Dutjes en to-dolijstjes

Volgens mij ben ik niet heel erg veranderd sinds ik moeder ben. Ja, ik ken alle liedjes van Woezel & Pip inmiddels uit m'n hoofd, maar diep vanbinnen ben ik nog dezelfde Marjolein die houdt van series met zombies, superslechte videoclips en gezelligheid. So far so good. Maar een kind maakt je onvermijdelijk bewust van iets wat in managementboeken 'timemanagement' heet.

In het begin, tot een maand of zes, slaapt je kind su-per-veel. Maar echt, Milo viel altijd en overal in slaap. Op schoot, in de trein, in de kinderwagen en als ie z'n bedje rook. Heerlijk. Niet dat ik dan iets voor mezelf kon doen. Ja, m'n tepelhoedjes schoonmaken, de ondergespuugde doekjes in de was doen en - dingdong - de kraamvisite ontvangen. En zodra Milo wakker werd was het voeden geblazen. Acht keer per dag, soms vaker. Er waren dagen dat ik niet verder kwam dan de buurtsuper 200 meter verderop. En dat ik gefrustreerd was als ik niet alles van mijn todo-lijstje voor die dag kon strepen. Aan de andere kant: omdat hij overal in slaap viel kon ik (in theorie) urenlang met hem lopen (in de praktijk ook regelmatig gedaan). Tepelhoedjes mee en gaan met die banaan.

Nu, met tien maanden, is Milo al een hele jongen. Hij krijgt geen borstvoeding meer (thank God for flesvoeding), tijgert, brabbelt en slaapt niet meer de hele dag. Heel gezellig natuurlijk, maar waar ik 'vroeger' uren kon gaan wandelen of de stad in kon met Milo in de kinderwagen (hij sliep toch wel), moet ie nu na 2, hooguit 3 uur wakker zijn, echt naar bed. En dus moet ik alle activiteiten om zijn dutjes heen plannen. Naar de stad? Dan moet ik tijdens z'n slaapje zorgen dat de kinderwagen in de auto zit, plus verzorgingstas, kleertjes, spuugdoekje, flesje en nog een spuugdoekje voor de zekerheid. En zodra Milo wakker wordt zo snel mogelijk de auto in en winkelen tot we er allebei bij neervallen.

Gelukkig heeft Milo een heel overzichtelijk ritme, ook al verschilt het nog wel eens per dag. In z'n oogjes wrijven betekent 'slapen en wel nu', dus in bed stoppen is bijna nooit een probleem (tenzij er tandjes doorkomen of hij om een andere reden zielig is). Slapen in de kinderwagen is er dus eigenlijk niet meer bij. Conclusie van dit verhaal: er is best wel een groot verschil tussen een baby van een paar weken en een baby van tien maanden. En daar schrijf ik nu blijkbaar stukjes over. Zei ik dat ik niet veel veranderd was sinds ik moeder ben?