijk de dag van de inleiding aanbreekt.

De verloskamer wordt langzaam omgetoverd tot een huiselijke sfeer. Het felle TL-licht maakt plaats voor rustige kerstlampjes en speciale kaarsen. Ik zie hoe de hormonen hun werk gaan doen, hoe ze met elke contractie meer in haar eigen wereld gaat. Ze laat zich meevoeren door de golven en verzet zich niet tegen de pijn.

De weeën worden intenser en ze verplaatst naar de douche, met haar man als grote steun naast haar. De kleine lampjes in de verdere donkere badkamer, maken het moment nog intiemer. Ik aanschouw hoe ze als team wee na wee wegzuchten. Ik glimlach en zwijg omdat ik weet dat alle kracht die ze nu nodig heeft, allang in haar zit.

Wanneer ze start met persen doet de arts lachend een stapje opzij, zodat ik het laatste stukje van de bevalling mag begeleiden. Lichte haartjes zijn in de verte al te zien. Elke wee brengt ons dichterbij de ontmoeting. Samen met haar papa, pak ik haar aan en leg ik haar bij haar mama op de borst. Trots, liefde en blijdschap gaan tegelijk door me heen.

Normaal mag ik vrouwen zien transformeren tot moeder. Maar vandaag was extra speciaal. Want lief, klein achternichtje, jij hebt vandaag niet alleen jouw papa en mama ouders gemaakt. Maar ook mijn oom en tante een opa en oma. Mijn neef een oom. Mijn opa en oma overgrootouders. Het is een onbeschrijflijk gevoel.

Mijn nicht. Mijn hele leven, ben jij er geweest. Jij gaf mij flesjes toen ik klein was. Je zong liedjes voor me als je bleef logeren. Je had al het geduld van de wereld als je met me kwam spelen, maar het wel precies zó moest gaan als ik het wilde. En nu, nu mag je liedjes gaan zingen voor je eigen meisje. Mag je ontelbaar veel flesjes geven. Mag zij bij mij komen logeren als je even een avondje vrij wil zijn. En ik kan je beloven, dat ik nu met net zoveel geduld als dat jij had, met haar zal spelen als het moet gaan zoals zij dat wil. 

Een derde kindje. Een derde bevalling.

Lezerswaarschuwing: onderstaand verhaal gaat over een stilgeboren kindje. Er zijn verschillende stichtingen en praatgroepen in Nederland gericht op dit verlies. Neem bij vragen of zorgen altijd contact op met de huisarts of eigen verloskundige. Je bent niet alleen.

De ontsluiting, een wonderbaarlijk mechanisme van het lichaam. Het meten van de ontsluiting door een verloskundige is minstens zo wonderlijk en vaak ook een onderwerp dat vragen oproept.

Ze heeft een positieve zwangerschapstest in handen. Het idee dat ze straks moeder wordt, moet nog even landen maar de kriebels in haar buik nemen de overhand. Al snel veranderen de kriebels in misselijkheid. Ze beschouwt het als een positief teken dat de hormonen aan het werk zijn. Het spugen neemt ze voor lief.

Een vlotte thuisbevalling. Ik kan in de verte al haartjes zien. “Je doet het fantastisch, laatste stukje.” zeg ik zacht. Er komt een wee en ze perst krachtig mee. Ik zie een klein stukje meer van het hoofdje, maar het vordert traag. Als het hoofdje bijna helemaal geboren is, lijkt het terug te trekken. In mijn gedachten gaan alarmbellen af. Dit kan veroorzaakt worden doordat de schouder van de baby achter het schaambot blijft haken, een schouderdystocie genoemd.

Het is vroeg in de ochtend als ze me belt. “Twee streepjes betekend dat ik zwanger ben, toch?!” Ik kan het haast niet geloven, het lijkt nog zo kort geleden dat we samen leerden voor de eindexamens van de middelbare school. Nu ben ik verloskundige, en wordt zij mama.

Een grote kinderwens. Ze verlangt naar het onbezorgde van sommige andere zwangeren. Ze wil kunnen genieten van het nieuwe leven wat in haar groeit. Trots kunnen zijn op haar groeiende buik, die het bewijs is van de baby die ze zo lief heeft. Maar ze kan het niet.