112 bellen voor mijn dochter.

Woensdag 5 augustus 2020. Een dag die we helaas nooit meer zullen vergeten. Een dag die mij grote angst aangejaagd heeft en mij meer en meer heeft doen beseffen hoe fragiel en onzeker ons leven is. Deze dag achtervolgt mij nog steeds in mijn angstige dromen...

Jedidja was op deze dag 2,5 week oud. Het was verschrikkelijk warm. We zaten middenin een hittegolf. Deze dag brachten wij door bij mijn moeder. Tot die dag ervoor gaf ik alleen nog maar borstvoeding aan Jedidja. Maar ondertussen brak het geven van borstvoeding mij helemaal op. Met de warmte zat ik dagenlang al uuuuuren en uuuuuren achter elkaar borstvoeding te geven. Nadat Jedidja op dinsdag weer zo'n acht uur lang aan mijn borst had gehangen, was ik helemaal op. Ik kon niet meer. Er werd geopperd om Jedidja even bij te gaan voeden met kunstvoeding. We hadden alleen geen kunstvoeding en geen fles mee... Een halfuur voor sluitingstijd van de supermarkt besloten we daar nog even snel langs te gaan. Het was immers nog de enige winkel die open was en babyspullen verkocht. We kochten een babyflesje en wat voeding en raceten weer naar mijn moeders huis. Daar lag ons meisje nog steeds te brullen van de honger. We maakten snel een flesje klaar en zo begonnen we met bijvoeden.

En een honger dat ze had... Met de grootste haast dronk ze de fles leeg. En oh wat lekker zeg; ze viel eindelijk in slaap! Ze gaf een klein mondje voeding terug, maar hé dat kan gebeuren toch? De volgende dag (woensdag 5 augustus) besloten we haar weer wat bij te voeden. Zo ook rond het avondeten. Heerlijk buiten onder de partytent zaten wij zelf te eten en gaven we Jedidja een flesje. We hadden al door dat we haar na zo'n fles wat langer rechtop moesten houden omdat ze hier van moest spugen (wat we bij de borstvoeding totaal niet gewend waren van haar). Zo zaten we nog even lekker te knuffelen beneden. Normaal gesproken legde ik haar daarna meteen in haar bedje. Waarom ik dat deze avond niet deed? Geen idee. Ik was gewoon moe en had geen zin om naar boven te lopen. Zo lag Jedidja dus nog even heerlijk in mijn armen te slapen. Een tijdje later (geen idee hoeveel tijd er verstreken was) besloot ik om haar eindelijk eens boven in haar bedje te gaan leggen, zodat ik even lekker kon gaan douchen en daarna ook op tijd mijn bed in kon kruipen. Ik liep met haar naar boven. Ze werd wakker en begon wat te huilen. Ik ging op bed zitten, hield haar rechtop en troostte haar. Daniël kwam ook naar boven en was wat aan het rommelen in de badkamer. In één keer spuugde Jedidja mij helemaal onder met melk. 'Ach dat kan gebeuren, geeft niks.' Ik riep Daniël om ons even te komen helpen. Samen met Daniël en Jedidja liep ik naar de badkamer. Mijn moederinstinct zei hardop tegen Daniël: 'Ga NU mijn moeder halen. Snel.' Waarom ik die uitspraak deed? Tot op de dag van vandaag heb ik geen idee. Ik geloof echt dat het mijn moederinstinct was die dit meteen uitsprak. Op dat moment had ik geen concrete aanwijzing, maar ik wist dat er iets echt niet goed zat!

Daniël ging naar beneden om mijn moeder te halen. Aangezien het mij niet snel genoeg ging vloog ik met Jedidja naar beneden. Hop de trap af, rennend door de gang naar de tuin. Mijn moeder lag wat te slapen en ik schreeuwde haar wakker: 'Help, het gaat niet goed met Jedidja.' Aangezien mijn moeder gastouder is en dus kinder-EHBO heeft, pakte zij Jedidja van mij aan. Inmiddels zagen we allebei dat het echt niet goed ging met Jedidja: ze kreeg moeilijk adem, er kwam groen/geel slijm uit haar mond en neus, haar ogen stonden wijd open, ze staarde met een afwezige blik, ze werd lijkbleek en haar lichaampje begon te verslappen. 'Bel nu 112' is een zin die ik nooit meer zal vergeten. 

