Ik ben niet gemaakt om een baby op de wereld te zetten.

Voor wie mij kent, weet dat ik dit verhaal al meerdere keren opnieuw heb geschreven. Het verwerken en afsluiten is nu, 4 jaar later nog aan de gang. Terwijl ik nieuwe leuke moms leer kennen, vertellen ze mij vol glorie over de mooiste dag uit hun leven. Dat is hoe je de geboortedag van je kindje hoort te omschrijven. Ik kan het inmiddels ook zeggen. Dat zij het mooiste is wat ik ooit hebt meegemaakt. Alles aan haar, behalve de dag van haar geboorte. Na jaren therapie, is hier niks in veranderd. 

Op haar verjaardag filter ik het, haar verjaardag is een viering. Geen rouwing om die dag. Maar dat betekent niet dat ik er niet bij stilsta, of mag staan. Mijn verwerkingsproces gaat alleen werken. Zodra ik erken dat ik veel verdriet heb gehad. Het is oke om even niet sterk te zijn. Want mijn bevalling wens ik niemand toe. Ik heb zelfs 4 jaar volle overtuiging gehad dit nooit meer te willen. Ik ben niet gemaakt om een baby op de wereld te zetten.

Waar begint mijn verhaal, en waar begon die van haar? Gelukkig kan ik dit schrijven, en schrijft mijn dochter dit niet voor mij. Waar haar verhaal eindigde begon de mijne. Ik ben er nog, ons verhaal begon op 21 november. Drie dagen na mijn verjaardag hield ik een positieve test vast in mijn handen. Ik was mezelf klaar aan het maken voor werk, dus maakte mijn toenmalige partner wakker die nog in een diepe diepe coma lag. 'het is 5 uur in ochtends gek' snauwde die me toe. JAAAA maar hij is positief!!

Door een miskraam voordat ik mijn prachtige dochter kreeg was deze zwangerschap niet zorgeloos. Elk steekje dacht ik dat het misging. Bij alles was ik mega onzeker. Pas met de 20 weken echo had ik het gevoel dat ik weer op de natuur kon vertrouwen. Mijn kleine mini was omschreven als de perfecte baby. Alles was oké. dat het lichamelijk zwaarder en zwaarder werd voor mij maakte me even niks uit. Mijn droom kwam uit, ik werd nu dan toch echt een moeder. 

Nu ga ik in de tijd springen, want anders wordt het verhaal zo langdradig. We gaan even naar 2 augustus 2016, 1 dag na mijn uitgerekende datum. Ik kan je vertellen: ik was klaar!! Mijn letterlijke woorden waren, of jullie halen het kind eruit of ik doe het. Ik voelde me een walrus op het droge en dat het buiten 35 graden was 4 jaar geleden, dat hielp dus echt niet mee. Ik had 2 cm ontsluiting en mocht gestript worden. Let op strippen is dus geen stripshow van wat knappe vrouwen. Neeeeee ik schrok van de pijn en was even het stukje vertrouwen verloren dat ik dit kon. Ik geloofde oprecht dat iedereen dit kan, zonder medicijnen zonder ziekenhuis. Girls I was so wrong. Laten we even voorop stellen dat het niet erg is om medicijnen te gebruiken tijdens de bevalling. Sterker nog mijn mening is nu, doe het! Als je merkt dat je dit nodig hebt. Na het strippen ging ik naar huis en deden de voorweeën de rest. 

Op en af kwamen ze, een beetje zoals een vervellende ongesteldheidspijn, de hittegolf hield aan en ik probeerde alles uit het boekje om de bevalling sneller op gang te helpen. Wandelen, pittig eten eten, nog meer wandelen. Wat uiteindelijk hielp. Mijn weeën zetten langzaam aan door. Vanaf het strippen, op 2 augustus tot aan naar het ziekenhuis gaan op de nacht van 4 augustus was al hel. De weeën waren eer, in alle heftigheid, maar ontsluiting kwam niet echt. Mijn verloskundige nam mij niet serieus toen ik aangaf al helemaal op te zijn. Ze kwam 4 augustus na vaak bellen eindelijk langs. 6 uur later als beloofd was ik woedend, maar we konden eindelijk naar het ziekenhuis. Mijn lichaam was al zo op dat ik geen energie kon steken in boos zijn. Rijden en snel, voor mijn gevoel kon ze er echt elk moment zijn. Om 3 uur nachts kwamen we aan in het ziekenhuis. De nacht van 5 augustus was er helaas een babyboom. Alle ziekenhuizen waar ik mijn voorkeur voor had waren inmiddels vol. We moesten door naar een ziekenhuis dat wel plek had. Dus we kwamen aan in een ziekenhuis dat niet mijn voorkeur had. Maar wat ben ik blij dat ik in Schiedam terecht was gekomen. Alle lof voor de arts die op tijd heeft opgemerkt dat het misging.

