Bevallingsverhaal Vieve

Tijdens deze zwangerschap had ik al vrij vroeg last van voorweeën. Dit kende ik helemaal niet van de vorige keer.. Bij mijn eerste zwangerschap had ik namelijk pas de eerste harde buiken met 38 weken. Ik ben dit keer dus een paar keer flink geschrokken, omdat ik dacht dat de bevalling al begon terwijl ik nog lang niet uitgerekend was. Hierdoor had ik al snel het gevoel dat deze baby niet zou blijven zitten tot de uitgerekende datum. Toen ik 37 weken was, was ik blij dat ik nu niet meer bang hoefde te zijn als het wel door zou zetten, de baby was immers voldragen en mocht wat mij betreft komen! Door mijn bekkenklachten en de vele voorweeën was ik er ook wel behoorlijk klaar mee en zou ik het niet erg vinden als ik nu mocht bevallen.

Met precies 37 weken had ik een afspraak bij de verloskundige en ik wilde weten of ik al iets van ontsluiting had. Dat was zo, ruim 1 cm en de baarmoedermond was voor de helft verstreken. Dit was gunstig als ik gestript wilde worden, maar dit wilde we (ik en mijn verloskundige) nu nog niet. Ik was immers pas 37 weken dus de kans dat het iets zou doen was klein en ik vond het fijner als de bevalling uit zichzelf zou beginnen. Die week had ik weer enorm veel voorweeën, maar voor het eerst werden ze nu ook regelmatig. Ik ging ze timen en ze kwamen al om de 5 minuten en hielden ongeveer een minuut aan. Na een paar uurtjes belde ik toch maar de verloskundige en die adviseerde mij eerst eens onder de douche te gaan om te kijken of het dan erger werd of weg zou gaan. Een douche en een half uurtje later zakte het inderdaad weg en ben ik uiteindelijk in slaap gevallen. Dit herhaalde zich nog een paar keer die week, ik sliep slecht en had de hele dag door af en aan voorweeën. Toen ik op zaterdag ochtend (37+5) weer wakker werd met regelmatige weeën was ik het zat. Het moest nu maar een keer door gaan zetten anders had ik straks helemaal geen energie meer over voor de bevalling. Ik belde de verloskundige en vroeg of ze langs wilde komen. Rond 11 uur was ze er. Ze wilde kijken of de voorweeën van deze week voor meer ontsluiting hadden gezorgd. Ik had ondertussen 2 cm ontsluiting en ze bood aan me te strippen. Dit vond ik een goed idee en ik hoopte heel erg dat het dan nu een keer door zou zetten. De uren die volgde bleven de weeën komen, nog niet heel krachtig, maar ik merkte wel dat ze wat pijnlijker werden. Om 16.00 uur kwam de verloskundige weer even kijken en had ik 3 cm ontsluiting. Er gebeurde dus wel iets maar het ging nog niet heel hard. Ze ging nog even weg en zou met 2 uurtjes weer komen kijken. Toen ze er rond 18.00 uur weer was had ik nogsteeds maar 3 cm ontsluiting en heeft ze mij nog een keer gestript. De weeën werden nu wel wat heftiger en ik kon eigenlijk niet meer praten tijdens de weeën. Toen ik om 20.00 uur 4 cm ontsluiting had besloten we alvast naar het ziekenhuis te gaan. Ik wilde namelijk graag in het ziekenhuis in bad bevallen. Gelukkig was er een kamer met een bad vrij. Ik was zo blij dat we eindelijk gingen, dit betekende namelijk dat de bevalling toch écht begonnen was. Dit durfde ik die uren ervoor gewoon nog niet te geloven, bang dat de weeën ineens weer zouden verdwijnen net als de dagen ervoor.

