10 maanden zonder Niva

Een hele poos bleef ik een beetje stil & afzijdig omdat ik dacht dat ik hierdoor rust zou vinden & met mijn verdriet zou kunnen omgaan. Het is ondertussen 10 maanden geleden dat ik afscheid van Niva moest nemen, terwijl ons leven doorgaat doet het me zoveel pijn. Ik kan het niet plaatsen, ik voel me zo slecht. Weinige die nog over Niva spreken, weinige die haar naam noemen, alsof ze nooit heeft bestaan 💔 ik zou alles doen om haar terug hier bij ons te kunnen krijgen, ik snap ‘God’ nog steeds niet. Het voelt zo oneerlijk dat ik haar mijn liefde niet echt kan laten voelen, geen kusjes of knuffels,geen gekietel of gelach. Geen slapend kindje in mijn armen of geen eerste stapjes of woordjes, geen idee van haar oogkleur. Het is zo stil & leeg niets voelt meer compleet, het zal ook nooit meer compleet aanvoelen. Geen toekomst met ons prinsesje, geen toekomst als compleet gezin. Waarom blijft een onbeantwoorde vraag, ik ben zo kwaad, kwaad op God, kwaad op mezelf, kwaad op de wetenschap, kwaad op wat dan ook. Ik wil niks liever dan Niva terug in ons midden hebben, kon ik de tijd maar terug draaien. Levi is mijn grootste steun & toeverlaat, hij houd me echt recht. Zonder dat klein aapje zou ik niet weten wat ik moest doen, hij houd me zo bezig dat ik geen tijd heb om verdrietig te zijn. Ik hoop dat ik toch stilaan de rust terug zal vinden & met het verdriet leer omgaan. Ik zal mijn meisje nooit meer in mijn armen kunnen nemen maar ze zit vooraltijd in mijn hart 🤍