Bevallingsverhaal Senn

Ik ben precies 39 weken zwanger als ik bij de verloskundige langs ga. Ik heb de afgelopen twee weken veel voorweeën gehad en meerdere keren het gevoel gehad dat ik de volgende ochtend wel een baby zou hebben. Helaas stopte het telkens weer en ik ben er ondertussen behoorlijk klaar mee, ik wil heel graag bevallen. Bij de verloskundige blijkt dat ik al wel 1 cm ontsluiting heb, dus al die voorweeën zijn niet voor niks geweest. Ze geeft aan dat de baarmoedermond nog wel erg hoog ligt en we maken de afspraak dat zij woensdag zal kijken of zij mij eventueel kan strippen. Dit wil ik namelijk heel graag!

Die woensdag heb ik een afspraak om 13.00 uur. De verloskundige kan mij strippen en ik blijk al zo’n 3 cm te hebben. De uren na deze afspraak heb ik wel buikpijn en rugpijn, maar er lijkt niet echt regelmaat in te zitten. We spreken nog af met vrienden en spelen spelletjes bij ons thuis. Rond 17.00 uur wordt de pijn toch wel wat regelmatiger en begin ik maar eens met timen. Ik vind het moeilijk om precies te voelen wanneer de wee echt begonnen is en wanneer hij weer weggaat. De pijn is namelijk echt nog wel goed te doen en is meer een beetje zeurend. Als ik ga timen komen ze wel de hele tijd onder de 6 min, maar wel nog een beetje onregelmatig. Om 20.00 uur besluit ik toch maar de verloskundige te bellen. Ze komt gelijk en als ze ziet wat ik heb getimed denkt ze dat het dan toch echt wel begonnen is. Toch geloof ik het nog steeds niet door alle voorweeën van de afgelopen weken. Ik durf gewoon nog niet te geloven dat het dan nu echt begonnen is, al blijft het nu wel lang regelmatig. De verloskundige checkt mijn ontsluiting en ik blijk al 4 cm te hebben. Dat gaat de goede kant op! Mijn bloeddruk is wel aan de hoge kant dus dat wil ze graag in de gaten houden. We spreken af dat ze over een uur weer terug komt en dat we dan beslissen of we al naar het ziekenhuis gaan. Om 21.30 uur is ze er weer. De weeën zijn nog hetzelfde en ik ben eigenlijk heel rustig. Ik heb nog helemaal geen last van de weeën en ben dus een beetje bang dat het gewoon weer zal stoppen. Ze checkt mijn ontsluiting en ik zit nog steeds op 4 cm en ook mijn bloeddruk is nog te hoog. We besluiten daarom alvast naar het ziekenhuis te gaan (ik wil sowieso graag in het ziekenhuis bevallen). De verloskundige belt en we horen dat er een kamer met een bad vrij, daar ben ik heel blij mee!

