I kicked ass against my Anxiety Disorder

In 2016 werd er bij mij ptss geconstateerd. Daar heb ik emdr therapie voor gehad en klaar. Tenminste dat dacht ik. Zo makkelijk was het helaas niet. Het stukje waar ik emdr therapie voor heb gehad( zie anders blog) ja dat was inderdaad aangepakt en kon ik mee om gaan. Maar wat ik niet wist is dat je door de jaren heen toch weer tegen de paal kon lopen. Zo kwam ik er achter in 2020 dat ik verlatingsangst naar mijn dochter toe had (zie andere blog). Ik kon en wilde mijn dochtertje niet weg brengen. Ik raakte helemaal in de stress en kreeg een paniek aanval. Toen ik haar verplicht bij mijn vorige baan weg moest brengen ben ik gestopt met werken. Sowieso zat ik daar niet op mijn plek en wilde ik eerst aan mijzelf gaan werken. 

Dus eind 2020 ging ik naar mijn therapeut en werd geconstateerd dat ik een angststoornis had. Door middel van een test kwamen we er achter dat mijn angst heel heftig was. Ik zat op 87%. Ik durfde mijn dochtertje niet los te laten, zelfs als ze sliep was ik bang. Ik was bang met eten dat ze zou stikken, ze mocht geen trap zonder mij lopen, niet van een glijbaan, enzo. Alles wat nieuw was of waar ze zich ernstig kon verwonden durfde ik haar niet te laten ontdekken. In mijn ogen kon ze zich overal ernstig verwonden dus hield ik haar ontzettend tegen. 

Begin 2021 kreeg ik emdr voor de verlatingsangst. Deze kwam voort uit dat ik zelf zo vaak in de steek ben gelaten. Dat reflecteerde ik zo erg op hailey omdat toen hailey 1 jaar was ze mij buiten had gesloten. Ik moest de politie bellen om weer binnen te kunnen komen. In de tussentijd raakte hailey (en ik dus  ook) ontzettend ik paniek. Ik voelde mij zo schuldig en beloofde haar nooit in de steek te laten. 

Na de emdr aansloeg  ben ik begonnen aan een nieuwe baan. Stapje bij stapje werd ik mij er van bewust dat ik echt aan mijzelf moest werken. Ontzettend moeilijk vond ik het om haar naar een kinderdagverblijf te brengen. Maar ik kende daar iedereen en weet hoe geweldig het daar is. Dat stelde mij wel wat gerust. Helemaal toen ik zag hoe leuk ze het vond en dagelijks vroeg of ze weer bij de kindjes mocht spelen. Toen ik merkte dat ze steeds vaker zij; nee mama, dat durf ik niet. Dat is “scary” (zo zegt ze dat dan), knapte er iets in mij. Ik wil toch niet dat mijn 3 jarige die eigenlijk alles moet willen ontdekken, voor de kleinste simpelste dingen zoals een glijbaan bang is. Nee!!! Dit stopt nu! Ik draaide een knop om en besloot het helemaal anders te gaan aanpakken. 

Samen met mijn therapeut heb ik geleerd dat de angst er zeker mag zijn. Deze angst moet ik juist erkennen. Laat het er zijn, maar reflecteer. Is de angst juist. Zorg dat de angst geen beperking word. Dat je voorzichtig bent is natuurlijk niks mis mee. Maar zorg dat het je niet in de weg staat. En nog belangrijker, je kind niet in de weg staat. Er is natuurlijk niks belangrijkers dan je kind. En die wil je alleen maar het beste geven. De therapie is nou afgerond en daar ben ik best wel trots op. Elke dag zijn er wel nieuwe angsten. Dat heb je nou eenmaal als moeder. Niet alleen als ze 3 is, maar ook als ze 20 is en zelfs ouder. Maar door het reflecteren en proberen pakken we elke dag een een angst aan. Samen. Hailey en ik.