Een hele poos bleef ik een beetje stil & afzijdig omdat ik dacht dat ik hierdoor rust zou vinden & met mijn verdriet zou kunnen omgaan. Het is ondertussen 10 maanden geleden dat ik afscheid van Niva moest nemen, terwijl ons leven doorgaat doet het me zoveel pijn. Ik kan het niet plaatsen, ik voel me zo slecht. Weinige die nog over Niva spreken, weinige die haar naam noemen, alsof ze nooit heeft bestaan 💔 ik zou alles doen om haar terug hier bij ons te kunnen krijgen, ik snap ‘God’ nog steeds niet. Het voelt zo oneerlijk dat ik haar mijn liefde niet echt kan laten voelen, geen kusjes of knuffels,geen gekietel of gelach. Geen slapend kindje in mijn armen of geen eerste stapjes of woordjes, geen idee van haar oogkleur. Het is zo stil & leeg niets voelt meer compleet, het zal ook nooit meer compleet aanvoelen. Geen toekomst met ons prinsesje, geen toekomst als compleet gezin. Waarom blijft een onbeantwoorde vraag, ik ben zo kwaad, kwaad op God, kwaad op mezelf, kwaad op de wetenschap, kwaad op wat dan ook. Ik wil niks liever dan Niva terug in ons midden hebben, kon ik de tijd maar terug draaien. Levi is mijn grootste steun & toeverlaat, hij houd me echt recht. Zonder dat klein aapje zou ik niet weten wat ik moest doen, hij houd me zo bezig dat ik geen tijd heb om verdrietig te zijn. Ik hoop dat ik toch stilaan de rust terug zal vinden & met het verdriet leer omgaan. Ik zal mijn meisje nooit meer in mijn armen kunnen nemen maar ze zit vooraltijd in mijn hart 🤍

We zijn inmiddels iets verder dan 6 maanden sinds het afscheid van Niva. Ik had echt gedacht dat na 6 maanden mijn verdriet een plek had gevonden, dat de pijn minder werd & ik vrede zou vinden met Niva’s overlijden. Maar het gaat allemaal anders, iedereen vind me ontzettend sterk maar ze moesten eens weten hoe het werkelijk met me gaat. Het ging eventjes oké met me, tot dat de kleinste tegenslag me volledig brak & terug omlaag duwde ! Op 17 April stierf onverwachts mijn nonkel, hij lag op precies hetzelfde kamertje als ons Niva. Al snel kwamen 100 herinneringen te boven. Nog geen 11 dagen later moesten we afscheid nemen van ons hondje, ons hondje dat 16 jaar in ons leven is geweest, dit verlies zo kort op elkaar heeft me terug een harde klap gegeven! Stress, weinig slaap, onverdraagzaamheid,uitputting,.. het neemt mijn leven volledig over. Ik herken mezelf niet meer, weet ook niet wat er precies met me scheelt, het enige wat ik weet is dat ik echt mezelf ben verloren. Ik heb dringend nood aan positieve energie in mijn leven, maar ik merk alleen maar het negatieve, positiviteit is precies uit mijn leven verdwenen. Ik heb momenten dat ik kan vertellen over Niva met een grote lach van trotsheid, maar ik heb meer van die dagen dat ik niet over haar kan of wil praten omdat het me teveel pijn doet. Recent was Moederdag, een dag die voor vele mama’s een fijne dag was, bij mij was dit echt geen fijne dag. De leegte was nog wat meer te voelen dan anders, weer werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt dat ons gezin niet compleet is & dit ook nooit meer zal zijn ! Ondanks ik voor mijn ander zoontje moet doorgaan voel ik dat ik mezelf stilletjes aan in deze strijd verlies. 7 Juni kan ik eindelijk bij de psycholoog terecht. Ik hoop dat zij me terug mezelf kan helpen vinden & me vooral leert omgaan met mijn emotie’s & verdriet. 

Hier ben ik weer,

Ik vind het eng om te gaan naar een psycholoog, om over Niva te praten met iemand die ik niet ken ! Het liefst praat ik uren / dagen over haar, maar ik kan niet veel over haar praten. Het doet teveel pijn, alsof mijn wonde elke keer opnieuw open gescheurd word! Ik gun deze pijn niemand, maar ook mezelf niet ! Ik kan beter schrijven dan praten. Weet je ? Ik begrijp niet hoe iedereen zo met het leven kan doorgaan. Soms denk ik zelfs dat de mensen Niva zijn vergeten! Die gedachten killen me 😓 Bijna niemand praat nog over haar, ik weet dat ze niet weten wat ze moeten zeggen of bang zijn om me pijn te doen, maar door te zwijgen voelt het echt alsof ze haar vergeten zijn! Ik vraag me af wie straks aan haar denkt wanneer haar verjaardag er is, misschien kan ik hier beter niet over nadenken want het doet me toch teveel pijn ik vond recent een tekst terug tussen mijn herinneringen die ik schreef toen ik 34 weken zwanger was & hoorde dat ze ook vocht rond haar longetje gekregen had! Ik deel hem met jullie :

