10 maanden geleden
Schouderdystocie
'De alarmbellen in mijn hoofd gaan af'
Een vlotte thuisbevalling. Ik kan in de verte al haartjes zien. “Je doet het fantastisch, laatste stukje.” zeg ik zacht. Er komt een wee en ze perst krachtig mee. Ik zie een klein stukje meer van het hoofdje, maar het vordert traag. Als het hoofdje bijna helemaal geboren is, lijkt het terug te trekken. In mijn gedachten gaan alarmbellen af. Dit kan veroorzaakt worden doordat de schouder van de baby achter het schaambot blijft haken, een schouderdystocie genoemd.
“Ik heb je nodig, ik wil dat je nú op handen en knieën komt zitten zodat er meer ruimte gemaakt wordt voor de baby.” zeg ik met een directe toon. Ze voelt de noodzaak en draait binnen enkele seconden om. Ik beweeg het hoofdje naar beneden, en dan terug omhoog. Geen beweging. De kraamverzorgster noteert alle tijden en ik vertel haar wat ik wil dat opgeschreven wordt.
Adrenaline en de automatische piloot nemen het over. Duizend gedachten schieten door mijn hoofd terwijl ik handel. De verstreken tijd, nummers van hulpdiensten, geruststellende woorden voor de ouders, maar vooral welke stap ik hierna ga inzetten als de vorige niet is gelukt.
Vader kijkt met grote ogen naar alles wat er gebeurt. “Gaat het met je?” vraag ik tussen de handelingen door. “Ik vertrouw op jou.” zegt hij. “Ik doe mijn best.” antwoord ik.
“Blijf zuchten, je kunt het niet beter doen dan je nu doet.” zeg ik tegen de mama. Persen tijdens een wee heeft nu geen zin en kan juist averechts werken. Ik weet dat wat ik van haar vraag bijna onmogelijk is, maar ze doet het. “Ik ga zo met mijn hand naar binnen, dit kan extra pijn doen, niet schrikken.” Ik zoek vanbinnen naar ruimte, ik probeer met mijn hand achter de schouder te komen en deze te draaien. Na een paar pogingen, voel ik beweging komen. Mijn hart slaat even over van opluchting en ik haal diep adem.
“Kun je weer eens meepersen?” vraag ik. “Maar er is nu geen wee.” “Maakt niet uit, jij kunt dit. De baby wil geboren worden.” antwoord ik. Ze geeft alles wat ze heeft en het kindje wordt verder geboren. Kraamzorg noteert de geboortetijd en staat al klaar met een warme doek en muts. De baby moet even bijkomen, ik prikkel wat onder het voetje als de longen zich met lucht vullen en er een beginnend huiltje te horen is.
Ik geef de baby aan mama, die haar huilend en dankbaar in haar armen neemt. Als we de bevalling later samen doorspreken, vraag ik aan de kraamzorg hoelang het heeft geduurd. De paar minuten, voelden als uren. Ik ben opeens heel blij met de vele trainingen tijdens de opleiding, waar ik toen wel eens moe van werd.
“Ik voelde dat de baby vast zat en dat je bezig was. Maar doordat jij niet in paniek raakte, had ik het vertrouwen dat het goed kwam.” Ik glimlach naar de kersverse mama als ik bedenk dat ik mijn gedachten goed verborgen heb kunnen houden. Complimenten krijgen als alles goed is gegaan, is waardevol. Maar dit compliment ga ik nooit meer vergeten.
© Leven van een Verloskundige
Anoniem
Wat fijn dat jij deze kennis had. Helaas ontbreekt deze kennis bij veel verloskundigen/artsen of handelen ze niet juist.
