Onze kraamweek met Jedidja.

Daar was ze dan... onze lieve Jedidja. Klein maar fijn. Vol ongeloof hebben we urenlang naar haar gestaard. We waren nu dan toch echt papa en mama geworden. Nu was het dan toch ook echt eindelijk begonnen: de kraamweek!

Daar zaten we dan met z'n drieën in de kraamsuite. Binnen no-time ging het van een hoop drukte in de kamer naar een overweldigende rust. Zelf ging ik van het gevoel te hebben dat ik helemaal op was, naar een geweldige adrenaline-kick waardoor ik mij gigantisch goed en energiek voelde. Vanwege de ruggenprik en mijn hoge bloeddruk moest ik sowieso een nachtje blijven ter controle, maar stiekem vonden wij dat als kersverse onzekere ouders wel fijn. In het ziekenhuis hadden we immers dag en nacht de begeleiding bij de verzorging van Jedidja.

Dat eerste momentje met Jedidja aan de borst zal ik nooit vergeten. Wat was dat ontzettend bijzonder: ik kon ons kleine meisje meteen al voeden met mijn eigen lichaam. Wat was ik verwonderd over het feit dat onze goede God dat zo perfect had geschapen! Ik genoot intens van het geven van de borstvoeding die eerste middag en avond. 

Tussen de voedingen door besloten we een aantal uren na de bevalling onze familie en vriendenkring te gaan contacten. Een aantal mensen in onze omgeving wisten dat ik opgenomen was in het ziekenhuis vanwege mijn hoge bloeddruk, maar we hadden (heel bewust) niemand op de hoogte gesteld van het feit dat ik ingeleid zou gaan worden. Waarom? We hadden totaal geen behoefte aan appjes etc van mensen die nieuwsgierig waren naar hoe ver de bevalling al zou zijn. We vonden het heerlijk zo. We hadden het gevoel dit nu echt samen te doen, zonder de bemoeienis van anderen. Een aantal uren na de bevalling besloten we dus om mensen op de hoogte te gaan stellen van de geboorte van Jedidja. Om te beginnen hebben we een aantal mensen gebeld om het grote nieuws te vertellen en diezelfde avond hebben we het ook openbaar gemaakt door middel van een foto via Whatsapp. 

De ochtend na de bevalling werd Jedidja nog even nagekeken door de kinderarts. Omdat alles goed leek te gaan met ons beiden mochten we die middag al lekker naar huis. Een mooie en enge stap tegelijk. Ik had er ontzettend veel zin in om weer lekker naar huis te gaan, maar eenmaal thuis aangekomen heb ik alles bij elkaar gehuild. Ik wilde weer terug naar het ziekenhuis... Ik was bang en onzeker: hoe moest ik Jedidja in leven houden? Het aanhappen voor de borstvoeding ging niet altijd even soepel wanneer ik alleen met haar was en ik had het gevoel nog veel te onwetend te zijn om haar goed te kunnen verzorgen. Diezelfde dag zou er nog een kraamverzorgster komen om ons drie uurtjes bij te staan... Maar toch zag ik het allemaal even niet zitten. Gelukkig waren er twee kennissen hier in de buurt die even langs zijn gekomen om met ons te praten en ons bij te staan. Aardig gekalmeerd ging ik de avond tegemoet. 

Helaas hadden wij nog minder dan het minimale aantal uren kraamzorg. We kregen zes dagen lang drie uur kraamzorg. Als kersverse ouders ervoeren wij dat als veel te weinig. Toen ik binnen twee dagen na de geboorte ook nog problemen kreeg met de borstvoeding voelde ik mij helemaal verloren. Ik had last van tepelkloven. Ik begon op te zien tegen elke voeding. Zodra Jedidja begon te huilen omdat zij honger had, begon ik ook te huilen omdat ik er zo erg tegen op zag om haar weer te gaan voeden. En toch besloot ik elke keer weer door te zetten. Elke voeding weer schreeuwde ik het uit van de pijn, waardoor Jedidja ook overstuur raakte. En ik raakte op mijn beurt dan nog meer overstuur omdat ik het niet aan kon zien dat Jedidja zo overstuur was... Wat heeft Daniël het zwaar gehad in die kraamweek: twee huilende meisjes/vrouwen in huis. Lang leve de hormonen! Toch besloot ik door te zetten. Tijdens de borstvoedingscursus die ik heb gevolgd werd gezegd dat pijn niet bij borstvoeding hoort en je dan iets verkeerd zou doen. Daarom heb ik meerdere vrouwen, kraamverzorgsters, verpleegkundigen en lactatiekundigen mee laten kijken. Maar helaas, echt niemand heeft mij kunnen vertellen waarom ik telkens weer tepelkloven kreeg. Het voelde als falen en ik moest van mijzelf doorzetten. Ik deed immers iets fout, want het mocht geen pijn doen! Uiteindelijk ben ik gaan voeden met een tepelhoedje, dat heeft wel aardig geholpen. Mijn borsten herstelden weer en het voeden ging beter. Over het voeden kan ik nog veel meer vertellen, maar ik heb besloten om hier nog een aparte blog over te schrijven op een later moment.

Vanwege mijn onzekerheid en de weinige kraamzorg die we kregen, besloten familieleden van Daniël onze kant op te komen om bij te springen. Gigantisch lief natuurlijk! En ondanks alle coronamaatregelen hadden we besloten om in de kraamweek buiten de kraamzorgtijden om al wat familie en vrienden te ontvangen. Aangezien ik een persoon ben die van veel sociaal contact houdt, leek dit mij van tevoren echt helemaal het einde! Dit maakte dat we in die eerste week al bijna dagelijks bezoek kregen. En eigenwijs als ik was besloot ik om niet hele dagen boven in bed te liggen. De slaapkamer had ik al snel gezien en ik zat al urenlang beneden te hangen in de stoel. Wat heb ik dit na een paar weken allemaal moeten bezuren... De klap in mijn lichaam kwam eigenlijk toen pas. Zou ik dit de volgende keer anders doen? Hopelijk wel. Ons voornemen is nu om (als het ons gegeven wordt) de volgende keer veel rustiger aan te doen. Dat betekent de eerste week geen kraambezoek, met elkaar wennen en genieten, en vooral veel proberen te rusten. Die eerste week is al druk genoeg en ik baal ervan dat wij zelf niet meer in die 'bubbel' zijn gaan leven. Want manmanman, wat een stress: komt er bezoek, moet je jezelf nog een beetje toonbaar zien te maken terwijl dat je helemaal in de kreukels ligt en heb je een baby die nog verschoond en gevoed moet worden. Planningen zitten er die eerste weken echt nog niet in en ik zou willen dat ik mijzelf daarin wat meer tijd en ruimte had gegund. Zo kijken wij op onze kraamweek dus terug als een erg drukke, hectische, hormonale, emotionele kraamweek waar we veel lessen voor de toekomst uit kunnen halen.