Het is zover, op naar het kinderdagverblijf

Woensdag is het zover. Je eerste wendagje bij het kinderdagverblijf. Ik hoef dan maar een half dagje te werken, maar wat heb ik al last van paniek aanvallen. Voor elke ouder zal dit een moeilijk stap zijn, maar de ptss zal niet echt bevordelijk zijn. Ik slaap slecht, heb hartkloppingen en zit helemaal niet lekker in mijn vel zitten. Natuurlijk heb ik geluk dat ik je al 2,5 jaar bij mij heb mogen hebben, maar mijn streven was tot je 4 jaar alleen voor jou te zorgen. In mijn ogen ben je nog zo klein, ik voel mij zo schuldig dat ik je alleen ga laten.

Een paar weken terug ben je ook nog eens flink ziek geweest waardoor je nou ook nog eens heel aanhankelijk bent aan mij. Dat verergerd mijn gevoel alleen nog maar meer. Ik wil er zo graag voor jou zijn wanneer je mij nodig hebt. Of je nou verdrietig bent of juist iets leuks tegen mij wilt vertellen. Of je nou pijn hebt of juist iets nieuws leert. Ik wil er zo graag voor jou zijn. Helaas is mijn nieuwe werk het hier niet mee en niet werken is helaas geen optie. Dus ga je woensdag spelen op een andere locatie. 

Ga je dat wel leuk vinden nou je bij deze locatie net allemaal vriendjes hebt gemaakt? Nou je de leidsters allemaal kent en je je weg hier helemaal hebt gevonden. Durf je daar ook te zeggen dat je naar het toiletje moet? Durf je daar ook zo lekker jezelf te zijn. Durf je daar ook troost te zoeken zoals je bij mij doet? Zoveel vragen, zoveel onzekerheden, zoveel verdriet. Ik probeer natuurlijk niks te laten merken aan jou want kinderen voelen dat aan. Maar dit gevoel is zo heftig dat ik dat maar moeilijk kan verbergen.