Volgens mij ben ik niet heel erg veranderd sinds ik moeder ben. Ja, ik ken alle liedjes van Woezel & Pip inmiddels uit m'n hoofd, maar diep vanbinnen ben ik nog dezelfde Marjolein die houdt van series met zombies, superslechte videoclips en gezelligheid. So far so good. Maar een kind maakt je onvermijdelijk bewust van iets wat in managementboeken 'timemanagement' heet.

Gelukkig duurt een zwangerschap negen maanden! Anders had ons kindje misschien wel op de elektrische piano moeten slapen die maandenlang op zijn kamertje stond. Maar de kamer is af, en deze aanstaande mama is helemaal tevreden!

Nu ik 30 weken zwanger ben begint het baby'tje in mijn buik steeds echter te worden. Hij laat me elke dag even voelen dat ie er is door met een voetje, elleboog of handje (geen idee wat het is) even tegen mijn buik te boksen of schoppen. We verheugen ons heel erg op zijn komst en er verschijnen steeds meer babyspullen in huis. Nesteldrang, noem ik dat liefkozend. Koopdrift, vindt mijn vriend.

Een baby moet een kamer. En onze baby heeft mazzel, want we hebben er maar liefst drie in de aanbieding. De grootste bevat een inbouwkast en een logeerbed, onze zogenaamde 'aankleed- en flikker-al-je-kleren-op-het-bed-kamer'. De op een na grootste is een mooie vierkante kamer met een groot raam en veel licht, en daarom onze werkkamer. Het kleinste kamertje dat nog geen bestemming had behalve 'hier kunnen we de elektrische piano kwijt waar we nooit op spelen, dit rek met lege dvd's kan hier ook wel bij en kijk, onze oude expedit met 6 manden in verschillende kleuren staat hier ook prima'.

Ik dacht altijd dat zwanger zijn heel makkelijk en overzichtelijk was: je wordt dik en na negen maanden heb je een baby. Dat is natuurlijk ook wel zo, maar ik had geen idee dat er zoveel meer bij komt kijken, qua gevoelens en alles. Ik heb nooit aan een zwangere gevraagd ‘hoe voel je je?’, gewoon omdat ik dacht dat ze zich niet anders dan normaal voelde, hooguit een beetje walvissig. Beginnersfoutje.