Anoniem
Mijn zoontje is ook geboren met schouderdystocie... Daarnaast ook nog erg groot (54cm en 4800g). Hier helaas niet meteen aan mij kunnen geven voor het moeder/ouder kind gouden moment. Daarintegen moest hij zo snel mogelijk door naar Erasmus R'dam voor 5 dagen koeltherapie op IC Neonatologie i.v.m. mogelijke beschadigingen bij het hart en hersenen. Daar kwamen we er ook pas paar dagen later achter dat door zijn vastzitten zijn arm gebroken moest worden. Inmiddels is deze (grote) jongen 2 jaar en loopt nog jaarlijkse controles bij de ziekenhuizen.. maar is gelukkig door het oog van de naald gekropen en doet het na zo'n valse start eigenlijk vanaf de aller eerste testen en onderzoeken het meteen allemaal zo goed! Deze mama is Trots ❤️ tevens ben ik dankbaar dat mijn verloskundige deze handeling kende en mij daaropb had voorbereid. Echter bleek achteraf dat ze een fout hadden gemaakt in berekenen van het gewicht waardoor dit nooit een natuurlijke bevalling had mogen zijn geweest.
Anoniem
Gewicht is iet de belangrijkste factor voor schouderdystocie. De helft van de SD treedt op bij kindjes onder de 8 pond. En veel kinderen met ee hoog geboortegewicht worden volstrekt probleemloos geboren. Mss heb je hier nog wat aan. https://eengoedbegin.nl/schouderdystocie/?highlight=Schouderdystocie Ik herken je verhaal verder helemaal. Mijn kleinzoon heeft ook 5 dagen op de IC gelegen met koeling. En is nu gelukkig een gezonde peuter.
Anoniem
Helaas ook mijn dochter geboren met een schouderdystocie met als resultaat een brachialis plexus letsel (zenuwletsel) ofwel Erbse Parese. Onze verloskundige wist het wel maar heeft het niet kunnen voorkomen en dat is helaas bij meer mensen het geval. Wij zijn blij dat er een vereniging bestaat Erbse Parese Vereniging Nederland waar we mensen kunnen ontmoeten die hetzelfde hebben meegemaakt. Het is fijn om je verhaal te kunnen delen met anderen en dat ook de kinderen zelf ervaren dat ze niet de enige zijn. Voorlichting is iets dat de belangrijk vindt maar bij de opleiding is schouderdystocie niet de meest voorkomende complicatie die besproken wordt en daardoor is dit nog best onbekend. Fijn dat het met dit kindje goed is afgelopen.
Anoniem
4 kindjes waarvan 2 geboren met schouderdystocie. 1e keer tijdens thuis bevalling voelde ik de noodzaak van handelen maar al te duidelijk bij verloskundige. Bij mijn 4e bevalling had ik zelf eerder in de gaten dat hetzelfde gebeurde als ijdels mijn 2e bevalling. Ik was blij dat ik voor een zh-bevalling had gekozen, maar de gynaecoloog in opleiding kon zijn ‘paniek’ minder goed verborgen houden. Ik was ontzettend blij dat de verloskundige die nog aanwezig was, hem liet wegstappen en handelde. Uit haar handelen zat een stuk noodzaak en vastberadenheid waardoor ik beetje het idee kreeg dat het goed ging komen. Zooo belangrijk om verbaal en non-verbaal rust uit te stralen! Voor jou inderdaad een mooi compliment!
Anoniem
Gelukkig is het goed gekomen🙏🏻
Anoniem
Poging 2, misschien hadden ze die trainingen eerder moeten doen. Mijn zoon zat vast tijdens de geboorte, verloskundige bleef maar trekken en duwen en draaien.. ik had 31 hechtingen nodig, erger nog, mijn zoon had een verbrijzeld sleutelbeen. Door stukjes bot die tijdens de bevallingen zijn gaan verschuiven, kreeg hij een afsluiting het ruggenmerg wat hetvhersenvocht normaal afvoert. Resulteerde in een eenzijdig waterhoofd met na 11 maanden continue hoofdpijn, een drukopbouw van hersenvocht. Na 2 noodoperaties, heeft hij op zijn 2de een drain gekregen. Door de hersenbeschadiging ontstaan tijdens de geboorte, is hij links vrijwel blind, Heeft motorische achterstanden en epilepsie. Ik ben echt serieus blij dat er verloskundigen bestaan die de noodzaak van rust inzien 💖