Tijdens deze zwangerschap had ik al vrij vroeg last van voorweeën. Dit kende ik helemaal niet van de vorige keer.. Bij mijn eerste zwangerschap had ik namelijk pas de eerste harde buiken met 38 weken. Ik ben dit keer dus een paar keer flink geschrokken, omdat ik dacht dat de bevalling al begon terwijl ik nog lang niet uitgerekend was. Hierdoor had ik al snel het gevoel dat deze baby niet zou blijven zitten tot de uitgerekende datum. Toen ik 37 weken was, was ik blij dat ik nu niet meer bang hoefde te zijn als het wel door zou zetten, de baby was immers voldragen en mocht wat mij betreft komen! Door mijn bekkenklachten en de vele voorweeën was ik er ook wel behoorlijk klaar mee en zou ik het niet erg vinden als ik nu mocht bevallen.

De vorige keer waren mijn verwachtingen lager. Ik had me toen voorgenomen het wel te willen proberen. Lukte het niet dan lukte het niet. No hard feelings. Dit keer was het anders. Ik had spijt dat ik de vorige keer zo snel de handdoek in de ring had gegooid voor mijn gevoel. Mij niet genoeg had ingelezen en gewoon te weinig wist. Dit keer zou dat anders zijn. Ik was nu eenmaal ervaringsdeskundige, dus kon het dit keer vast laten slagen. Dit keer wilde ik gewoon borstvoeding geven en niet zomaar opgeven bij de eerste tegenslag. Dit was waarschijnlijk mij laatste kans, die moest ik grijpen.

Oooohhh 23 weken en ik ben dus nu al zo hard aan het aftellen. Ik weet dat zwanger zijn ook leuk kan zijn, ik vond het een feestje om zwanger te zijn de vorige keer. Die groeiende buik, dat getrappel daar binnen, ik kon er zo enorm van genieten! Tot nu toe ben ik ook telkens positief gebleven. Er waren vast zwangere die het veel zwaarder hebben. Ik deed gewoon een tandje langzamer en dan kwam ik er wel. Maar zo langzamerhand begint die bekkeninstabiliteit toch wel behoorlijk irritant te worden. Ik weet niet precies wanneer het zo erg is geworden, maar ondertussen heb ik eigenlijk de hele dag pijn, kan ik niet meer koken zonder stoel in de keuken en lig ik na het doen van de boodschappen de rest van de dag plat. Ja dat zwanger zijn gaat er deze keer iets minder rooskleurig aan toe dan ik had gehoopt. De ene dag gaat beter dan de andere dag en vaak betaal ik de prijs voor een leuke dag de dagen erna. Toch probeer ik ook te genieten, van die schopjes in mijn buik die tegenwoordig de hele dag door gaan, van het feit dat we altijd samen zijn aan boord en ik daardoor wel gewoon rustig aan kan doen en dat we bijna de mijlpaal van 24 weken hebben behaald. Nog 118 dagen tot de uitgerekende datum (ja ik tel echt af 🙈), blijf voorlopig nog maar lekker veilig zitten daarbinnen lief klein meisje. Ja het is zwaar en ik kan niet wachten tot ik mijn lijf weer terug heb, maar ik doe het met liefde voor jou! 💕

De eerste weken is Senn af en toe nog wel vrolijk en de nachten gaan redelijk. Voor een newborn zelfs wel goed. Er zijn wel nachten dat hij vaak wakker wordt, of een paar uur niet meer wil slapen, maar dat hadden we wel verwacht. Tot er een moment komt dat hij huilt tussen alle flessen. Van fles naar fles, huilen, naja eerder krijsen, hartverscheurend!! Huilen, overstrekken, niet willen slapen. Ik vind het zo zielig! Ik voel me zo machteloos, want ik hebt geen idee waar hij last van heeft. Ik had gelezen dat je als moeder snel weet wat er is bij elk huiltje van je baby. Nou wat hoort er bij krijsen? Pijn..? Verder kwam ik niet. Van alle kanten hoor je, ja krampjes, dat hoort erbij. Maar zo hard en veel huilen, dat lijkt mij toch niet normaal.

Ik ben precies 39 weken zwanger als ik bij de verloskundige langs ga. Ik heb de afgelopen twee weken veel voorweeën gehad en meerdere keren het gevoel gehad dat ik de volgende ochtend wel een baby zou hebben. Helaas stopte het telkens weer en ik ben er ondertussen behoorlijk klaar mee, ik wil heel graag bevallen. Bij de verloskundige blijkt dat ik al wel 1 cm ontsluiting heb, dus al die voorweeën zijn niet voor niks geweest. Ze geeft aan dat de baarmoedermond nog wel erg hoog ligt en we maken de afspraak dat zij woensdag zal kijken of zij mij eventueel kan strippen. Dit wil ik namelijk heel graag!

Tijdens mijn zwangerschap heb ik meerdere keren de vraag gekregen of ik borstvoeding zou gaan geven. Toen ik de eerste keer deze vraag kreeg, vond ik het zelfs een beetje gek. Ja natuurlijk zou ik dat gaan doen, het leek me zo vanzelfsprekend. Wist ik veel...