"Je zal alle pijn et cetera van de bevalling vergeten als je haar in je armen hebt." Een uitspraak die ik vaak heb gehoord tijdens mijn zwangerschap. Ik had de hoop hierop gevestigd, want dat een bevalling pijn doet staat nou eenmaal vast. Maar wat als je niet alle pijn vergeet? Wat als je er ruim 7 maanden na de bevalling nog steeds mee worstelt?

17 juli 2020. De dag dat ons dochtertje geboren werd. En tegelijkertijd de start van het borstvoedingsavontuur. Al vanaf het begin van de zwangerschap wist ik het zeker: ik wil zo lang mogelijk borstvoeding geven. Altijd keek ik al op tegen vrouwen die lange tijd borstvoeding gaven aan hun kind. Ik was (en ben) altijd al verwonderd over hoe God dat zo perfect heeft geschapen: dat je als vrouw je eigen kindje kan voeden met jouw lichaam. Ik wilde dit dus persé aan mijn kindje meegeven.

Volgens mij herkent iedere (aanstaande) mama dit: onzekerheid... Doe ik het wel goed als mama? Komt mijn kind niks te kort? En nog duizend andere vragen die door je hoofd kunnen spoken.

Woensdag 5 augustus 2020. Een dag die we helaas nooit meer zullen vergeten. Een dag die mij grote angst aangejaagd heeft en mij meer en meer heeft doen beseffen hoe fragiel en onzeker ons leven is. Deze dag achtervolgt mij nog steeds in mijn angstige dromen...

Daar was ze dan... onze lieve Jedidja. Klein maar fijn. Vol ongeloof hebben we urenlang naar haar gestaard. We waren nu dan toch echt papa en mama geworden. Nu was het dan toch ook echt eindelijk begonnen: de kraamweek!

Daar lag ik dan... Opgenomen in het ziekenhuis met een veel te hoge bloeddruk. Ik voelde me ziek. Op woensdagmiddag (37+6 weken zwangerschap) was ik opgenomen in het ziekenhuis. Een tegenvaller en meevaller tegelijk. Want nee, je wilt liever niet in de situatie komen dat je in het ziekenhuis ligt. Maar de dagelijkse ritjes naar het ziekenhuis en daar vervolgens urenlang alleen zitten wachten op alle uitslagen was ik ook wel flink zat. Nu ik opgenomen was in het ziekenhuis, mocht Daniël tenminste gewoon de hele dag bij mij blijven. Hij mocht één keer per dag in- en uitlopen. Maar het maakte niet uit hoe lang hij binnen bleef. 

Na een spannende en hectische tweede trimester, brak daar eindelijk het derde trimester aan. Het aftellen kon eindelijk echt gaan beginnen! Helaas vielen de laatste loodjes mij ontzettend zwaar. Ik begon mij erg misselijk en vermoeid te voelen. Dit bleek te komen door een ijzertekort. Gelukkig knapte ik van ijzer-bruistabletten wel redelijk op. Verder merkte ik dat mijn lichaam op begon te raken. Mijn rug deed pijn, mijn ribben deden pijn, mijn buik deed pijn. Eigenlijk deed alles pijn en had ik weinig energie. Gelukkig had ik de ruimte en tijd om veel te rusten.

Het eerste trimester van mijn zwangerschap werd afgesloten met twee blaasontstekingen in een week tijd. Maar HOERA HOERA HOERA (!) we hadden het eerste trimester overleefd, het zou nu allemaal beter worden toch? Eerst nog even flink beroerd zijn van de antibioticakuur, en dan zou het genieten kunnen beginnen (dacht ik). 

Deze week is het "de week van het leven". Een week waarin er extra aandacht wordt gevraagd voor betere hulp aan vrouwen die onbedoeld zwanger zijn geraakt en voor hun ongeboren kindje. Een week waarin ik merk dat de "abortusdiscussie" weer flink oplaait.