Ken je dat gevoel? Je valt in een put & iemand probeert je eruit te halen met een touw? Ze gooien het touw maar je komt net een x aantal centimeter te kort om bij het touw te geraken? Allewel dat gevoel heb ik de laatste tijd, het gevoel dat ik niet uit mijn put geraak.. het gevoel zelfs dat ik dieper en dieper zak.. het is zelfs zover gekomen dat ik ondanks ik met iets bezig ben aan Niva denk, ik heb geen moment rust meer in mijn hoofd van het moment dat ik opsta tot dat ik ga slapen ben ik bezig met denken, denken over haar leventje in de hemel, wat zou ze aan het doen zijn? Ziet ze ons? Wat denkt ze van ons ? Ik denk soms zelfs dat ze bij me is. Ja je verklaard me misschien gek maar toch heb ik dat gevoel. Ik had terug een afspraak bij de huisarts gemaakt omdat het me de laatste tijd echt niet ging, ik weet niet hoe ik me voel, ik kan precies niet meer met mezelf omgaan, ik voel me zo buh. Ik zie heel veel negatieve dingen. Alsof het positieve in mijn leven niet meer bestaat! Naar de buitenwereld toe probeer ik me voor te doen als een jonge sterke mama die straalt. Maar ik voel me gefaald & diep ongelukkig! Gefaald in het feit dat ik Niva niet heb kunnen redden, gefaald over het feit dat mijn lichaam haar niet perfect kon bouwen zoals bij Levi! Ongelukkig over hoe alles is gelopen, ongelukkig over hoe GOD mijn leven heeft VERKLOOT.. mijn leven zal nooit meer perfect uitzien.. ik zal altijd een stuk van mijn hart kwijt zijn.. ik blijf me afvragen wat wij hebben misdaan, waaraan wij deze verschrikkelijke pijn verdiend hebben ! Waarom mijn kinderwens op 123 kapot gegaan is. Mijn enige droom was om een compleet gelukkig gezin te hebben.. ik snap het allemaal niet ! Het enige wat ik hieruit heb geleerd is dat ik nog harder van Levi moet genieten dan ervoor, want zonder dat je het weet kan het plots gedaan zijn. Ik ben doorverwezen om met een psycholoog te gaan praten, wanneer ik mijn moed bij elkaar gevonden heb zal ik haar contacteren om te gaan praten, voorlopig ga ik nog niet werken. Aangezien ik de helft van de tijd niet weet waar ik mee bezig ben is dit geen goed plan. 

Ik mis Niva elke dag meer & meer. Ik kan er echt niet mee omgaan! Ik heb een kussentje bij mij, hetzelfde kussentje is bij haar! Dagelijks zit ik tussen haar spulletjes te snuffelen raak ik even het kussentje aan! Het voelt alsof ik dan heel kort bij haar ben. Ook heb ik een potje met de zeep in waarmee ik haar heb gewassen, ook daar ruik ik zo graag aan ik doe mijn ogen dicht alsof ik haar weer vast heb of ik neem haar beertje eens eventjes snel vast wat bij haar lag op de Neonatologie, ik mis haar zo hard 😪 Ik probeer me haar in de hemel voor te stellen als een vrolijk meisje dat danst, lacht, zingt & heel veel plezier heeft me alle andere sterrenkindjes. Ook Levi is heel veel bezig over Niva, ik zie & merk dat hij ondanks het weinige besef haar ook ontzettend mist ! Hoe hij met de foto van Niva speelt is echt om te smelten of als we naar haar grafje gaan : ‘mama hier zusje & geeft een kusje aan de beer op haar grafje, wanneer we weg gaan roept hij : ‘dada zusje & geeft een blaaskusje’ hij is een grote trotse broer.

Heb jij je kind zien sterven? Heb jij ooit een handje vastgehouden en het leven voelen wegglijden? Heb jij ooit een koud wangetje gekust, terwijl je weet dat je dat nooit meer zal kunnen doen, nooit meer dat wangetje zal kussen, terwijl de tranen van onmacht over je wangen rollen? Heb jij ooit je kind, het kind van je dromen, het kind waar je zoveel van houdt, heb je dat kind ooit achtergelaten, terwijl je wist de volgende keer dat ik mijn kind zie, dan zal ik het naar haar grafje brengen? Heb jij ooit bij het raam gezeten midden in de nacht, terwijl je wachtte op slaap, wachtte op een vlucht uit deze nachtmerrie waar je in beland bent, en dan de ochtend zien komen, die alleen maar herinneringen brengt aan wat nooit meer zal zijn? Heb je ooit meegemaakt dat de hele wereld die ene iemand vergeet, degene waar je het meeste van houdt, dat ze dan zeggen “je krijgt nog wel een ander kindje” of “je moet verder’ of “laat het gaan” alsof het om een boek of een pen gaat of een verkeerd kapsel, om gewoon iets dat wordt vervangen of veranderd, alsof het niets is , iets wat nooit hier is geweest? Heb jij ooit naar de toekomst gekeken, terwijl je weet dat je een iemand altijd zal missen, of naar je verleden gekeken en voelen dat je het nooit had kunnen tegenhouden, heb je ooit naar het heden moeten kijken en voelde je dan ook niets, niets anders dan woede, verdriet en schuld? Als je dit alles nooit hebt meegemaakt, vertel me dan ook niet hoe ik erover zou moeten denken, vertel me niet wat ik zou moeten doen, vertel me niet hoe ik me zou moeten voelen, vertel me niet dat ik erover moet geraken…. Want dat kan nooit!!