Ik kreeg een kamer toegewezen, nog steeds 5 cm ontsluiting. Om mijn bevalling sneller op gang te helpen gaven prikte ze mijn water door. De liters water heb ik nooit gemerkt. Er kwam een miniplasje uit, ze ligt ervoor zeiden ze. Ik mocht nog wandelen, maar de weeën veranderden in een stormwee. Ik geloof dat mijn letterlijke worden waren, geef me drugs nu! Uren gingen voorbij, icm met pijnstilling en weeën opwekkers. Af en toe grapte ik wat stoms, om weer over te gaan in mijn weeënstorm. Hoeveel pijn ik ook heb, de grapjas zal nooit verdwijnen. Uren later, met een weeënstorm die overging in rugweeën, zat ik eindelijk op de 10 cm. 

Mevrouw u mag gaan persen, ik was zo opgelucht. Eindelijk! Fuck wat duurde dat lang. Het gevoel van de persdrang heb ik niet gehad. Ik kan niet 100% zeker zeggen ja dat was een perswee. Maar daar gingen we. Benen in de stijgers. Mijn bevalling plan stond letterlijk in, het maakt mij niet uit hoe. als ze maar gezond geboren wordt. 

Na 45 min persen, persen en nog meer persen gebeurde er dus werkelijk niks. De verloskundige was ondertussen al overgenomen door het ziekenhuis personeel en ik hoorde ze bij de overgang praten dat dit een keizersnee ging worden. De weeën deden niks in haar beweging. Jaydee, mijn dochter, besloot gewoon te blijven zitten. 

Ik was op, meer dan 48 uur wakker, continu pijn. Ik weet nog dat ik riep, maak de OK klaar. Geef me dan die keizersnee. Huilend huilend, want ik voelde mezelf als gefaald. Waarom deed mijn lichaam niet wat de rest wel kon. Mijn lichaam is niet gemaakt om een baby op de wereld te zetten. De arts overtuigde me nog even verder te gaan met persen. Ik gaf het me alles, ik kan je vertellen alles is er uit gekomen behalve mijn dochter. 

Vlak daarna gingen alle artsen rennen, ze konden mijn dochter niet meer monitoren. We moesten direct over op een spoed keizersnee. Er was geen wachten meer, vanaf het moment dat mijn arts dit zei werd ik de gang al op gereden. Voor mij voelde alles onwerkelijk, vol in de drugs, weeën die niet stopten. Kan ik mij die reis niet geheel meer herinneren. Het enige wat ik op dat moment wilde, was dat het ophield. De pijn was niet meer te verwerken. Toen ik in de OK aankwam en een ruggenprik kreeg voelde het als een verlossing. Wow daar ging de pijn, ik kon weer even lachen en focussen op het feit dat ik de liefde van mijn leven ging ontmoeten.

Jaydee Jelizah Bouwman geboren 05-08-2016 om 15:27 2870gram en 47cm, compleet gezond.

Ik kreeg haar in mijn armen en even was ik compleet. De hel die ik daarvoor had meegemaakt was het het allemaal waard.

Zij keek mij met haar grote donkere ogen aan, alsof ze me zo groetten. Het allereerste wat ik riep was, Dirk kijk dan haar ogen, haar wimpers. Ze is het mooiste wat ik ooit gezien heb. Nog steeds kan ik haar in der ogen aankijken en dat moment weer voelen. Het gevoel van onvoorwaardelijke liefde voor een minimensje. Ik was zo gelukkig dat ze gezond was. Mijn grootste angst in de zwangerschap kwam niet uit. 

