Leven na de dood

Hoe kan de dood je zo overnemen als je het hebt overleeft. Ik zou nu moeten dansen dat ik er nog ben. 

Maar ik danste niet. Het leven begon stil te staan terwijl iedereen draaide. We draaiden rondjes tot ik duizelig werd. Als een achtbaan gingen mijn emoties op en neer. Ik kan dit niet , riep ik. Ik kan niet leven na de dood. 

De blog die bijna niet geschreven word. Je hebt een trauma, je verteld hoe je er aan komt. Maar wat gebeurt er daarna ? 

Ik dacht altijd dat zodra je een bijna dood ervaring hebt. Je derna zal springen om te leven. Deze instelling had ik ook even. Ik waardeerde dat ik der nog was. Maar langzaam aan werd alles grijs wat wit was. Voor ik het zelf doorhad was zelfs het grijze omgeslagen naar zwarte wolken. Ik betrapte mezelf op gedachten die niet gepast zijn. Helaas heb ik al ervaring met een depressie. En herkende ik snel wat er aan de hand was. 

Maar ik zag het licht niet , op het moment dat ik het door kreeg zat ik al zo diep dat ik de motivatie niet had om hulp te zoeken. Wat heeft het voor een zin ? Ik leef waarom dans ik niet.

Na mijn traumatische bevalling kreeg ik direct psychische hulp aangeboden van het ziekenhuis. Ik voelde me zo schuldig naar mijn dochter toe dat ik de eerste 24 uur had gemist. Dat ik gewoon wou leven. Ik wil niet praten hier over, het was heftig en nu ga ik de gemiste tijd inhalen met mijn dochter. Ik was zo kalm. Mijn beste vriendin stond huilend aan mijn bed, godverdomme klootzak wat heb je mij laten schrikken. Tranen vielen wel, maar het was alsof iets mij had overgenomen. Iedereen had verdriet en ik was kalm. Zit niet zo te janken Ik ben der toch nog, onkruid vergaat niet grapte ik nog terug. Die kalmte snap ik zelf ook nog steeds niet. Hoe kan je zo kalm zijn na zo een bevalling. 

Zodra ik even alleen werd gelaten kwamen de tranen, mijn emoties namen mijn over en de nachten trok ik slecht. Zodra het nacht werd kwam de donkere wolk in mijn hoofd en nam alle pijn de overhand. De kraamtranen liepen soms random over mijn wangen heen en ik kon niet uitleggen waar het verdriet vandaan kwam. 

Ik voelde me leeg en alleen. Mijn dochter lag op mn borst en toch voelde ik me zo leeg. Ik beloof haar dat ze zich nooit zo zal voelen. 

Ik ging als een leeuwin direct voor haar zorgen zover als ik dit kon. Een normale keizersnee is al zwaar. Bij mij voelde het alsof er 16 bussen op mijn lichaam gedropt waren. Pijn echt heel veel pijn kan ik me hier nog van herinneren. Mijn geest voelde leeg maar mijn grenzen aan geven lukte me even niet. Ik ging van liefdevolle moeder , naar automatisch piloot. Er was zorg maar geen ruimte voor liefde. Liefde is voelen en dat deed pijn. 

Ik kan me het moment nog goed voor me halen,  ik noem het een switch. Ik zat met haar in de auto onderweg naar huis. Ik was niet klaar om naar huis te gaan en was alleen maar doodsbang dat haar iets overkwam. Het moment dat ik haar kleine vinger vasthield en houden van pijn deed. Wat nou als ik haar kwijtraak ? Ik koos ervoor om mijn hart uit te zetten. Een knopje op een schakelaar en het werd zwart. Ik was niet aan het leven, ik was mijn oude weg aan het bewandelen en overleven. 

Van dag tot dag, zo weinig mogelijk voelen.

Ik had vaak het gevoel dat er geen ruimte mocht zijn voor mijn verdriet. Ik hoorde mijn family aan en probeerde de steun te zijn voor hun. Ik vergat dat ik daar had gelegen. Dat ik degeen was die het mee maakte. 

ik had een super lieve kraamzorg, en vertelde mijn verhaal alsof ik er naast stond. Zonder tranen ging die film zo langs mij heen. Na 8 dagen niet eten ging ze een gesprek met mij aan. Als jij borstvoeding wilt geven moet je weer gaan eten lieverd. Je kan nu niet opgeven, je moet vechten voor je dochter. Pas zo een 2 maanden na mijn bevalling liet ik mezelf weer toe om normaal te eten. Ik leefde wel maar liet me leven. Als niemand me zei dat ik even moest eten. Dan gebeurde het gewoon niet. 

