Wat als de bevallingspijn niet vergeten wordt?

"Je zal alle pijn et cetera van de bevalling vergeten als je haar in je armen hebt." Een uitspraak die ik vaak heb gehoord tijdens mijn zwangerschap. Ik had de hoop hierop gevestigd, want dat een bevalling pijn doet staat nou eenmaal vast. Maar wat als je niet alle pijn vergeet? Wat als je er ruim 7 maanden na de bevalling nog steeds mee worstelt?

Zelf ben ik helaas iemand die mijzelf nogal klein kan maken. Ik vergelijk pijn en ervaringen van anderen altijd met de mijne. Ik vind dat van anderen altijd erger dan dat van mij zelf en geef mijzelf vaak het gevoel dat mijn gevoelens en pijn er dus niet mogen zijn. 

In een eerdere blog heb ik mijn bevallingsverhaal opgeschreven. Toen ik dat op papier zette kostte het mij veel tranen, maar het feit dat ik er überhaupt over kon praten en schrijven was al een hele stap. Het zou wel loslopen dacht ik. Tijd heelt alle wonden, toch...?

Helaas merkte ik de afgelopen tijd toch dat het mij nog niet lekker zat. Bij het horen en lezen van andere bevallingsverhalen werd ik erg heftig emotioneel. Een groot verdriet, paniekaanvallen, dromen waarin ik mijn bevalling herbeleefde. Het zette me toch aan het denken: waarom reageer ik zo heftig hierop? Eindelijk ging ik mijn gevoel wat meer de ruimte geven en onderzoeken. Erkennen dat ik echt niet lekker in mijn vel zit en dat de bevalling hier nog een grote invloed op heeft. 

En toch sloop de gedachte er weer in: maar zo heftig was mijn bevalling toch niet? Anderen maken pas echt traumatische dingen mee, ik heb niks te zeuren... Na dagenlang deze gedachten te hebben gehad en doorgeworsteld te hebben besloot ik toch de stap te zetten en de huisarts te bellen. De volgende dag kon ik al terecht voor een gesprek. Even mijn hart luchten en verder kijken. En ja hoor, daar kwamen toch de confronterende woorden van de huisarts: een groot vermoeden van een bevallingstrauma en PTSS.  Met een doorverwijzing naar een psycholoog op zak ging ik weer naar huis.

Wie, wat, hoe en waar is nog even de vraag. Maar ik wil er graag mee aan de slag gaan. Deze rugzak vol stenen van mijn schouders af laten zakken en weer de mama zijn die ik wil zijn. Want manmanman wat kan zoiets je negatief beïnvloeden. Ik baal van mijzelf en ben absoluut niet de vrouw die ik wil zijn.

Ondanks deze zware strijd geloof ik dat er uiteindelijk genezing zal komen in deze pijn. Vorige week kwam er zo'n mooie tekst op mijn pad: 

"Lang heb ik de HEERE verwacht, en Hij boog Zich naar mij toe en hoorde mijn hulpgeroep. Hij beurde mij op uit een kuil vol kolkend water, uit modderig slijk; Hij zette mijn voeten op een rots en maakte mijn schreden vast." - Psalm 40:2-3

Zo geloof ik ook dat God mijn hulpgeroep hoort en mij zal helpen. Ik mag het in Zijn handen gaan leggen. En gaan vertrouwen dat op de wegen waar Hij mij heen leidt genezing te vinden zal zijn. 

En lieve mama, mocht jij je nou herkennen in mijn verhaal en het moeilijk hebben met je bevalling: Jouw gevoel mag er zijn! Je bent niet alleen en er is hulp!