Een stap te snel

Mijn bloedresultaten waren oké! Ik had wel ijzer te kort, maar voor de rest was er niks speciaals! Ik had trouwens mezelf voorgenomen om terug mijn leven een beetje op te pakken. Ik was begonnen met hele mooie dromen over het ontwerpen van iets en dit te verkopen waarvan een deel van de opbrengst naar boven de wolken of het berenfonds zou gaan. Maar ik heb die plannen ondertussen wat aan de kant gegooid. Ik weet niet wat het is ik durf niet meer vooruit te denken in het leven alles is zo zwart wit geworden. De dingen die ik doe is omdat het moet, zelf heb ik nergens zin in. Mijn sporten doe ik ook alleen maar wanneer ik echt zin heb of eraan denk. Ik wil gewoon rust vinden! De angst om ook Levi te verliezen (ondanks we weten dat het niet gebeurd ) zit er ook in ! We slaan zo snel in paniek wanneer Levi eens kucht staan we al bij de dokter, gezond is dit niet nee want hij voelt onze angst ook ! Achter 2 weken is mijn ziekteverlof voorbij & moet ik normaal terug aan het werk. Ik heb me voorgenomen om eventjes af te wachten momenteel voel ik me echt niet oké om te gaan werken. Ik stoor me als maar meer & meer aan mensen rondom me heen. De zetel en tv zijn zowat mijn beste vrienden geworden. Alles vraagt zoveel energie van me, energie die ik gewoon niet heb ! Ik heb ook voor de eerste keer een beetje over mijn gevoelens tegen mijn vriend verteld, over hoe ik me echt voel / voelde.. Ik heb het gevoel dat in het eventjes allemaal niet meer aan kan, het word allemaal veel te veel.