Eenmaal in het ziekenhuis installeerde we onszelf in de kamer. Het bad werd gevuld en om de paar minuten pufte ik een wee weg. De weeën waren wel pijnlijk, maar nog goed te doen en tussen de weeën door hebben we zelfs nog grey's anatomy gekeken. Het was ondertussen 22.00 uur toen ik besloot in bad te gaan. Het bad zorgde ervoor dat de weeën sterker werden en ik kon mijn aandacht niet meer bij de serie houden. Na ongeveer drie kwartier vond ik het echt heel pijnlijk worden en wilde ik weten of ik al wat opgeschoten was qua ontsluiting. Rond 22.45 uur ging ik uit bad en ze checkte mijn ontsluiting. Dit was krap 5 cm, ik was dus maar 1 cm opgeschoten sinds we van huis waren vertrokken. Dat viel me echt even enorm tegen. Mijn vliezen waren nogsteeds niet gebroken en omdat het de vorige keer heel snel ging na het breken van de vliezen, wilde ik dat ze dit nu weer deed. Ze vroeg nog even of ik het zeker wist omdat ik daar de vorige keer dus ook een weeënstorm van kreeg, maar ik wist het zeker. "Breek die dingen maar". Toen m'n vliezen eenmaal gebroken waren ging het inderdaad ineens heel snel. Ik merkte direct dat de weeën in kracht toenamen en vond een fijne houding liggend op mijn zij op bed. Toch vond ik dit al snel niet meer fijn en besloot weer terug in bad te gaan. Ik denk dat mijn vliezen net een kwartiertje gebroken waren toen ik al een druk begon te voelen die mij deed denken aan persdang. Dat kan toch niet, dacht ik nog. Een kwartier geleden had ik immers nog maar 5 cm ontsluiting. Toch werd dit gevoel steeds sterker. De weeën waren ondertussen echt heel pijnlijk! Tijdens de weeën bleef ik in mijn hoofd dingen herhalen als "ik kan dit, ik kan dit, ik kan dit" en "dit is voor een baby, dit is voor een baby, dit is voor een baby". Gek genoeg hielp mij dit heel erg en als de wee voorbij was kon ik weer even op adem komen. Geen weeënstorm dit keer dus, gelukkig! Ik zat echt compleet in mijn eigen bubbel, had continu mijn ogen dicht en focuste op mijn ademhaling. Ik mocht toegeven aan de persdrang en mee gaan persen, maar op de een of andere manier vond ik dit heel eng. Ik was het bad niet meer uitgeweest, dus de verloskundige had niet meer gekeken hoe het met mijn ontsluiting stond. Ik moest dus echt vertrouwen op mijn lichaam. Het duurde even voor ik die drempel over was en ik ging doen wat mijn lichaam vroeg, niet meer wegzuchten maar persen!

De persfase vond ik dit keer echt het heftigste. Ik vond het moeilijk om een fijne houding te vinden en om echt alles te geven met het persen, ik wilde het de hele tijd nog wegzuchten. Op een gegeven moment hoor ik mijn verloskundige zeggen "ik zie het hoofdje al!!" We hadden allemaal nog niet het idee dat het al zover was, want ik was wel een beetje aan het mee persen, maar was voornamelijk nog aan het wegzuchten. Ik hoor om mij heen dat ze snel dingen klaarzetten en realiseer me dat het nu echt niet heel lang meer kan duren. Toch vind ik het nogsteeds lastig om echt keihard mee te persen, alsof ik niet goed weet hoe dit moet. Mijn verloskundige helpt mij door heel duidelijk te zeggen wat ik moet doen en dat helpt heel erg. Ik doe precies wat zij zegt en zij zorgt er ook voor dat ik weer rustig word tussen de weeën door en niet in paniek raak. Want dat laatste stukje is echt vreselijk! Het hoofdje staat, de welbekende 'ring of fire'.. nu pas snap ik die term. De vorige keer had ik een ruggenprik en een verdoving voor de knip en heb ik dit dus helemaal niet ervaren. Nu des te meer! Ik heb echt even het gevoel dat ik haar er niet uit ga krijgen, maar ik geef werkelijk alles met persen en luister heel goed naar wat de verloskundige zegt. Ik probeer vooral rustig te blijven. Tussen de weeën door zorg ik dat mijn ademhaling weer rustig wordt en bereid me voor op een nieuwe perswee. Uiteindelijk na maar 20 minuten actief persen (wat dus echt een eeuwigheid leek te duren) kon ik ons meisje eindelijk door het water naar me toe halen. Wat een magisch moment was dat! Zo blij dat het me gelukt was en dat de bevalling voorbij was. Maar vooral zo trots op dat prachtige meisje, wat is ze mooi!

Ik kijk ontzettend goed terug op mijn bevalling. De aanloop duurde lang, maar na het breken van de vliezen ging het zo snel! In die laatste anderhalf uur heb ik me wel een paar keer hardop afgevraagd waarom ik ook alweer geen ruggenprik wilde, want pijn deed het zeker! Toch ben ik heel blij dat het zo gegaan is, doordat ik niet heb gekozen voor pijnstilling ben ik in bad kunnen bevallen zoals ik graag wilde. Ik was ook zo'n stuk helderder dan de vorige keer en heb de bevalling en de uren erna zo bewust meegemaakt (in tegenstelling tot de vorige keer) en dat vind ik echt zo fijn. Ik vond het weer een hele bijzondere ervaring en zou het zo weer doen voor dit prachtige meisje wat hier nu op mijn borst ligt!

Vieve Hoogeveen is 15 november 2020 om 00:18 uur geboren. Ze was 49 cm en 3420 gram ❤