4 jaar geleden
Ik zou nooit meer!
Na alweer een heftige opname sta ik dan ineens met een gevoel die ik nooit had willen hebben...
Terwijl ik de opklapbed sta uit te vouwen en zo stil mogelijk probeer te zijn om zoon lief niet wakker te maken, komt het besef ineens binnen. Het besef samen met 100 verschillende vragen. Maar het voornaamste wat ik voel, de voornaamste vraag ik mezelf stel: 'Waar is het fout gegaan? Welke afslag nam ik verkeerd? Hoe is het zover gekomen?'
Onwerkelijk en onmacht heerst...
Uitgeput en emotioneel val ik in slaap. Piepende monitoren, draden en zuurstof slangen spelen een hoofdrol. Tot ik wakker schrik, want het is echt zijn monitor die afgaat. Wanneer hij weer in slaap valt en de monitor ook weer tot kalmte is gekomen, dommel ik ook weer weg.
Ik droom dat ik een leuke baan heb. Dat ik samen met mijn lief woon in een leuk huis. Huisdieren die heersen, moestuin naast het huis...
Ik word weer wakker door de monitors die me vertellen dat de kleine man toch wel echt extra zuurstof nodig heeft. Verpleegkundige komt binnen met de zuurstof draden en de kleine man raakt in volle paniek. Wat vindt hij dat erg...
Wanneer de rust weer terug is, lig ik wakker... De slaap is ver te zoeken, ookal ben ik totaal uitgeput. Ik lig te malen over mijn droom en het gevoel wat ik daarbij heb. Ergens voel ik me schuldig, want deze kerel kan hier niks aan doen. Ook voel ik me schuldig dat hij er is.
Ik voel schuldig dat ik verlang naar een ander leven... Een leven zonder kinderen, zonder ziekenhuis opnames, zonder drama.
Ik voel me ook schuldig dat mijn kinderen bestaan. Dat ze dit moeten meemaken, omdat wij zo graag kinderen wouden......
Begrijp me niet verkeerd, want ik ben dol op deze mensen. Ik heb alles voor ze over en kan mijn leven niet zonder voorstellen. Toch, na 26 ziekenhuisopnames waarvan de laatste jaar er 15 waren, had ik liever een ander leven voor mij en voor hun!
En toch hef ik mijn glas en ben ik dankbaar voor de kids die ik heb en de mensen die zo trouw om ons heen staan en zeg ik; l'chaim, op het leven!
El83
Het is ook een situatie om moedeloos van te worden. Mag je dan ook even dromen over hoe het zou zijn als ze gezond waren...
Anoniem
Mijn zoon heeft vorig jaar een levertransplantatie gehad, herkenbaar. Wekenlang een delier, verschrikkelijk om mee te maken. Hier ook vaak het gevoel van verlangen naar de tijd dat je je druk kan maken om de stomste kleine dingen. Sterkte met je dochter
Minimama
Sterkte. Een kleine tip voor het geval je dat nog niet weet: je kunt in het ziekenhuis vragen om begeleiding van een maatschappelijk werker, zodat je je verhaal kwijt kunt.
Mas&Ukkie
Sterkte hoor! Ik ken het vanaf se kant vsn het kind zijn die altijd in het ziekenhuis lag, op het randje. Hoe dankbaar dat mama bij me was zo vaak ze kon ?? sterkte en kracht