Hoe kan de dood je zo overnemen als je het hebt overleeft. Ik zou nu moeten dansen dat ik er nog ben. 

Daar ben je dan ,je mini vingers. Je prachtige baby haren. Je geur blijf ik me herinneren of het gister was. Ik leg voorzichtig mijn hand op je buik. Gewoon om te kijken of je nog ademt. Ik schrik snachts wakker in diepe tranen. Het enigste wat me gerust kan stellen is bij je kijken. Het was maar een droom je bent der nog. 

Voor wie mij kent, weet dat ik dit verhaal al meerdere keren opnieuw heb geschreven. Het verwerken en afsluiten is nu, 4 jaar later nog aan de gang. Terwijl ik nieuwe leuke moms leer kennen, vertellen ze mij vol glorie over de mooiste dag uit hun leven. Dat is hoe je de geboortedag van je kindje hoort te omschrijven. Ik kan het inmiddels ook zeggen. Dat zij het mooiste is wat ik ooit hebt meegemaakt. Alles aan haar, behalve de dag van haar geboorte. Na jaren therapie, is hier niks in veranderd. 

Je lichaam accepteren na een zwangerschap,

Toen ik een klein meisje was, Keek ik altijd al op tegen ouderen. Vooral de oudere die zelf kinderen hadden.

Ik hield me adem in , voor 3 jaar lang.