Mijn bloedresultaten waren oké! Ik had wel ijzer te kort, maar voor de rest was er niks speciaals! Ik had trouwens mezelf voorgenomen om terug mijn leven een beetje op te pakken. Ik was begonnen met hele mooie dromen over het ontwerpen van iets en dit te verkopen waarvan een deel van de opbrengst naar boven de wolken of het berenfonds zou gaan. Maar ik heb die plannen ondertussen wat aan de kant gegooid. Ik weet niet wat het is ik durf niet meer vooruit te denken in het leven alles is zo zwart wit geworden. De dingen die ik doe is omdat het moet, zelf heb ik nergens zin in. Mijn sporten doe ik ook alleen maar wanneer ik echt zin heb of eraan denk. Ik wil gewoon rust vinden! De angst om ook Levi te verliezen (ondanks we weten dat het niet gebeurd ) zit er ook in ! We slaan zo snel in paniek wanneer Levi eens kucht staan we al bij de dokter, gezond is dit niet nee want hij voelt onze angst ook ! Achter 2 weken is mijn ziekteverlof voorbij & moet ik normaal terug aan het werk. Ik heb me voorgenomen om eventjes af te wachten momenteel voel ik me echt niet oké om te gaan werken. Ik stoor me als maar meer & meer aan mensen rondom me heen. De zetel en tv zijn zowat mijn beste vrienden geworden. Alles vraagt zoveel energie van me, energie die ik gewoon niet heb ! Ik heb ook voor de eerste keer een beetje over mijn gevoelens tegen mijn vriend verteld, over hoe ik me echt voel / voelde.. Ik heb het gevoel dat in het eventjes allemaal niet meer aan kan, het word allemaal veel te veel.

1 januari 2021 wanneer ik dit schrijf zit ik nog maar 30 min in het nieuwe jaar. Maar ben ik volledig gebroken ik lig in bed te luisteren hoe iedereen ondanks het vuurwerk verbod knallend het nieuwe jaar in gaat, ik ga het nieuwe jaar verdrietig in. De tranen stromen langs mijn wangen ik ben zelfs te emotioneel om met iemand op dit moment te sturen. Al die tijd hield ik me zo ontzettend sterk maar ik denk dat dit mijn dieptepunt is. Ik had dit zo graag met mijn gezin compleet gevierd. Het is allemaal teveel geweest vandaag Levi zijn verjaardag, en dan de jaarwisseling erbij. Niva hoorde hier te zijn in onze armen ipv hier boven ergens te zijn ! Ik wil haar hier thuis hebben mijn kleine meid, kom naar huis 😭 een maar dagen later ben ik ook bij de gynaecoloog op controle moeten gaan om te kijken als ik lichamelijk ben hersteld. Lichamelijk ben ik zo goed als hersteld! Ze raad wel aan om kini te volgen voor mijn buik & bekkenbodemspieren, ook ging het over mijn psychisch herstel. Ze vind dat ik beter met een psycholoog ga praten omdat dit beter is voor mijn rouwproces. Ook raadde ze aan om contact met de prof van Leuven op te nemen, zodat we dit hoofdstuk konden afsluiten. Ik zal dit alles doen wanneer ik me er klaar voor voel! Dit is een hoofdstuk wat ik niet wil of kan afsluiten, want in dit hoofdstuk ben ik trots dat ik haar 9 maanden heb kunnen veilig houden, trots dat ik zo’n sterk meisje mijn dochter kan noemen! Mijn mooie dochter! Maar ook ben ik boos, boos dat ik haar niet kon helpen! Boos dat ik haar niet hier kon houden, boos dat zei van me is weggenomen ! Verder ben ik ontzettend moe. Ik val nog steeds niet voor 3 u in slaap, langs links & rechts hoor ik mensen zeggen dat ik er niet goed uitzie. Ze bedoelen het oké maar hierdoor gaat een mens zich niet oké voelen, maar aangezien ik mezelf ook niet oké vind heb ik een afspraak bij de dokter gemaakt voor bloed te laten trekken even checken hoe het met mijn vitamine’s zit. Voor de rest ben ik stilletjes aan begonnen met ‘sporten’ even een momentje voor mezelf een afleiding & aangezien ik niet gelukkig ben met mijn lichaam & ongelukkiger word door naar mezelf te kijken is dit een goed doel. Ik zit momenteel in een grote emotionele rollercoaster, het ene moment kan ik lachen terwijl ik 5 min later extreem verdrietig kan zijn! Ik vraag me echt af wanneer ik uit deze afschuwelijke hel geraak 😭