Grijze wolk

Het wiegje is helemaal opgemaakt, de kleertjes liggen gestreken in de kast. Zorgvuldig is er een naam uitgekozen, die nu al bij dit kleine mensje past. Vol liefde tellen zij af, naar de grote dag…

Dan is de dag eindelijk daar. De baby wordt geboren na een heftige bevalling van uren lang weeën, pijn, emoties en angst. Nog in shock van wat er net allemaal heeft plaats gevonden, klemt ze haar baby tegen haar aan. Haar ogen zijn gesloten. Haar benen trillen nog na van de inspanning en de hormonen.

Ze heeft net de prestatie van haar leven geleverd. En toch, wordt er van alles van haar verwacht. Of ze wil meepersen voor de placenta, is wat er wordt gevraagd, maar dat zij nu niet hoort. Op haar buik wordt er geduwd, de placenta wordt geboren. Fysiek ligt ze in het bed en wordt ze gehecht. Mentaal verlangt ze naar haar eigen vertrouwde omgeving. Naar haar eigen bed. Naar rust en naar slaap.

Ze is net getransformeerd van vrouw naar mama. Ze kijkt naar haar baby en het grote verantwoordelijkheidsgevoel overvalt haar. Onzekerheid speelt op: “Kan ik dit wel?” “Doe ik het wel goed?”.

In de kraamweek is ze uitgeput, ze heeft nachten niet geslapen. De hechtingen doen pijn, op de bank zitten is bijna onmogelijk. Niemand had haar voorbereidt op de naweeën, de stolsels, de stuwing en de kraamtranen.

De kraamvisite die langs komt, vertelt haar dat ze moet genieten. Haar schuldgevoel groeit, want genieten? Waarom lukt dat haar dan niet?

Wanneer ze eindelijk in haar bed ligt en haar ogen wil sluiten, is het haar baby die ontroostbaar is. Huid op huid contact is het enige wat werkt. Ze offert haar kostbare uren slaap op en loopt ontelbare rondjes door de kamer. Als ze voor de zoveelste keer, in het donker de borst aanbiedt terwijl de hele wereld lijkt te slapen, stroomt de eenzaamheid door haar heen.

De roze wolk waar iedereen het over heeft en die films proberen te creëren is niet altijd zo roze. Vaak ook niet realistisch. Soms is hij grijs, soms zelfs zwart. Emoties, onzekerheden, tranen, verantwoordelijkheid, herstel en het wennen aan een nieuwe rol, horen er allemaal bij. Al veranderen ze niks aan de liefde voor haar baby, ze bestaan naast elkaar.

Ik zit op haar bed en kijk naar haar. Ik zie haar vermoeidheid. Misschien zelfs wel haar radeloosheid. Maar door haar tranen heen zie ik een krachtige en sterke vrouw.

“Je doet het goed. Je doet het zelfs fantastisch. Ik kan me geen voorstelling maken van wat je nu doorstaat en kan je gevoelens niet wegnemen. Ik kan je wel zeggen dat je gaat groeien in deze rol. Ik kan je vertellen dat deze gevoelens normaal zijn en er mogen zijn. Hoe donker de wolk nu ook is, er komt een moment dat de zon weer gaat schijnen. Dat de pijn verdwijnt, de slaap toeneemt. Dat je gaat beseffen hoe trots je op jezelf mag zijn. Want lieve mama, trots, dat zijn we allemaal op jou.”

© Leven van een Verloskundige