1 jaar geleden
Ik dacht dat de eerste bevalling erg was...
maar de tweede was nog heftiger
Mijn eerste bevalling was een zware bevalling. 30 uur weeën om daarna er achter te komen dat mijn bekken blijkbaar zo scheef stonden dat ik niet natuurlijk kon bevalling. Dus het werd een semi spoed keizersnede. Omdat ik een ruggenprik had, gingen ze er vanuit dat ik al verdoofd was voor de keizersnede. Helaas was dat niet het geval. Zodat ze het mes in mij zetten voelde ik dat. Ik kreeg een extra shot en raakte toen van de wereld. Ik heb niet duidelijk mee gekregen dat mijn dochtertje was geboren wat ik erg moeilijk vond. Door de keizersnede en het bloedverlies duurde het herstel best lang.
Maar nu mijn tweede bevalling. Deze werd met 38 weken opgewekt door de vorige keizersnede en mocht ik proberen om natuurlijk te doen. Dat wilde ik erg graag omdat ik toch nog wel bang was voor de pijn van de keizersnede. Donderdagochtend kreeg ik een ballonnetje en in de avond had ik al best wat pijn en kreeg pijnstilling. Vrijdag ochtend had ik 3 cm ontsluiting en begon de bevalling. De ontsluiting liep netjes op maar zijn kopje bleef toch een beetje vast zitten. hij had net een klein beetje hulp nodig door een knip en om 19:15 was daar mijn knap menneke Sten. Wat was ik opgelucht dat ik hem eindelijk veilig in mijn armen had. Nu nog die placenta eruit. Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Deze zat muurvast en ondertussen verloor ik flink wat bloed. De arts werd opgetrommeld en ik moest geopereerd worden. Dus na mijn baby 10 minuten vast te hebben gehad moest ik hem al achter laten. Eenmaal in de operatie kamer aangekomen kreeg ik verdoving maar die werkte niet goed. Nog een extra shot, maar deze verdoving sloeg naar boven en niet naar beneden. Daar voelde ik nog alles. Dus nog een extra shot en toen werd alles wit. Wat ik mij daar nog van kan herinneren is dat mijn benen omhoog werden "gegooid"(zo voelde dat voor mij) en dat ik geen lucht kreeg. Ik zag alleen maar wit dat steeds witter en witter werd. Het was zo wit dat het zeer deed aan mijn ogen. Toen verscheen de naam van mijn dochter midden in het wit en ik weet nog dat ik dacht; nu is het afgelopen. Ik heb geen afscheid meer kunnen nemen van mijn meisje en laat ik haar met papa en haar baby broertje achter. Toen werd alles weer wit en hoorde ik mijn naam van heel ver weg. Ik kwam langzaamaan bij en voelde nog de laatste pijnlijke steekjes van de hechting van de knip. In de uitrust kamer werd ik aan het zuurstof gehouden omdat ik tijdens de operatie blijkbaar een paar keer stopte met ademen. En ik had ook ruim 2 liter bloed verloren dus mijn lichaam voelde aan als een blok beton. ik kwam pas om 23:15 weer terug op de kamer en kon eindelijk Sten vast houden en Hailey kon eindelijk haar broertje komen bewonderen.
Het herstel van deze bevalling was veel heftiger. Het vele bloedverlies was lichamelijk erg zwaar, maar deze was ook geestelijk zwaarder. Hoewel ik bij de eerste bevalling het erg moeilijk vond dat ik de geboorte niet echt bewust heb meegemaakt, was deze ervaring heftiger. Het gevoel dat je tijd gekomen is en dat je je meisje, pas geboren baby en partner achter gaat laten gaat niet in je koude kleren zitten.