Jaydee werd meegenomen door de artsen om haar na te kijken, Dirk haar vader ging met haar mee. 

Ik was door de medicijnen helemaal van de wereld, elke arts zag er in mijn ogen hetzelfde uit met hun mondkapjes. Ik bleef herhalen, is ze niet het mooiste wat je ooit gezien hebt? waarschijnlijk dacht die arts ja ik heb net ook al ja gezegd. Gelukkig bleef elke arts terug zeggen dat ze prachtig is.

Toen kwam het lastige gedeelte, ja dit was easy peasy in vergelijking wat er nu aankwam.

Dit is het gedeelte wat over mij bevalling praten zo moeilijk maakt. Het eerste gedeelte aan bevallen was al niet prettig, maar dat kon ik makkelijk een plekje geven.

Terwijl ze bezig waren met mijn moederkoek er uit te krijgen, kwam er een bloeding op zetten. De bloeding was zo ernstig dat ze niet konden zien waar die vandaan kwam. Alle toeters en bellen gingen af, mijn bloeddruk zakte. Ze gaven mij een medicijn die 100% normale procedure is in het geval van een keizersnee. Oxytocine is wat bijna mijn dood werd. De dames die al een bevalling mee hebben gemaakt kennen dit medicijn vast wel. Het zorgt ervoor dat je baarmoeder samentrekt. Dit kan je krijgen tijdens een keizersnee of na een vaginale bevalling om je moederkoek er sneller uit te halen.

Oxytocine ben ik allergisch voor, blijkt achteraf. Dit kan je pas weten na een bevalling, want hiervoor kom je nooit in aanraking met dit medicijn. Dit is iets wat gebeurt op 1 van de 100.000.000 vrouwen. Dit ziekenhuis had het nog nooit meegemaakt. Ik heb ook nog steeds niet een andere moeder ontmoet die hetzelfde heeft meegemaakt door dit medicijn.

Terwijl de artsen druk op zoek waren naar waar de bloeding , werd er dit middel toegediend samen met nog wat andere medicijnen in de hoop dat de plek van de bloeding zichtbaar zou worden. Ik kan me herinneren dat de artsen steeds sneller ging lopen. Ik hoorde de toeters en bellen en raakte in paniek. In mijn hoofd moest er iets mis zijn met Jaydee. Waar was ze, was ze nog in die ruimte. Je moeder instinkt raakt van slag. Een arts/verpleegkundige zat achter mij me gerust te stellen dat Jaydee helemaal gezond is. Dat ze nu even mij moesten helpen. Voor zij haar woorden had uitgesproken kreeg ik het ijskoud. Ze ging snel een ok deken halen voor mij om mijn temperatuur weer omhoog te krijgen. Met dat die deken geplaatst werden voelde ik de vrieskou erger worden. tot een punt dat mijn benen begonnen te trillen, dat klopte niet ik had net een ruggenprik gehad. Ik hoorde mijn benen niet te kunnen bewegen. De artsen bonden mij vast, ook mijn armen omdat het trillen niet wou ophouden. Voor hun was de grootste zorg nog steeds de bloeding die niet ophield.

Ik voelde dat ik geen adem meer kreeg, het gevoel van stikken en niet gehoord worden zal me altijd bij blijven.

De onmacht die ik voelde om een arts duidelijk te maken dat het misging, zonder zelf te weten wat, is niet te omschrijven. Ik kan me nog herinneren dat ik met mijn laatste kracht zei, ik krijg echt geen lucht. De arts keek naar me, toen naar mijn zuurstofgehalte. Ik ben haar eeuwig dankbaar, voor mijn leven. Terwijl een andere collega van haar probeerde mij in slaap te krijgen met een mondkapje, verstikte zij mij meer. De andere arts kwam aanzetten met de tube en plaatste hem terwijl ik nog wakker was. Nog geen 5 seconden later viel ik in diepe slaap.

