HG: "Ze hoopte dat de zwangerschap fout zou gaan"

Ze heeft een positieve zwangerschapstest in handen. Het idee dat ze straks moeder wordt, moet nog even landen maar de kriebels in haar buik nemen de overhand. Al snel veranderen de kriebels in misselijkheid. Ze beschouwt het als een positief teken dat de hormonen aan het werk zijn. Het spugen neemt ze voor lief.

Ze is bijna acht weken zwanger en komt bij mij op intake. Als ik aan haar vraag hoe het gaat, geeft ze aan dat ze de hele dag door misselijk is en geregeld overgeeft. Ik vraag haar klachten uit en verwijs haar naar de huisarts voor medicatie. Ik vertel haar wat belangrijk is om op te letten. “Ik tel de dagen af tot ik twaalf weken ben.” zegt ze. “Ik hoop voor je dat het dan minder wordt.” Antwoord ik. Ongeveer 3% van de zwangere houdt extreme misselijkheidsklachten tijdens de gehele zwangerschap.

Ze is veertien weken zwanger als ze belt. “Het gaat écht niet meer. Ik ben de hele dag aan het spugen en houd niks binnen. De medicatie werkt ook niet.” “Wat super naar voor je, we hadden zo gehoopt dat het nu minder zou zijn.” “Kun je slokjes water binnenhouden?”. “Ik probeer steeds kleine slokjes te nemen, maar negen van de tien keer komt het er gelijk weer uit.” “Hoevaak plas je op een dag?” vraag ik. “Gister maar één keer.”

“Het klinkt alsof je een extreme vorm van zwangerschapsmisselijkheid hebt. Dit noemen we hyperemesis gravidarum. De baby neemt als eerste wat hij of zij nodig heeft en merkt er meestal niet veel van, maar het put jouw lichaam uit. Als je het goed vindt, wil ik je doorverwijzen naar de gynaecoloog voor een dagopname. Je krijgt dan een infuus met vocht en andere medicatie. Zo doorbreken we de cirkel waar je in zit.”

Na deze dag, volgen er nog velen dagopnames. Haar dagen bestaan uit misselijk zijn, spugen, stilliggen in het donker omdat elke beweging de misselijkheid triggert. Waar anderen een groeiende babybuik hebben, valt zij af. Ze voelt zich eenzaam en onbegrepen. Elke prikkel is te veel. Haar omgeving is niet bekend met de ziekte en delen hun eigen ervaringen. “Iedereen is wel eens misselijk.”is wat ze wekelijks hoort.

Ze is bijna 30 weken zwanger als ik op huisbezoek kom. In haar hand houdt ze een leeg flesje. “Sorry, soms moet ik mijn speeksel uitspugen, anders triggert het mijn maag teveel.” zegt ze beschaamd. “Geen sorry zeggen, ik vind het alleen maar ontzettend naar voor je.” antwoord ik. Ik stuur haar opnieuw in voor een infuus. Alle medicatie heeft ze al geprobeerd.

Dan is de dag eindelijk daar dat ze bevalt van een prachtig kindje. Als de placenta geboren is, verdwijnt de misselijkheid als sneeuw voor de zon. Compleet verdwenen. En hoe meer de fysieke klachten verdwijnen, hoe meer haar schuldgevoel groeit.

Ze kijkt naar de volmaakte baby in haar armen en begint te huilen. “Ik vind het zo erg dat ik stiekem hoopte dat de zwangerschap fout zou gaan, zodat de klachten zouden stoppen. Dat ik voor één dag mezelf kon zijn.” “Je schuldgevoel mag er zijn, maar is niet nodig. Deze gedachten zijn heel normaal, en je bent niet de enige. Wat je nodig hebt is begrip, goede medische zorg en mensen waar je mee kan praten. De komende tijd staat in het teken van jouw herstel en het wennen aan je baby.” zeg ik haar en glimlach voorzichtig.

Ik draai me bij de deuropening nog even om en kijk met medeleven naar het gezin. Ik hoop dat er meer aandacht en begrip gaat komen voor deze ziekte. Dat verdient zij. Dat verdienen alle vrouwen.

© Leven van een Verloskundige