Hou je adem in

Ik hield me adem in , voor 3 jaar lang.

Feit is dat ik een persoon ben die graag naar feiten kijkt. Een persoon die kijkt naar cijfers om het te verklaren waarom ik me zo voel. 30 tot 35 % van de stellen gaan uit elkaar voor hun de 3de verjaardag vieren van hun kleintje. Dat is een veel te hoog aantal. Oorzaak ? Vaak Slaap te kort en irritaties. Dus dit moet het zijn hou ik mezelf voor. Ik word geen percentage , ik ben geen opgever. Een kleine hobbel in mijn perfecte droom. Adem in niet denken maar doorgaan. Als ze 2 word zal het beter zijn is wat de statistieken zeggen. Maar wat , als je verdwijnt? Wat als je je adem zo lang inhoudt dat je niet meer weet wat leven is. Het is over leven in je relatie. En dit, deze worden doen mij pijn. Want ik heb dit laten gebeuren. Ik was overtuigt dat ik, wat al kapot was echt kon maken.

Adem in en hou hem vast. Morgen word het beter , morgen word het echt beter. Ik draag jou , ik draag mij en blijf lopen. Want wij worden dit niet, wij worden geen foute statistiek. Ik word niet mijn moeder , ik hou vast.

Terwijl ik lig en mn ogen dichtdoe weet ik niet meer of ik nog wel leef. Want mijn rugtas is zwaar , en de jouwe zwaarder. Ik heb hem opgepakt, ik ben je gaan dragen. Ik wou elke dag je pijn wegnemen en in deze weg verloor ik geheel wat mijn pijn was. Maar ik adem in en blijf door lopen , wij kunnen dit. 

Tot ik viel en niet meer kon lopen. Ik wou dat ik nu kon gaan schrijven dat jij opstond, en mij op pakte. Dat jij mijn rug zak ging dragen zoals ik dit al jaren voor jou deed. Maar je zag me niet eens vallen. Alles om jou heen ging geheel aan jou voorbij. Ik werd kwaad , kwader , tot een punt dat ik alleen nog maar woede was. Tot het moment dat ik in de spiegel keek en mezelf niet meer herkende. Adem in en zorgen dat ik vandaag niet val. Vandaag is mijn verjaardag , vandaag word het beter. Maar het werd niet beter. 

Dat was de dag dat het klaar was tussen ons, maar niet over. Jij die weet hoe verschrikkelijk mijn verjaardag was als kind, jij vond het niet nodig om mij te zien. Hoe kan je je zo alleen voelen en toch samen zijn. Maar masker op , ook al ben ik blauw we doen alsof alles roze is. Maar  1 dag in het jaar om mij in het zonnetje te zetten was helaas teveel. Er brak iets in mij die dag. Iets wat niet meer te maken was. En al probeerde ik mijn roze masker op te zetten. Voor haar, wist ik diep van binnen dat het niet meer goed kon komen. 

En ik was klaar , klaar met dat je deed alsof het oke was om zo egoïstisch te zijn.

Te veel Leugens werden gemaakt , beloftes werden gebroken. Maar ik , ik vrouw van duizend kansen gaf je nog een kans. En nog 1 en nog 1. Want mijn hart is te groot. Waar niemand zag waarom zag ik het beste in jou. Ik dacht dat jij kon zijn wie ik dacht dat je was. 

Ik keek naar onze  dochter en dacht dat dit de beste keuze was voor haar. 2 ouders bij elkaar is wat haar gelukkig maakt. Tot ze met der wijze ogen naar me kijkt en aan mij vraagt waarom papa altijd boos is. 2,5 jaar en ze weet al zoveel meer als dat ik zou willen. Ik sta , ik sta voor haar. Elke ochtend sta ik weer op om ons staande te houden. Maar het is niet genoeg.

Ik ben een gedeelte van de cijfers geworden.

En zou willen dat er statistieken waren voor alleenstaande moeders die weer gelukkig zijn.Die niet langer meer overleven maar leven.

Ik wou dat ik niet meer boos was, dat ik niet meer elke ochtend opstond boos op mezelf dat ik dit heb laten gebeuren. Dat ik een dochter heb , die opgroeit met gescheiden ouders.

Boos op hem omdat hij me zoveel heeft beloofd. En niks hiervan heeft waar gemaakt. Boos omdat ik nog steeds het gevoel heb alles alleen te moeten doen. Bang dat dit gevoel misschien nooit weg zal gaan. Verdrietig dat ook ik heb gefaald

Woedend op mezelf omdat ik echt dacht dat ik dit kon. Dat als ik maar lang genoeg mn adem leerde inhouden, ik leerde leven zonder te ademen.

Voor haar, alles was voor haar. Maar alles wat haar gelukkig gaat maken is dat ook mama leeft. Wat haar gelukkig maakt is een mama die niet meer onzichtbaar is.

En een papa die werkt aan zijn rugtas, alleen. Een papa die weer gaat lachen en liefheeft. Een papa die kan laten zien hoe mooi de wereld kan zijn. 

Fuck de statistieke, fuck de perfecte droom.

Ik moet het loslaten en mezelf vergeven. Dat ik ook maar een mens ben, met een te groot hart. Dat heel graag wou , maar niet meer kon. En ook al geef je jezelf 100% het leven nooit zo loopt als dat je zou willen.

Alles is voor jou