Met de grootste haast kreeg ik Daniëls telefoon in mijn handen geduwd. En daar gingen we dan... Eén van je grootste nachtmerries als ouder: met spoed 112 bellen voor je eigen kind. Vol op de automatische piloot gaf ik de medewerker van de alarmcentrale alle benodigde informatie. Uiteraard werd er meteen een ambulance op ons afgestuurd. Om de tijd te overbruggen tot de ambulance er was kregen we een verpleegkundige aan de telefoon, die ons verder zou begeleiden in het bieden van eerste hulp aan Jedidja.

Grote paniek. En een onvoorstelbare angst. Huilen. Schreeuwen. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik leefde in een waas. Eerste hulp verlenen kon ik niet. Ik was bang om Jedidja kwijt te raken. Ik kon niet meer nadenken. Gelukkig was mijn moeder er om eerste hulp te verlenen. Ik heb Daniël zijn telefoon gepakt en in de groepswhatsapp van onze vriendengroep een kort berichtje geplaatst. Een noodkreet om gebed. En wat werd er gebeden... Ik geloof dat er engelen voor Jedidja aan het strijden waren en dat ze werd beschermd door een muur van gebed. Ze werd gedragen in de handen van onze God. En ik heb het in mijn hoofd uitgeschreeuwd: 'Heere, is dit dan waarom zij deze naam moest krijgen? Lieveling van de Heere? Heeft U haar zo lief dat U haar nu alweer thuis wilt halen? Ik wil het niet. Ik kan het niet. Moet ik haar nu alweer los gaan laten? Maar Heere, ik weet dat U goed bent. Ik weet dat U groot bent. Ik weet dat U God bent. En als U haar thuis wilt halen is het goed. Ook al voel ik het nu niet zo, het is goed om bij U te zijn. Ik leg haar leven in Uw handen.'

En echt... Minuten leken uren te duren. Maar eindelijk: de ambulance was er! Twee superlieve vrouwen kwamen binnen en stelden ons gerust. Direct namen zij de zorg voor Jedidja over. Met allerlei apparatuur hebben ze haar luchtwegen vrij weten te maken. Ze was weer stabiel. Voor de zekerheid wilden ze haar toch even naar het ziekenhuis brengen. Even extra controles bij haar uitvoeren. Dus ik pakte snel wat spullen en ging samen met Jedidja mee naar het Sofia Kinderziekenhuis in Rotterdam. Mijn moeder reed samen met Daniël achter ons aan. 

Gelukkig was Jedidja stabiel toen we in het ziekenhuis aankwamen. Alle controles waren goed, maar wij als kersverse ouders waren erg onzeker. We kregen de keuze: direct weer met Jedidja naar huis of voor alle zekerheid een nachtje ter observatie in het ziekenhuis blijven. We kozen voor het laatste, bang dat het weer mis zou gaan met Jedidja. Helaas was er in dit ziekenhuis geen ruimte om die nacht te verblijven, dus moesten we vervoerd worden naar een ander ziekenhuis. Ik geloof dat we wel 4 uur hebben gewacht. De ambulance om ons naar het andere ziekenhuis te brengen was er nog steeds niet. We waren op. We wilden slapen. Aangezien het al een paar uur goed met Jedidja ging, besloten we in overleg met de artsen alsnog naar huis te gaan. Lekker bijkomen in ons eigen bedje. Slapen? Dat hebben we die nacht bijna niet gedaan. Elke keer wakker schrikkend om te kijken of het nog wel goed zou gaan met ons kleine meisje.

Deze gebeurtenis heeft me tot op de dag van vandaag niet losgelaten. Er zijn veel wat-als-vragen die door mijn hoofd spoken. 'Wat als ik haar eerder in haar bedje had gelegd en ze daar had moeten spugen. Had ze er dan niet meer geweest?' Die kans is namelijk wel erg groot. En juist daarom ben ik zo extra dankbaar dat onze grote goede God het zo heeft geleid dat ik Jedidja in mijn armen had toen het gebeurde. Hij heeft ons lieve meisje gespaard. Maar nog steeds jaagt het mij angst aan. Tot korte tijd geleden durfde ik Jedidja nooit alleen te laten. Altijd lag ze bij mij. Sinds we een babyfoon met camera aan hebben geschaft durf ik Jedidja boven te laten slapen als ik zelf beneden ben. Het geeft mij rust en vertrouwen dat ik haar goed in de gaten kan houden. Nog regelmatig schrik ik 's nachts wakker en moet ik van mijzelf controleren of ze nog ademt. Het is een diepgewortelde angst, waar ik met de tijd stapje voor stapje overheen lijk te komen. En de grootste les die ik heb geleerd van deze dag? Leef met de dag, want je weet nooit wanneer het je laatste is.