De relatie is al ruim 10 jaar voorbij. Al ruim 10 jaar zien we elkaar en spreken we elkaar niet meer, onze levens zijn steeds meer een andere invulling gaan krijgen, andere vriendengroepen, andere leefgebieden. Dus... Op een gegeven moment heb ik het naast mij neer kunnen leggen en verwerkt, tenminste zo dacht ik. 

Terwijl ik de opklapbed sta uit te vouwen en zo stil mogelijk probeer te zijn om zoon lief niet wakker te maken, komt het besef ineens binnen. Het besef samen met 100 verschillende vragen. Maar het voornaamste wat ik voel, de voornaamste vraag ik mezelf stel: 'Waar is het fout gegaan? Welke afslag nam ik verkeerd? Hoe is het zover gekomen?' 

Afgelopen maand heeft Seff zijn 25ste ziekenhuisopname gehad. Onwerkelijk en slopend, we zijn zo moe! De artsen weten niet zo goed waar ze het zoeken moeten en afgelopen maand kregen we, na weer een negatief uitslag van een onderzoek te horen dat we maar even door moeten gaan zoals we nu doen. Maar hoe dan?