Rond 22.00 uur zijn we in het ziekenhuis en ik loop gewoon zelf naar de verloskamer. We installeren ons in de kamer en laten het bad vollopen. Het voelt allemaal nog helemaal niet echt, omdat mijn weeën nog niet sterk zijn. De verloskundige vraagt of ik wil dat ze mijn vliezen breekt. Ik denk alleen maar, als mijn vliezen zijn gebroken sturen ze mij vast niet meer naar huis, dus doe maar! Ik wil zo graag bevallen en wil dat er nu een beetje vaart in gaat komen. We hopen dat met het breken van mijn vliezen de weeën wat heftiger zullen worden en de ontsluiting ook weer zal vorderen, want ik zit nog steeds op 4 cm. Ze breekt mijn vliezen en ik heb letterlijk het gevoel alsof ik leeg loop. Wat een raar gevoel is dat zeg.. Ondertussen is het bad gevuld en ik ben blij dat ik hier gelijk in kan stappen. Ik vind het heerlijk! De weeën beginnen nu ook wel echt krachtiger te worden, maar ik kan ze nog heel goed opvangen. In bad kan ik een hele fijne houding aannemen en dit gaat een hele tijd goed. Na twee uur worden de weeën echt heftig Ik moet ze nu wel echt wegpuffen, maar vervolgens wordt de tijd tussen de weeen ook ineens steeds kleiner. Soms heb ik het idee dat ik helemaal geen adempauze meer heb, de pijn gaat na de wee niet meer weg, maar blijft hangen. Dit hou ik echt niet lang meer vol en ik wil graag dat de verloskundige kijkt hoever ik ben. Ik geef gelijk al aan dat wanneer ik niks ben opgeschoten ik pijnstilling wil, want dit trek ik echt niet heel lang meer. Rond half 2 checkt zij dus weer mijn ontsluiting en blijk ik eigenlijk niks te zijn opgeschoten. Ik zit op krap 5 cm en roep gelijk dat ik een ruggenprik wil, nu! Omdat ik uit bad ben gekomen lijken de weeën nog veel erger geworden. Ik heb geen idee meer hoe ik ze op moet vangen als ik niet in bad zit en doordat ik geen pauze meer heb tussen de weeën, weet ik echt even niet meer waar ik het moet zoeken. Ik moet nog even wachten op de anesthesist en vind een goede houding op de wc. Door de ruggenprik wordt ik medisch en moet ik verplaatsen naar een andere kamer. Ik krijg weinig mee, want ik heb de hele tijd mijn ogen dicht om mij te focussen op de weeën en de pijn weg te zuchten. Eenmaal in de andere kamer komt de anesthesist er gekijk bij. Van haar moet ik in kleermakerszit op bed gaan zitten. Ik denk "dat komt echt nooit goed met deze weeënstorm", maar op de een of andere manier gaat het goed en kan ik het onder controle houden. Ik moet heel stil zitten en als ik na een tijdje mijn ogen even open doe, zie ik een hoop mensen in de kamer en zit Marcel voor me met een mutsje en mondkapje op. Hier kan ik wel een beetje op lachen. De anesthesist is best streng en het duurt voor mijn gevoel een eeuwigheid voor ze eindelijk klaar is. Als ze klaar is wordt de pijn snel minder, maar voel ik het nog wel heel goed aan de linkerkant. Ik moet op mijn linkerzij gaan liggen in de hoop dat de vloeistof dan ook die kant op gaat. Ik ga met mijn linkerzij op een warm kussentje liggen die ik had meegenomen. Dit helpt wel goed en ik lig redelijk ontspannen met mijn ogen dicht op mijn zij en hoef ik de weeën niet meer weg te zuchten. Na een uur voel ik ineens een druk die steeds erger wordt. Dit is persdrang! Als de verloskundige gaat kijken, blijk ik ineens al volledige ontsluiting te hebben. Dat is ineens snel gegaan! Ik mag al voorzichtig mee gaan persen en toegeven aan de druk als er een wee komt. De baby blijkt er nog niet goed voor te liggen en ik moet weer op mijn zij gaan liggen in de hoop hij dan sneller gaat draaien. Na een half uurtje ongeveer mag ik terug draaien op mijn rug en mag ik echt alles geven met het persen. Ze geeft mij aanwijzingen en ik heb het idee dat het heel goed gaat. Toch hoor ik al vrij snel dingen als een knip zetten of misschien zelfs kunstverlossing en dat terwijl ik nog maar net ben begonnen. Gek genoeg maakt het mij op dat moment niet zoveel uit. Ik wil gewoon dat de baby zo snel mogelijk wordt geboren. Het blijkt dat de hartslag van de baby al een tijdje erg hoog is en daarbij krijg ik ook nog koorts. Ze willen dus dat de baby zo snel mogelijk wordt geboren, maar op dat moment is mij dat niet echt duidelijk. Wel geeft ze aan dat ik heel goed aan het persen ben, maar dat ze mij misschien een beetje moet helpen omdat het niet te lang meer mag duren. Uiteindelijk zegt ze dat ik nog een keer mag persen en dat ze dan een knip zal zetten. Dit doet ze en ik voel er helemaal niks van, ik pers nog een keer en dan wordt Senn geboren. Ik mag hem zelf aanpakken en ik vind het zo bijzonder! Hij ligt bij mij op de borst en ik kan alleen maar naar hem kijken, ik ben er helemaal stil van. Ik knip zelf de navelstreng door (Marcel vond dat maar niks) en ik moet nog een keer persen voor de placenta. Deze komt er eigenlijk zonder moeite direct uit. Ondertussen loopt mijn kamer aardig vol met mensen. Met het zetten van de knip zijn er een aantal bloedvaten geraakt waardoor ik ineens heel veel bloed verlies (hierdoor ben ik de eerste dagen ook nog heel slap en moet ik de eerste dag nog in het ziekenhuis blijven). Met de kleine Senn gaat het gelukkig heel erg goed. Hij ligt een hele tijd bij mij op de borst en ik wordt gehecht, dit is niet echt een pretje en lijkt een eeuwigheid te duren. De eerste uren na de bevalling zijn jammer genoeg echt een waas, ik was ook zo moe en kon het allemaal nog niet helemaal bevatten. Ik weet dat ik Senn ook borstvoeding wilde geven, maar dit wilde hij niet. Hier heb ik ook een blog over geschreven hier op Mamaplaats.

Ondanks de weeënstorm, ruggenprik, knip en enorme bloedverlies kijk ik toch heel positief terug op mijn bevalling. Ik heb mij heel gesteund gevoeld en geen moment het gevoel gehad dat ik het niet zou kunnen. De weeënstorm was heftig en deed echt pijn, maar daarom heb ik op dat moment gekozen voor de ruggenprik. Ik ben gewoon zo blij dat die optie er was en dat dit ook heel snel gedaan kon worden. Als dat niet had gekund weet ik echt niet hoe ik het had gedaan hoor! Van die knip baal ik wel echt heel erg, ik heb enorm last gehad van de hechtingen en het bloedverlies. Achteraf blijkt het niet eens nodig te zijn geweest, maarja dat wisten ze op dat moment niet natuurlijk. Ik heb wel echt gemerkt dat je tijdens de bevalling in een soort eigen wereld keert en op die manier de kracht krijgt om het te doen. Ik vond het vooral een hele bijzondere ervaring en het heeft mij het kostbaarste bezit ooit gegeven. Ik zou het daarom zo weer doen!

Senn is geboren op 20 juni 2019 om 4.14 uur. Hij was 51 cm en 3900 gram (en ik was direct helemaal verliefd en super trots natuurlijk)