Mijn bevalling van Jedidja.

Daar lag ik dan... Opgenomen in het ziekenhuis met een veel te hoge bloeddruk. Ik voelde me ziek. Op woensdagmiddag (37+6 weken zwangerschap) was ik opgenomen in het ziekenhuis. Een tegenvaller en meevaller tegelijk. Want nee, je wilt liever niet in de situatie komen dat je in het ziekenhuis ligt. Maar de dagelijkse ritjes naar het ziekenhuis en daar vervolgens urenlang alleen zitten wachten op alle uitslagen was ik ook wel flink zat. Nu ik opgenomen was in het ziekenhuis, mocht Daniël tenminste gewoon de hele dag bij mij blijven. Hij mocht één keer per dag in- en uitlopen. Maar het maakte niet uit hoe lang hij binnen bleef. 

Op die woensdagavond kwam er een gynaecoloog langs om te kijken hoe het met mij ging en wat dingen te bespreken. Mijn bloeddruk was dus flink hoog, ik voelde me niet lekker maar de uitslagen van alle onderzoeken waren tot nu toe nog elke keer goed. Gelukkig (nog) geen zwangerschapsvergiftiging dus! De gynaecoloog vertelde mij dat ze gingen overleggen hoe verder. Wat haar betreft zouden we het nog proberen een week te rekken en dan met 39 weken zwangerschap in gaan leiden; als ons meisje niet besloot om zelf eerder te komen en ik in die tussentijd niet al een zwangerschapsvergiftiging zou hebben. En eerlijk gezegd was dat een flinke tegenvaller. Ik merkte dat mijn lichaam op was. Ook psychisch vond ik het allemaal steeds moeilijker worden. En ik had eigenlijk geen behoefte om nog een week in het ziekenhuis te moeten liggen. Maar ja... Alles voor mijn gezondheid en die van onze kleine meid. Dus we stelden ons hierop in en besloten dat het allemaal wel goed zou komen. Gelukkig zou Daniël elke dag zo lang als hij wilde op bezoek mogen komen. 

We besloten daarom de volgende dag vol met goede moed te beginnen. Ik liet Daniël wat lekker eten en spelletjes meenemen. En we besloten zo onze dagen maar te gaan vullen met leuke dingen en afleiding te gaan zoeken. Nog voordat Daniël die donderdag arriveerde sprak ik een andere gynaecoloog dan die avond ervoor. Dit was de gynaecoloog waar ik al eerder bij op consult was geweest in verband met de stuitligging in het begin van het derde trimester. We waren nog geen minuut in gesprek, toen ze vertelde dat ze wat haar betreft die avond al een ballonetje kon gaan plaatsen (als ik nog niet genoeg ontsluiting had) en dat de volgende dag de inleiding in gang gezet zou kunnen worden. Ik geloof dat ik het even niet meer allemaal helder had... We gingen van een week wachten, naar de mededeling dat ons dochtertje hoogst waarschijnlijk de volgende dag al geboren zou worden. En ja, stiekem was dit voor mij een hele meevaller: niet nog een week wachten, maar gewoon al lekker ons dochtertje ontmoeten! Eigenlijk was ik wel helemaal klaar met die zwangerschap... 

Dus daar gingen we dan... We werden van een klein kamertje verhuisd naar de beval- en kraamsuite. Ik denk dat toen het besef bij ons echt kwam: we gaan ons meisje al heel snel ontmoeten.  Uit onderzoek bleek dat ik nog maar een heel klein beetje ontsluiting had. Het was niet genoeg om mijn vliezen te kunnen gaan breken et cetera, dus werd er besloten om 's avonds een ballonnetje te gaan plaatsen.  Zo gezegd, zo gedaan. En voor het ik wist was het ballonnetje ingebracht. De verwachting was dat dit ballonnetje er in de loop van de nacht uit zou gaan vallen. Omdat ik nog niet alle spullen uit de vluchtkoffer mee had laten nemen naar het ziekenhuis (omdat wij dachten dat de inleiding pas over een week zou zijn), besloot ik Daniël naar huis te sturen. In de hoop dat hij dan ook nog een nacht lekker zou slapen in ons eigen bed. Die energie zou hij wel kunnen gebruiken de komende tijd. (Uiteraard heeft hij geen oog dicht gedaan die nacht door de zenuwen. Maar leuk geprobeerd.) Dus daar zat ik dan... Weer in mijn eentje in het ziekenhuis. Maar heel eerlijk? Dat ballonnetje viel mij vies tegen. Er was verteld dat ik er wat krampen door zou kunnen krijgen, maar manmanman wat kreeg ik gelijk al veel krampen. En geen wonder, want het ballonnetje was er dus binnen 2 uur tijd al uitgevallen. Mijn lichaam had heel sterk ingewerkt op het ballonetje en de ontsluiting was razendsnel gecreëerd. Omdat ik Daniël naar huis had gestuurd, voelde ik mij erg alleen in deze pijn. Maar wat had ik geluk op deze moeder-kind-afdeling. Er was echt oog voor hoe ik me voelde. En wat ben ik dankbaar voor de verpleegster die avonddienst had. Het was een lieve vrouw, die de tijd nam om bij mij te komen zitten, peptalks te geven en die heerlijke warme kruiken bracht. Op die manier ben ik de avond doorgekomen en uiteindelijk ben ik met behulp van paracetamol en twee warme kruiken in slaap gevallen. De hele nacht heeft het wat gerommeld in mijn buik, maar er was nog geen sprake van een actieve bevalling. En wat ben ik ook dankbaar voor de nachtverpleegkundige. Ook weer zo'n lieve vrouw. Als ik belde kwam ze warme kruiken brengen, bood wat te eten en drinken aan en indien nodig maakte ze even een praatje. Wat voelde ik mij zeer gezegend in dit ziekenhuis!

