Borstvoeding of kunstvoeding? Mijn strijd tussen hart en verstand.

17 juli 2020. De dag dat ons dochtertje geboren werd. En tegelijkertijd de start van het borstvoedingsavontuur. Al vanaf het begin van de zwangerschap wist ik het zeker: ik wil zo lang mogelijk borstvoeding geven. Altijd keek ik al op tegen vrouwen die lange tijd borstvoeding gaven aan hun kind. Ik was (en ben) altijd al verwonderd over hoe God dat zo perfect heeft geschapen: dat je als vrouw je eigen kindje kan voeden met jouw lichaam. Ik wilde dit dus persé aan mijn kindje meegeven.

De eerste keer aanleggen, vlak na de geboorte van Jedidja, was zoiets onwerkelijks. Mijn lichaam dat dit kleine meisje voedde. Ik was helemaal in de wolken en ik wist zeker: dit wil ik heeeeeel lang blijven doen! Helaas gingen mijn borsten elke voeding meer pijn doen. Volgens de verpleging hoorde het er wel bij en ging alles gewoon goed. Volgens de instructrice van de borstvoedingscursus die ik had gevolgd zou je iets verkeerd doen als je pijn had. Lekker tegenstrijdig weer... Lig je dan als net bevallen hormonale vrouw met kraamtranen. Allemaal verschillende reacties en adviezen, maar naar wie luister je nou? 

Ik ging er daarom maar vanuit dat het vanzelf wel weer bij zou trekken. Zalf erop tegen tepelkloven, goed blijven opletten of Jedidja goed aanhapt en gewoon even doorbijten. Het zou vanzelf wel beter worden... Helaas helaas helaas. Al na één dag begon de pijn zo erg te worden dat ik gigantisch op ging zien tegen elke voeding. Ik viel bijna flauw van de pijn als ik borstvoeding gaf, schreeuwde het uit van de pijn bij het aanhappen, ik hield de voedingen bewust zo kort mogelijk en was gigantisch opgelucht als ik weer een voeding had 'overleefd'. Doordat ik vertrok van de pijn en het soms zelfs uitschreeuwde, raakte Jedidja compleet overstuur bij de borstvoeding. Zij schrok van mij, liet los, begon te krijsen en vervolgens raakte ik nog meer overstuur met alle kraamtranen. Ode aan mijn verloofde die Jedidja en mij elke keer weer even uit elkaar haalde zodat wij allebei even konden kalmeren en daarna weer opnieuw met de voeding konden beginnen. 

Ik had al meerdere keren aangegeven bij de kraamverzorgster dat de borstvoeding zo veel pijn deed. Weer kreeg ik te horen dat het erbij hoorde. Helaas, ik zal dus nog even door moeten bijten. Totdat de kraamverzorgster zelf een voeding bijwoonde en mij helemaal zag verkrampen. Elke voeding stroomden de tranen over mijn wangen. Eindelijk werd er (door iemand anders dan mij en mijn verloofde) ingezien dat ik wel echt abnormaal veel pijn had. Inmiddels had ik al tepelkloven waar je u tegen zegt. De kraamverzorgster besloot wat langer bij ons te blijven en extra voedingen bij te wonen, maar weer hoorde ik dat alles gewoon goed ging. Ze kon niks vinden wat die tepelkloven zou veroorzaken. Ze adviseerde mij om toch ook eens contact op te nemen met een lactatiekundige. Die zijn immers gespecialiseerd in dit soort dingen. Maar helaas, door de corona wilde zij niet langs komen. Als de kraamverzorgster aangaf dat het gewoon goed ging dan zou het aanhappen etcetera wel goed gaan. En dus werd ik weer afgescheept met wat telefonische tips. Tips die ik al toepaste en dus eigenlijk niks nieuws mee kon.

Ergens richting het einde van de kraamweek werd er geopperd om een tepelhoedje te gaan gebruiken. Om mijn tepels te beschermen en het aanhappen gemakkelijker te maken (aan één kant had Jedidja namelijk wat moeite met het reflex te krijgen tot aanhappen). Zo gezegd zo gedaan: we zijn gestart met het gebruiken van het tepelhoedje. Wat was dat al snel een opluchting... Het aanhappen en voeden werden met de dag minder een strijd. Tja, het gebruik van het tepelhoedje was praktisch soms wat onhandig, maar de pijn was veel beter te doen! 