Ik werd wakker, 8 uur later. Op de intensive care. Ik werd nog steeds kunstmatig beademd om mij in leven te houden. De bloeding was verholpen maar het probleem van waarom ik geen adem kreeg hadden ze niet gevonden. De bloeding was zo ernstig dat de artsen hebben getwijfeld om volledig mijn baarmoeder te verwijderen. Maar ze hebben hem kunnen reden, en mij. De 8 uur waren weg, ik weet nog dat ik voor de 2de keer wakker werd ( de eerste keer kan ik mij niet herinneren). Vol in mijn woede van laat me los, bind me niet vast ik krijg geen adem. Om daar aan terug te denken vind ik moeilijk. Het voelde voor mij alsof ik echt heb moeten vechten voor mijn eigen leven.

Daar lig je dan, op de ic. Pas een half uur nadat ik goed wakker was besefte ik me dat ik een dochter had, Ik moest zo erg huilen dat ik haar vergeten was. Het 2de beeld wat ik kreeg van haar was een foto. Die 1 van de zusters had uitgeprint voor me en naast mn bed had neergelegd. Ik mocht niet bij haar omdat ik aan het vechten was voor mijn leven nog steeds. Zij mocht niet bij mij omdat het op de ic te gevaarlijk was voor haar.

Heel veel uren later, wist de arts eindelijk het probleem. Anti allergie medicijnen toegediend gekregen en ik kon weer ademhalen.

Dan kom ik terug op het stukje, wat was er gebeurd als ik niet op tijd die tube in mijn keel had gekregen? Dan had ik gestikt tijdens de operatie. Dan had het verhaal geweest. Mijn moeder gaf mijn leven terwijl ik geboren werd.

Ik ben dankbaar elke dag dat ik er nog ben, maar met dankbaarheid alleen kom je er niet.

Pas 24 uur na de geboorte van mijn dochter mocht ik bij haar zijn. Hoeveel inpact dat op je heeft had ik niet voorzien. Ik heb alles gemist: haar eerste pakje, haar ontmoeting met mijn ouders. Haar eerste drinkmoment. Maar het ergste vond ik dat er geen feest was, het mooiste in mijn leven was het donkerste moment uit iedereen zijn leven. Ik mis dat moment dat je met je dochter de gang op loopt en trots vertelt dat ze geboren is. Haar vader liep met haar de gang op en was direct terug geroepen met het slechte nieuws wat er in de OK gebeurdde. Hij werd vader en had direct de angst dat hij misschien wel alleen voor haar moest gaan zorgen.

Er was geen roze wolk rond om haar geboorte, maar heel veel tranen en angst.

Ik ben nu 4 jaar verder, en niet de enige die dit moest verwerken. Het eerste halfjaar ben ik heel erg bezig geweest met het wegstoppen van wat er gebeurde. Het sterk zijn omdat ik zag hoeveel verdriet iedereen om me heen had. Ik vergat dat ik de geen was die daar lag. Het is mijn verhaal.

Toen Jaydee 1 jaar oud werd merkte ik dat ik last kreeg van ptts. Terwijl ik in de auto reed zag ik de flitsen van andere auto's aan voor de operatie lichten. Totale paniek vervolgde.

Ik ben blij dat ik nu kan zeggen bijna geen last meer daar van te hebben. Ik heb niet enorme problemen gehad met hechting aan haar. Maar super soepel ging dat ook niet in het begin. Ondertussen zijn wij 4 handen op 1 buik. Ik hou van haar meer dan wat dan ook.

Ik blijf mijn verhaal delen als een verwerkingsproces. Dit is nu onderdeel van mijn verhaal. Die in alle heftigheid, kan gebeuren. Ik ben langs boos geweest. Eerst op het ziekenhuis, toen op het universum. Waarom ik?

Er is geen antwoord waarom de ene moeder niest en een kind in der handen heeft, en de ander moet vechten voor der eigen leven na een bevalling. Maar waar ik wel oprecht in geloof is dat je niks krijgt wat je niet aankan. Ik ben altijd al een enorme sterke vrouw geweest. Die haarzelf niet laat kennen. Mijn grootste les die ik heb geleerd. Is toch wel toegeven dat het vreselijk was, niet zwak is. De situatie was kut en nu mag ik verdriet hebben.

Uit alles valt altijd een les te leren.

Mocht jij nu zwanger zijn en denken, owh hell no de baby blijft zitten nu waar die zit. Maak je geen zorgen, mijn verhaal is uniek en overkomt je echt niet zomaar.