Wanneer een stem oud pijn doet oplaaien als een vuurregen...

De relatie is al ruim 10 jaar voorbij. Al ruim 10 jaar zien we elkaar en spreken we elkaar niet meer, onze levens zijn steeds meer een andere invulling gaan krijgen, andere vriendengroepen, andere leefgebieden. Dus... Op een gegeven moment heb ik het naast mij neer kunnen leggen en verwerkt, tenminste zo dacht ik. 

Nu verhuist hij weer naar dezelfde drop terug, het dorp waar ik al een aantal jaar geleden naar terug ben gegaan. Een steek voelde ik toen ik in mijn omgeving tehoren kreeg dat hij ook weer terug kwam en de meeste die zijn daar enorm blij mee! Ik niet... Want ja een bijna dagelijkse confrontatie zit ik niet op te wachten. Aan de andere kant dagelijks zal ook wel meevallen, totdat ik totaal verrast zijn stem hoorde in de basisschool. Zijn nichtje naar school brengen....... Dus dat gaat veel meer worden dan waar ik op had gehoopt. 

De mensen kennen hem als een leuke, spontane en gezellig vent met veel vrienden, betrokken ouders en sterke band met zijn broers en zus. Absoluut, van buiten af ziet het er geweldig uit en ik heb dan ook jaren lang mezelf kwalijk genomen voor hoe het gelopen is. De verbroken relaties die plaats vonden nadat wij er een eind aan hadden gezet. Er werd me een grote lelijke stempel op gedrukt. Ik was namelijk te veel eissend, ik loog, bedroog en kwetste een hele gemeenschap met mijn gedrag. Uiteindelijk besloot ik weg te gaan een nieuw leven op te bouwen en een open toekomst tegemoet te gaan. De beste keus die ik op dat moment had kunnen maken. Die gemeenschap die pakte een grote tapijt en veegde het hele gebeuren eronder, ondanks dat veel meer mensen wisten wat er zich daadwerkelijk afspeelde, als de naam van deze familie maar in ere zou blijven. Mijn naam, ja die deed er niet toe. Tot de dag van vandaag ligt alles onder deze tapijt. 

Een aantal jaar geleden ben ik in therapie gegaan. Nee, niet hiervoor, maar dit kwam ter sprake. Natuurlijk zit er een trauma achter een reden waarom ik mensen niet meer durfde te vertrouwen en enorm veel pijn. 

De relatie begon toen we allebei nog piep jong waren en hij was nogal sex gericht om het minst te zeggen. Hoe meer ik aangaf er nog niet aan toe te zijn, hoe meer hij druk op me uit oefende. Hij baldeerde over mijn grenzen heen net zolang tot ik geen grenzen meer had naar hem toe, maar was het vrijwillig? Was het met wederzijdse toestemming? Absoluut niet... 

Hij bleek ook een serieus pornoverslaving te hebben... 

Toen ik op 17 zwanger bleek te zijn, heeft hij zijn rug naar me toegekeerd. Hij was al een tijdje van plan de relatie te verbreken, hij vond me kappot niet zo aantrekkelijk meer. Ik was te claimend geworden, nadat hij er dus voor gezorgd had dat hij eerst al mijn zelfvertrouwen in zijn zak had gestoken. Maar, de zwangerschap zou ik verzonnen hebben, want ik wou hem niet kwijt... 

Dat ik hem niet kwijt wou, was zeker waar..., stom, want dat was zeker het beste wat me was overkomen in die tijd. Mezelf weer leren kennen, mijn eigen grenzen, mijn eigen ik... Met geen vertrouwen meer in jongens van mijn eigen leeftijd, totdat mijn huidige man voorbij kwam en door het stof ging om mijn vertrouwen te winnen. Wat een held! 

Die zwangerschap... Ja... Iedereen die mij al een tijdje volgt weet dat ik geen kind heb van meer dan 10 jaar oud... Er zijn maar een handje vol mensen die van deze zwangerschap afweten. In mijn verdriet en afkeer naar mezelf en mijn omgeving zei een liefdevolle vriendin: 'als je ervoor gaat, dan zit je aan hem en zijn familie vast... Voor altijd...' Dat idee benauwde me zo dat ik die wachttijd heb afgewacht en met volle overtuiging heb laten weghalen. Heb ik er spijt van? Nee... Ben ik er blij mee? Nee... 

Vele zullen het niet eens zijn met deze besluit, maar ik was jong, dom en totaal gebroken... Boven alles was ik alleen en in de steek gelaten door alles wat mij ooit zo vertrouwd was... Ik kan niks terug draaien en als ik dat wel zou kunnen, zou ik hem de deur wijzen de eerste keer dat hij over mijn grenzen heen ging. Dan was dit ook nooit gebeurd... En ons allebei een trauma bespaard gebleven. 

Voor nu moet ik weer even gaan coconnen, terugtrekken, hoe ga ik ermee om dat zijn aanwezigheid die trauma weer omhoog schopt... 

Hij zal vast veranderd zijn, hij zal vast verbeterd zijn en een betere leven lijden... Maar voor mij voelt hij nog als die jongen die gebruikte en misbruikte, want ik hem niet zien veranderen. Ik wil hem in zijn huidige veranderd leven ook niet leren kennen.