Op die manier besloot ik mijn borstvoedingsavontuur dus toch nog door te zetten. Mijn productie was gelukkig hartstikke goed en snel op gang gekomen, dus het lukte mij om exclusief borstvoeding aan ons meisje te geven. Daar was ik zo dankbaar voor! Totdat Jedidja ruim twee weekjes oud was en er een hittegolf kwam. Uuuuuuuuurenlang wilde Jedidja aan mijn borsten hangen en ze raakte maar niet verzadigd. Na dit een aantal dagen volgehouden te hebben was ik helemaal op. Ik kon niet meer. We besloten haar wat bij te gaan voeden met kunstvoeding. Met veel pijn in mijn hart haalden we dit in huis en gaven dit aan haar. En echt: al na één flesje zat ze in één keer helemaal vol en viel in slaap. Iets wat mij al dagen niet lukte met de borstvoeding. Ik voelde me schuldig dat ik haar niet meer exclusief borstvoeding gaf, maar aan de andere kant was ik zo opgelucht dat ik even de tijd en ruimte had om zelf rust te nemen. 

In de weken erna gaven we Jedidja sporadisch wat kunstvoeding, maar dat was meer uitzondering dan regel. Met het tepelhoedje lukte het mij om haar te voeden zonder dat ik al te veel pijn had. Maar helaas... Toen Jedidja ruim 4 weken oud was kreeg ik een borstontsteking. Eerst aan één kant, maar al snel volgde de andere kant. Ik had flinke koorts en was te ziek om voor Jedidja te zorgen en haar te voeden. Gelukkig was Daniël nog steeds thuis en kon hij de zorg voor haar op zich nemen. Ik begon aan een antibioticakuur en lag de hele dag op bed. Het enige wat ik deed was slapen, af en toe eten en drinken, en indien nodig kolfde ik. 

Na veel tranen en gesprekken hakte ik de knoop door: ik wil stoppen met borstvoeding. Ik vond (en vind!) borstvoeding iets gigantisch moois, maar ik bleef pijn hebben en werd er uiteindelijk zelfs ziek van. Ik was zo verdrietig, gefrustreerd en chagrijnig door de borstvoeding dat ik niet de mama was die ik voor Jedidja wilde zijn. En wat nu als Daniël weer aan het werk zou gaan en ik weer ontstekingen zou krijgen? Wie zou dan voor Jedidja gaan zorgen? Daniël was in die eerste weken echt mijn steun en toeverlaat. Hij ondersteunde ons elke voeding. Zo dankbaar daarvoor! Maar ik moest mij ook echt gaan voorbereiden om het alleen te gaan doen. Daarom maakte ik deze keuze met mijn verstand.

Doordat ik aan de antibiotica zat lukte het mij om in een razend tempo af te bouwen. Ik kolfde alleen wanneer ik voelde dat de boel op ontploffen stond. Dit resulteerde erin dat ik binnen twee weken helemaal geen productie meer had. In die twee weken heb ik veel strijd gehad met mijzelf. Ik heb vaak genoeg op het punt gestaan om weer te gaan powerkolven, om de productie weer op gang te brengen. Een strijd tussen mijn hart en mijn verstand. Uiteindelijk heb ik de 'verleidingen' van het powerkolven kunnen weerstaan en heb ik doorgezet met het afbouwen. In de weken nadat de productie was gestopt heb ik veel tranen gelaten. Tranen van dankbaarheid dat ik Jedidja toch ongeveer 5 weken heb kunnen voeden met mijn eigen lichaam, maar ook veel tranen van verdriet dat dit borstvoedingsavontuur zo veel eerder ten einde was gekomen dan ik van tevoren in gedachte had. Ik voelde me schuldig tegenover Jedidja dat ik haar niet meer de 'beste' voeding gaf (zo noemden velen borstvoeding, dus ik voelde me een slechte moeder door haar kunstvoeding te gaan geven). Ik was boos op mijzelf dat ik niet gewoon had doorgezet. Maar bovenal was ik opgelucht dat ik eindelijk de moeder werd die ik wilde zijn. Ik kon meer genieten van het moederschap en Jedidja meer geven wat zij nodig had. Een blije mama is een blije baby, dat hebben we zeker zo ervaren!

En eerlijk is eerlijk: regelmatig rollen de tranen nog over mijn wangen als ik blogs lees of foto's zie van andere mama's die wel nog borstvoeding geven. Steeds vaker vraag ik mij af hoe het zou zijn om Jedidja nog steeds regelmatig aan mijn borsten te hebben liggen. Zo nu en dan bekruipt mij nog steeds het verlangen om haar aan te leggen. Maar met mijn verstand weet ik dat het goed is zo. Sinds ik ben gestopt met borstvoeding, ben ik echt veranderd in positieve zin. Ik ben een hele andere mama geworden, meer de mama die ik wilde zijn. De keuze die ik heb gemaakt was het beste voor mijn gezinnetje. En mijn gezinnetje is het allerbelangrijkste!