De volgende ochtend heb ik (op advies van een verpleegkundige) nog even heerlijk gedoucht: lekker met een fris gevoel de bevalling beginnen! Daarna heb ik nog rustig met Daniël zitten ontbijten. We waren klaar om aan dit grote avontuur te gaan beginnen!Tijdens onderzoeken bleek ik inderdaad al zo'n 3 centimeter ontsluiting te hebben. Het ballonnetje had dus goed gewerkt. Alleen was mijn baarmoedermond nog niet klaar voor de bevalling. Om deze versneld te laten rijpen werd er een gel ingebracht. Deze zou ongeveer twee uur in moeten werken. Dan kon er later op de dag gekeken worden of deze voldoende had gewerkt en indien nodig zou dit nog meerdere keren herhaald worden. De bijwerkingen die ik zou kunnen krijgen? Wat kramp... 'WAT' kramp?! Oeff ik zakte na een halfuur al door de grond van de pijn. Ik besloot onder de douche te stappen. Zittend op een douchestoel, hangend aan Daniël en knijpend in zijn benen probeerde ik de kramp weg te puffen. Maar echt... Ik had het gevoel dat ik niet meer kon zitten van de pijn. Zo veel kramp, in mijn buik, liezen en bovenbenen. Ik weet nog dat ik zei: 'Als dit nog maar krampen zijn die bij de medicatie horen, dan weet ik niet hoe ik die weeën straks door ga komen.' Nadat ik bij de verpleging aangaf dat ik wel echt heel veel pijn had, besloten ze toch maar een CTG te maken. Zo konden ze de hartslag van de baby in de gaten houden en mijn harde buiken meten. Uit het CTG bleek dat ik nog geen 'nette' golven van weeën had, maar dat er zeker wel al veel gaande was in mijn buik. Het was heel erg hard aan het rommelen. Weeënopwekkers zouden waarschijnlijk niet meer nodig zijn. Mijn lichaam was over aan het gaan op een actieve bevalling.

Na nog een poging met douchen gaf ik bij Daniël (al schreeuwend) aan dat ik een ruggenprik wilde zodra dat kon. Grappig, want ik had mijn hele zwangerschap gezegd dat ik alleen een ruggenprik zou nemen wanneer dit medisch noodzakelijk zou zijn, maar niet uit vrije wil. Maar echt, ik had het gevoel dat ik niet meer kon. Eén van de risico's van inleiden werd bij mij helaas werkelijkheid: ik belandde in een weeënstorm. Ik voelde me machteloos. Ik had geen ruimte tussen de weeën om even bij te komen. Ze volgenden elkaar razendsnel op. En daarom koos ik (tegen alle verwachtingen in) toch voor een ruggenprik. Ik ben een controlfreak die mij overal in verdiept had. Maar omdat ik zo stellig was van het feit dat ik geen ruggenprik wilde, had ik mij hier ook niet in verdiept. Eigenlijk had ik dus geen flauw idee wat mij te wachten stond, maar ik wilde gewoon dat de pijn weg zou gaan.

En zo gezegd zo gedaan: voor ik het wist stond de anesthesist naast mijn bed. Gelukkig had de verpleging kunnen regelen dat de anesthesist naar mij toe kwam met alle benodigdheden. Zo hoefde ik niet nog het halve ziekenhuis door. Nu kon Daniël hier ook bij zijn. Erg fijn. Ik weet nog goed dat ik aan de verpleegkundige had gevraagd of zo'n ruggenprik pijn deed. 'Je kan het wel voelen' was haar antwoord. Dit was dezelfde verpleegkundige als waar ik tegenaan moest hangen bij het zetten van de prik. En AUW 'JE ZEI DAT HET GEEN PIJN ZOU DOEN!'. En zo begon ik tegen alles en iedereen te schreeuwen. Ik was op, ik had pijn en mijn filter was weg. Ik was totaal niet meer realistisch. Als ik nu met Daniël terugdenk aan de bevalling kunnen we hard lachen om mijn leuzen als: 'HIER TRAP IK NOOIT MEER IN DANIËL! IK GA NOOIT MEER BEVALLEN!'.

