Angst

Een derde kindje. Een derde bevalling.

Maanden heeft ze angst gehad voor dit moment. Paniek als ze nadacht over de onvermijdbare bevalling. Door een eerdere ervaring zag ze er verschrikkelijk tegenop.

Nu is de dag daar, de bevalling is gestart. “Hoe kan het dat ik maanden zo op zag tegen dit moment, terwijl ik nu best rustig ben?” vraagt ze.

“Toen wist je niet hoe dit moment ging zijn. Wanneer het zou beginnen, of de kinderen thuis zouden zijn of niet. Wie je zouden ondersteunen. Je had geen controle over het moment. En nu heb je de regie. Ik ga je niet vertellen wat je wel of niet moet doen. Jij vertelt mij wat je nodig hebt. Als je wil weten hoeveel ontsluiting je hebt, dan geef je het aan en anders hoef ik niet van binnen te voelen. Ik zie aan je dat de weeën krachtiger worden en of het nu 4cm of 8cm is, we moeten toch naar de 10 toe. Niks moet, alles mag.”

Ze zit op haar yogabal aan de keukentafel en we drinken samen thee. Tussendoor praten we over van alles, ik wil dat ze uit haar hoofd gaat en in het moment leeft. Dat ze van wee naar wee leeft en niet te ver vooruitloopt op wat nog komen gaat. Ik zie aan haar houding dat dit het laatste stukje van de ontsluiting moet zijn. Ik glimlach omdat ze niet lijkt te beseffen dat ze het grootste gedeelte al achter de rug heeft, en haar grenzen onbewust blijft verleggen. Ze kan het en ze doet het.

De ontsluitingsweeën gaan over in krachtige persweeën. Ze wordt stil, plotseling naar binnen gekeerd. Voor de buitenwereld lijkt het alsof er alleen maar rust is. Maar juist op de momenten dat ze naar binnen keert, zijn het de wonden van het verleden die ze zo extra hard voelt.

Wonden die kunnen helen door een nieuwe, positieve ervaring. Ik moedig haar aan. Ze spreekt haar angst uit, gefocust op de komende pijn. Achter de angst voor de fysieke pijn, zit zoveel meer verscholen. Angst om mentaal naar een plek te gaan, waar ze nooit meer wil zijn. Ik wil er alles aan doen om te voorkomen dat ze daar komt en ik neem de regie weer over.

“Pers maar eens mee.” spoor ik haar aan. De zo gehate ‘ring of fire’. Ik wil dat ze dit brandende gevoel heel bewust voelt. Dat ze de fysieke pijn ervaart van deze bevalling en van dit kindje. Alsof de natuur het aanvoelt blijft de wee een tijdje weg. Hoe intenser ze het hier en nu ervaart, hoe minder ruimte er is voor de pijn uit het verleden. Alle emoties komen eruit en ze raken mij. Ik leg de baby op haar borst en word bijna zelf emotioneel. “Ik ben zo trots op je!” zeg ik haar blij. Dit was niet enkel de geboorte van een baby, dit was de geboorte van een sterke, krachtige moeder.