Na 4 maanden is je zwangerschapsverlof voorbij. Alsof er niks was gebeurt ging ik braaf naar mijn werk. De nachten zijn nog steeds lang, mijn nachtmerries werden met de dag erger. Maar ik ging braaf alsof er geen andere keuze was. Iedereen moet gewoon weer werken ik ben niet anders. Ik leef dus ik moet geld verdienen. Ik weet het nog zo goed, dag 1 terug op de winkelvloer. Ik kreeg een vreselijke paniekaanval, ik had het gevoel alsof alles mij verstikte. Je zit in een achtbaan die niet ophoudt. Je hoort de stemmen van de klanten alsof het bommen zijn die invallen en ik stikte weer. Tenminste zo voelde het even. Ik wou me niet aanstellen , verstopte me op de wc en deed een half uur later alsof er nooit wat gebeurt was.

Hier is dus de grootste fout geweest dat ik nog steeds doorging. Alsof er nooit iets gebeurt was. Ik stond elke ochtend op om savonds laat pas klaar te zijn. 5 dagen in de week 32 uur per dag. Het gebeurde steeds vaker dat ik in de auto zat en iets simpels als de koplampen van een andere tegemoetkomer. Der voor zorgde dat er herinneringen los kwamen. Hoe graag ik nooit meer van mijn leven in die ruimte wou komen. Zat mijn hoofd elke dag nog vast in de ruimte. Alsof mijn ziel daar niet uit kon. 

Ik raakte uitgeput, de strijd in mezelf. De pijn die ik moest doorstaan en de stress die vrijkwam van het dagelijkse leven niet meer handelen zorgde ervoor dat ik chronisch ziek werd. Veroorzaakt door trauma fybromylargie. Als je nog niet boos bent op het universum dan word je het dan wel. 

Pas 1 jaar na haar geboorte zocht ik eindelijk hulp. Ik begon met praten omdat het een keuze is. Of je gaat nu leven shell of je kapt ermee. Ik kijk naar mijn prachtige dochter en ik weet dat het leven word. Ik ben zelf opgegroeid zonder echte liefde te kennen. Dit kleine meisje gaat niet mijn pad belopen! Ik ben der nog en ik hou meer van haar als wat dan ook in dit leven. 

Diagnose ptts/ fybromylargie/ chronische netelroos. Veroorzaakt door mijn trauma. 

Ik heb mezelf ziek gemaakt door niet te willen praten. Door gewoon door te gaan terwijl ik het leven even niet aankon. 

Nu 4 jaar later , ik kan weer dansen door de regen heen. Ik kijk naar de zon en zie witte wolken. Ik ben der en ik ga het mooiste maken van het leven zoals die mij gegeven is. Daarnaast heb ik echt geleerd om even stil te staan. Meer te vechten voor wat ik wil. Als je je stopt met afvragen wat wil jij nou eigenlijk? Dan gaat er echt iets mis. 

Voor mijn fybromylargie en ptts ben ik in een revalidatie traject gegaan. Dat is de beste keuze geweest. Hier heb ik geleerd om weer te gaan leven ipv overleven. Te zien wat ik wel kan ipv bekijken wat ik niet kon. Mijn trauma is nu onderdeel van mij, maar het neemt mij niet meer over. Hoe sterk ik er van buiten ook uitzag. Niks liet merken van mijn gevecht in mijn hoofd. Er ging van binnen heel veel mis. Ik had het gevoel zwak te zijn om dit toe te geven. Maar het is oke, ik had veel eerder aan een bel moeten trekken voor psychische hulp. 

Het leven is gelopen zoals die is gelopen. Ik weet nu dat je na een bijna dood ervaring niet direct staat te dansen om te leven. Ik beschrijf het als, ik ben dood gegaan die dag. Toen ze mijn lichaam redde bleef ik van binnen nog steeds leeg. Ik had geen verbinding meer met mijn lichaam. Ik ben nog steeds bezig om mijn verbinding terug te vinden. Maar ondertussen maak ik nu van het leven een feestje. Ik geef mijn grensen weer aan als het pittige ding dat ik ben. 

Ik ben dankbaar mega dankbaar mijn dochter groot te zien worden. Niks is gegarandeerd maak er dus altijd het mooiste van 💋

Voor iedere man of vrouw die te maken heeft met psychische problemen zoek op tijd hulp. Er is echt niks zwaks aan toegeven dat het je allemaal te veel word.