Maar goed, de ruggenprik stond en binnen een halfuur zou ik zeer veel verlichting moeten gaan ervaren. Maar helaas helaas helaas, ik had pech. Ik ervoer geen verlichting en bleef dezelfde pijn ervaren. Volgens de verpleging zou het kunnen komen omdat mijn bevalling zo razendsnel ging. Het schijnt dan soms niet meer het gewenste effect te hebben. Vlak na de ruggenprik werden er weer controles uitgevoerd. Ik had vier centimeter ontsluiting en mijn vliezen konden gebroken worden. En ondertussen bleef die weeënstorm intenser worden. Ik heb gesmeekt om medicatie, om een keizersnede, om alles wat ik kon bedenken. Ik was op en wist niet meer hoe ik dit vol moest houden. Ik raakte letterlijk en figuurlijk in paniek. Ik had mijn ademhaling niet meer onder controle en werd overvallen door de weeën. Ik denk dat ik mij nog nooit zo machteloos heb gevoeld als toen. Ik was voor mijn gevoel alle controle kwijt. Maar hé, ik had geen keus en moest door. Gelukkig wist het personeel van het ziekenhuis heel goed hoe ze hier mee om moesten gaan. Zij hebben mij, samen met Daniël, heel goed erdoorheen geloodst. 

Een uur na de controle waarbij ik vier centimeter ontsluiting had, begon ik persdrang te krijgen. Eindelijk. Het einde is in zicht. Nadat ik duizend keer gevraagd had hoe lang dit nog wel niet ging duren, zat ik nu dan in een razendsnel tempo op tien centimeter ontsluiting. In alle wanhoop vroeg ik hoe lang het persen nog zou gaan duren. Als antwoord kreeg ik dat hier een uur voor stond. In mijn labiele omstandigheden begon ik hierom te huilen 'maar in films gaat het altijd zo snel...'. Ook dit is een reactie waar we nu heel hard samen om kunnen lachen. Maar of ik het nou te lang zou vinden of niet: ik moest omschakelen en ons dochtertje er uit gaan krijgen. Met alle oerkrachten die ik op dat moment ervoer heb ik haar eruit geperst. Vijftien minuten heeft het geduurd. Razendsnel is ze geboren. Daar was ze dan: Op 17 juli 2020 om 15.44 uur. Met een geboortegewicht van 2560 gram en een lengte van 49 centimeter. Onze lieve Jedidja.

De verloskundige heeft Jedidja opgevangen en aan Daniël gegeven. Hij heeft haar op mijn borst gelegd. Dit blijft een bijzonder moment. Papa die Jedidja bij mama op de borst heeft gelegd. Vreugde en liefde. Zoals ik dat nog nooit eerder ervaren heb. 

Plotseling waren we papa en mama. In één klap veranderde ons leven. Ten goede. Ik zou haar voor geen goud willen missen. Zij is het mooiste wat ons ooit is overkomen.

En daar lag ik dan: met Jedidja in mijn armen. Door de snelle bevalling was ik flink uitgescheurd, dus er was nog flink werk aan de winkel om dat allemaal bij elkaar gehecht te krijgen. Achteraf bleek dat ik door de ruggenprik toch aan één kant verdoofd was geraakt, dus extra verdovingen voor het hechten waren gelukkig niet nodig. En al snel begon ik weer bij zinnen te komen. Ik voelde me goed. Ik had het gevoel dat ik op dat moment de hele wereld aan kon. Ik kwam er vlak na de bevalling achter dat ik in mijn zwangerschap de huisarts nog niet had gebeld om te laten weten dat de verloskundige de nacontroles zou komen doen in de kraamweek (hier is het namelijk heel gewoon dat de huisarts dat komt doen), dus daar lag ik: met mijn benen in de beugels, de verloskundige die mij aan het hechten was, Jedidja in mijn armen en aan de telefoon met de assistente van de huisarts. Om 15.44 uur is Jedidja geboren en tja.. huisartsen zijn vaak niet tot heel laat bereikbaar. Dus ja, er moest zo snel mogelijk gebeld worden, want het was bijna weekend. De assistente dacht dat ze me verkeerd verstond toen ik de tijd van Jedidja's geboorte vertelde, maar ja... het was toch echt waar. We hebben ook in de beval- en kraamsuite flink gelachen om deze situatie. Het was gelijk zo lekker ontspannen na de bevalling. 

Toen ik nog geen vijf minuten bevallen was vroeg ik al om eten. Ik had grandioos veel honger. En echt: ik heb nog nooit zo lekker gegeten als na mijn bevalling. Pasta met zalm en spinazie. Eén van mijn lievelingsgerechten. Ik was de meest gelukkige vrouw op aarde. Ik zal deze maaltijd nooit van mijn leven meer vergeten.

En of je de bevalling vergeet als je dit wondertje in je armen hebt? Ik ervaar dat in ieder geval niet zo. Maandenlang heb ik er moeilijk over kunnen praten. Ik heb ruim 4 maanden nodig gehad om dit een plekje te kunnen geven en het heeft dus bijna 5 maanden geduurd voor ik dit op papier heb kunnen zetten. Maar hoe heftig het ook was: voor zo'n wondertje zou ik het zeker nog een keer doen. 

Dit is hoe ik mijn bevalling ervaren heb. Wil je weten hoe ik onze kraamweek heb ervaren? Hier hoop ik de volgende keer over te schrijven. Houd mijn instagram in de gaten!