Wanneer borstvoeding geven niet lukt

Tijdens mijn zwangerschap heb ik meerdere keren de vraag gekregen of ik borstvoeding zou gaan geven. Toen ik de eerste keer deze vraag kreeg, vond ik het zelfs een beetje gek. Ja natuurlijk zou ik dat gaan doen, het leek me zo vanzelfsprekend. Wist ik veel...

Ik ben me er een beetje in gaan verdiepen en kwam er al snel achter dat het niet in alle gevallen een feestje is. Ik las verhalen van moeders die zo graag borstvoeding wilde geven, maar die geen makkelijke weg hadden gehad. Letterlijk met bloed zweet en tranen. Ik nam mij dus voor om het zeker te proberen, maar.. niet ten kosten alles. "Lukt het niet, dan lukt het niet".

20 juni wordt dan ons zoontje Senn geboren in het ziekenhuis. Eerlijk gezegd kan ik mij niet heel veel herinneren van de uren na de geboorte (ruggenprik, niet geslapen, want geboren om 4.14 uur en 1,2 liter bloed verloren dus een beetje dizzy. Lees voor het hele verhaal mijn blog over de bevalling hier op mamaplaats). Wat ik nog wel enigzinds kan herinneren is dat Senn een hele tijd na de geboorte bij mij heeft gelegen. Na een tijdje probeer ik of hij misschien wat wil drinken, maar hij lijkt nog geen interesse te hebben. Later vraagt de verpleegkundige ook of hij al aan de borst heeft gedronken en wanneer ik zeg dat dat niet het geval is, komt ze even een handje helpen. Ze legt hem in een andere houding en duwt zijn hoofdje richting mijn borst. Zij eerste reactie is gelijk terug duwen, weg van de borst. Hij wilt duidelijk niet. Ik weet niet precies hoe vaak we het hebben geprobeerd, maar ik kreeg voor mijn gevoel al vrij snel een kolf in m'n handen. Ook kreeg Senn direct kunstvoeding. Als ik dit zo opschrijf, merk ik dat ik de helft niet meer weet en denk "waarom heb je niks gezegd"... maargoed.

Eenmaal thuis helpt de kraamhulp ook weer met aanleggen, maar weer zet meneer het al op het krijsen wanneer hij de borst ziet. We besluiten de nacht in te gaan met kunstvoeding en het morgen weer te proberen. De gehele kraamweek probeer ik samen met de kraamhulp elke keer weer Senn aan te leggen. Vaak eindigt dit met tranen en frustratie, zowel bij mij als bij Senn. We hebben van alles geprobeerd, maar meneer wordt DRIFTIG, echt boos als hij de borst in het vizier krijgt.

Ondertussen kolf ik elke drie uur en ik vind het de horror!! Echt vreselijk gewoon. Het doet pijn, ik krijg er enorme naweeën van en de eerste 3 dagen levert het ook nog eens niks op. In het begin is mijn productie namelijk nog niet op gang, dus kolf ik voor jan stront.. Niks, helemaal niks, geen druppel melk in dat stomme flesje.

Mijn productie komt uiteindelijk wel op gang en ik kan Senn eindelijk borstvoeding gaan geven. Via de fles weliswaar, maar oké hij krijgt die belangrijke eerste melk in ieder geval binnen. We besluiten een lactatiekundige langs te laten komen in de hoop dat zij ons kan helpen en Senn alsnog aan de borst gaat drinken. Zij constateert al vrij snel een "verborgen verdikte te korte tongriem". Ja ja.. We worden doorverwezen naar de tongriem kliniek in Groningen. We besluiten een afspraak te maken en ik neem die afspraak als einddatum voor het kolven. Ik ben ruim een week aan het kolven en ondertussen krijgt Senn volledig borstvoeding. Maar sorry, dat kolven, ik trek het niet. Ik had juist gezegd, geen borstvoeding met bloed zweet en tranen. Er zijn genoeg kinderen groot geworden met kunst voeding, het is geen vergif wat ik hem ga geven. Hij heeft het zelfs al gehad en daar deed hij het ook prima op. Als hij niet aan de borst wil drinken, dan gaan we over op kunstvoeding.

Als Senn 10 dagen is staan we op de stoep bij de Tongriem kliniek in Groningen. Onze eerste keer ver weg van huis met z'n drieën. Ik heb me aardig ingelezen en twijfel enorm. Ik wil Senn niet onnodig pijn doen (mijn hart breekt al bij het idee dat ik dat kleine mannetje pijn moet doen). Alleen voor de borstvoeding willen we het niet doen, maar ik heb begrepen dat hij er eventueel ook later last van kan gaan krijgen met praten e.d. In dat geval lijkt het me wel slim om het dan nu te doen. Na een tijdje wachten worden we geholpen. Ze kijkt even kort in zijn mondje en geeft aan dat ze wel ziet wat de lactatiekundige heeft aangegeven. "Je zou hem wel wat meer ruimte gunnen" zegt ze letterlijk. Maar ze zegt ook dat ze niet weet of hij na de behandeling wel aan de borst gaat drinken. Het drinken kan in het begin zelfs helemaal even lastig zijn (terwijl hij de fles nu dus wel goed drinkt) en of hij er later last van gaat krijgen? Daar kan ze al helemaal niks over zeggen. We laten het even op ons inwerken, maar besluiten de behandeling niet te doen.

Opgelucht gaan we de kliniek uit. Ergens baal ik, want borstvoeding kan ik nu wel op mijn buik schrijven. Hoewel ik had gezegd ""niet te kosten van alles" ben ik toch al langer doorgegaan dan ik had gedacht. Ik was echt wel even heel verdrietig dat het niet lukte. Toch ben ik ook opgelucht, ik kan die kolf uit het raam gooien (of naja gewoon terug brengen naar het ziekenhuis) en we hebben rust. Senn drinkt de fles namelijk hartstikke goed (toen nog wel, misschien daarover later meer), dus daar gaan we nu gewoon lekker van genieten. Want door al dat borstvoeding gedoe is dat er zowat bijna bij ingeschoten.

Ik voel me vaak nog best wel gefrustreerd als ik hieraan terug denk. Waarom lukte het niet? Waarom hebben ze hem zo gepusht, door de hele tijd aan zijn hoofdje te zitten en die richting de borst te duwen? En waarom heb ik hier niks van gezegd toen??? Ik weet het eigenlijk niet, ik wist sowieso niet wat het beste was en liet het allemaal maar een beetje gebeuren. Een eventuele volgende keer zou ik het heel anders aanpakken. Denk ik.. Als ik überhaupt dan weer ga proberen om borstvoeding te geven, want ook daar twijfel ik na dit hele circus wel aan.

Toch ben ik blij dat ik deze keuze heb gemaakt. Ik heb Senn toch 2 weken volledig borstvoeding kunnen geven. De overstap op de kunstvoeding was echt even niet leuk, maar heeft wel een hoop rust gebracht en dat is ook veel waard. Senn heeft veel meer aan een blije mama.

Goed, dat was een heel verhaal. Lief als je zover bent gekomen en alles hebt gelezen. Dit is natuurlijk hoe ik het heb ervaren en hoe ik erin stond. Zou jij het heel anders hebben gedaan? Ook helemaal goed natuurlijk! Ik ben benieuwd of er meer mama's zijn die zoiets hebben meegemaakt, dat je kindje al vanaf de eerste minuut niet wilde drinken aan de borst? Hoe is dit bij jou gegaan? Laat het me weten!

Liefs, Nanine