Mijn eerste bevalling was een zware bevalling. 30 uur weeën om daarna er achter te komen dat mijn bekken blijkbaar zo scheef stonden dat ik niet natuurlijk kon bevalling. Dus het werd een semi spoed keizersnede. Omdat ik een ruggenprik had, gingen ze er vanuit dat ik al verdoofd was voor de keizersnede. Helaas was dat niet het geval. Zodat ze het mes in mij zetten voelde ik dat. Ik kreeg een extra shot en raakte toen van de wereld. Ik heb niet duidelijk mee gekregen dat mijn dochtertje was geboren wat ik erg moeilijk vond. Door de keizersnede en het bloedverlies duurde het herstel best lang. 

In 2016 werd er bij mij ptss geconstateerd. Daar heb ik emdr therapie voor gehad en klaar. Tenminste dat dacht ik. Zo makkelijk was het helaas niet. Het stukje waar ik emdr therapie voor heb gehad( zie anders blog) ja dat was inderdaad aangepakt en kon ik mee om gaan. Maar wat ik niet wist is dat je door de jaren heen toch weer tegen de paal kon lopen. Zo kwam ik er achter in 2020 dat ik verlatingsangst naar mijn dochter toe had (zie andere blog). Ik kon en wilde mijn dochtertje niet weg brengen. Ik raakte helemaal in de stress en kreeg een paniek aanval. Toen ik haar verplicht bij mijn vorige baan weg moest brengen ben ik gestopt met werken. Sowieso zat ik daar niet op mijn plek en wilde ik eerst aan mijzelf gaan werken. 

Hailey is vanaf haar 2,5 al zindelijk. Ze vondt het geweldig om op het potje of wc’tje te plassen en binnen twee weken was ze zindelijk. Helaas kreeg ze een maand later een flinke blaasontsteking en wilde ze door de pijn weer een luier aan. Nadat ze weer beter was ging ze gelukkig weer zonder problemen op het wc’tje plassen.

Woensdag is het zover. Je eerste wendagje bij het kinderdagverblijf. Ik hoef dan maar een half dagje te werken, maar wat heb ik al last van paniek aanvallen. Voor elke ouder zal dit een moeilijk stap zijn, maar de ptss zal niet echt bevordelijk zijn. Ik slaap slecht, heb hartkloppingen en zit helemaal niet lekker in mijn vel zitten. Natuurlijk heb ik geluk dat ik je al 2,5 jaar bij mij heb mogen hebben, maar mijn streven was tot je 4 jaar alleen voor jou te zorgen. In mijn ogen ben je nog zo klein, ik voel mij zo schuldig dat ik je alleen ga laten.

Ooh lieve mensen. Wat word ik toch moe van al die beterweters. En het lijkt wel, nou dat hailey ouder word, het ongevraagde advies alleen maar erger word.

Na 2,5 jaar altijd samen zijn geweest, moet ik nou toch mijn meisje los gaan laten. Verplicht! Moet ik daar wel aan toe voegen. Op mijn oude werk kon ik haar gewoon mee nemen. Na een jaar thuis te hebben gezeten heb ik nieuw werk gevonden (ook weer in de kinderopvang) en werd tegen mij gezegd dat hailey gewoon mee mocht. Daar was ik zo blij mee.

Ik heb altijd gezegd dat ik (mocht het lukken) 1 of 2 kindjes zou willen. Na de geboorte van Hailey was ik (en nog steeds) intens gelukkig. Een heel lief en makkelijk meisje. Drinkt en eet goed, slaapt vanaf 4 maanden door en slaapt tot 10.00 standaard uit. Heel vrolijk, vriendelijk en gezond kind. Voor mij hoefde er niet perse een tweede. Ik dacht dat het zo wel goed was.

Het is weer even geleden dat ik een blog geplaatst hebt. Ik heb een tijdje rust voor mijzelf genomen en hard gewerkt om mijn ptss weer onder controle te krijgen. Ik zou willen zeggen dat mijn therapeut mij goed geholpen heeft, maar eerlijk, aan deze man heb ik niet veel gehad. Gelukkig kan ik goed zelf reflecteren en heb ik veel van mij af geschreven. Niet in een blog maar gewoon voor mijzelf. Dat heeft mij veel geholpen. En na een tijdje dacht ik, het is weer tijd om aan het werk te gaan. Ik voel mij goed, ik slaap weer goed, en heb weer voldoende energie. Het thuis zitten en tijd door brengen met mijn meisje vind ik heerlijk. Dit jaar heb ik ook echt heel bewust van haar meegemaakt, en dat is toch wel heel speciaal. Maar ik merk dat ik het werk toch mis, en voor haar is het ook fijn om weer onder de kinderen te zijn.

Ik heb zo zitten denken hoe ik deze blog moest beginnen. Of dat ik er überhaupt wel aan moest beginnen. Is dit iets wat alleen ik ervaar, of zijn er meerder mama’s of papa’s die verlatingsangst hebben. Maar hier gaat die dan.