Hoe weet je wanneer je gezin compleet is? Ik dacht altijd dat ik twee kinderen wilde tot mijn vriend een keer zei: drie lijkt me leuk. Toen is er een zaadje in mijn hoofd geplant die ik niet meer kon loslaten. Drie zou het maximale zijn wat ik kan. Qua aandacht geven. En drie past in een auto. In een normale dan;)

Ik wilde mijn verhaal chronologisch (zoveel mogelijk) schrijven, maar ik merk dat er nu iets hoog zit. De jongste wordt bijna 1 jaar en ik had voor ogen dat ik dan zou stoppen met borstvoeding..

School is altijd iets belangrijks geweest voor me.  Ik heb er altijd veel plezier uitgehaald en kon er alles in kwijt. Dus het was nog net niet bij de geboorte dat ik al droomde over hoe het zou zijn om mijn eigen kind op school te hebben. Ik was vrij zelfstandig op school en kon goed leren, idem dito voor mijn partner. Daarom leek een montessorischool mij wel wat voor mijn eigen kids. Want als je vader en moeder dat beide hadden, heeft je kind dat toch ook?

Ik wil graag het hele verhaal van de kids vertellen. Dus niet alleen die verschrikkelijke babytijd. Alleen het feit is dat je dingen waarbij veel emoties komt kijken, beter onthoudt. Dat slaan we anders op. Voor beide kids kwamen we naar de babytijd in rustiger vaarwater en dus heb ik dat allemaal minder goed opgeslagen. Ik vond het van mijn eigen moeder altijd irritant als ze zei dat we alledrie iets deden. Dan dacht ik altijd, je weet het niet meer goed, dus je gooit het over één kam. Misschien is het wel zo, feit is gewoon dat je veel vergeet. Je onthoudt wel door te 'categoriseren'. Dus als je dingen in een bepaald hokje met een bepaalde label opslaat. Zo onthoud je mijlpalen en opvallende dingen beter. En wat we allemaal doen is vergelijken. Ook al zeggen we dat we dat  niet willen, we doen het automatisch toch. Ik wil er dan maar gewoon eerlijk over zijn, het dient toch ook een doel. Het plaatsen van dingen, snappen hoe het in elkaar steekt. Vergelijken is niet erg, zo lang je maar niet gaat zeggen, die is beter. Een ieder volgt zijn eigen lijn en die lijn is goed zoals hij is. Toch kon ik het niet helpen dat bepaalde dingen mij opvielen en die wil ik dan ook noemen. De verklaring heb ik niet, meisje vs jongen? eerste vs tweede? borst of fles? nieuwbakken ouders vs al ervaring?

Een jongen..ongelofelijk.. het was dat de kleine meid voor de deur stond en we gaat meteen op haar gemak wilden stellen, anders stond m’n mond nog open. Eerste wat ze benoemde, was de hoeveelheid bloed. Het viel wel mee, maar dat maakt indruk natuurlijk. Ze kwam kijken en al snel was oma er. Die had dus ook mooi een primeur te pakken.

Na een jaar de kleine meid tussen ons in te hebben gehad, besloten we dat het tijd was dat ze naar haar eigen kamer ging. Ik weet niet alle details meer, maar ze ging er beter van slapen. Ook ging ze vrij snel lopen en werd alles nog wat makkelijker. En dan gaat het weer kriebelen. Dus spiraal eruit en ervoor gaan! Althans vriendlief had zoiets van het komt vanzelf en deze ongeduldige dame wilde aan de slag. 

De eerste week met ons kleine meisje was perfect. Ondanks de totaalruptuur zat ik de avond erna al met een kamer vol visite mijn kleine meid van hand tot hand te laten gaan en vol trots te tonen aan de familie. Nu zo achteraf vraag ik me af of dit nog een keuze is die ik zou maken. Maar je leert pas echt wat voor opvoeder je bent als je het ook echt gaat doen. De eerste week was perfect; ze sliep veel; netjes voeden om de zoveel uur. Relaxt en genieten. Dan komt de tweede week. Kraamzorg weg, en nu?

Mijn eerste blog. Beginnen bij het begin. Maar wat is het begin? Toen ik hem leerde kennen? Toen we gingen samen wonen? Toen we diertjes kregen? Inmiddels weet ik dat mensen vaak voor kinderen willen gaan nadat ze of trouwen of een huis kopen of een puppy krijgen. Nou geloof me, die laatste was een hele goede oefening. ‘S nachts eruit en gepiep en alles uitvogelen. En het samen niet op één lijn zitten, maar we zijn eruit gekomen!