Zwarte wolk

Een jongen..ongelofelijk.. het was dat de kleine meid voor de deur stond en we gaat meteen op haar gemak wilden stellen, anders stond m’n mond nog open. Eerste wat ze benoemde, was de hoeveelheid bloed. Het viel wel mee, maar dat maakt indruk natuurlijk. Ze kwam kijken en al snel was oma er. Die had dus ook mooi een primeur te pakken.

Het was een hete week. Vriendlief had een airco geregeld dus we zaten veel met zijn drietjes boven als hij aan het werk was. Ik weet concreet gezien minder van de eerste weken met Ravi. Maar het gevoel zal nooit vergeten worden. Een zwaar drukkend gevoel. Wanneer je hele lijf verlangt naar slapen en die optie er niet is. Want als Ravi overdag al sliep, was LiZzie wakker.

Ik herinner me het in slaap voeden, omdat hij anders niet wilde slapen, het niet lukken om hem in zijn wiegje te leggen, het eindeloos ‘s nachts met hem in mijn armen rondlopen, de wanhoop van het willen slapen, maar niet kunnen omdat Ravi niet sliep. Het wanhopig hopen op de ochtend, hoewel dat ook geen verlichting bood.

Daarnaast moesten we verhuizen, dus overdag was het een kwestie van Ravi in de draagdoek als Lizzie weg was en dozen inpakken. Dozen inpakken met een baby van een paar weken. Je aan alle kanten tekort voelen schieten. Boos zijn als je vriend buiten staat te kletsen en jij met een huilende baby zit. Wanhopig verlangen naar de thuiskomst van je vriend zodat je tien minuutjes kon douchen.

Daarentegen natuurlijk de vele discussies. Misschien heeft hij ook wel reflux. Toch weer dokter en medicatie, maar dat bood maar weinig verlichting. Op zijn buik sliep hij wat beter, maar dat is best eng en ook dat was niet alles. De eeuwige discussie over borstvoeding. Dat en niet laten huilen zijn twee punten die niet ter discussie stonden. Maar alles was een discussie. 

Toen we na 2,5 maand verhuisd waren, was de rust er nog niet. Want er stonden overal dozen. Mijn hoofd liep over en mijn nachtrust was nog niet geweldig. En proberen dat ik deed om het zonder voeden te laten slapen. In de reiswieg wiegen om toch maar in de draagdoek te doen. Zelden ontspannen, want je lichaam staat altijd aan. Je hoort huilen als het stil is, je bent continue gestrest en depressief. Nachten duren eindeloos, dagen duren lang. 

Er zijn een paar omkeerpunten geweest, allemaal rond 5 maanden. Hij ging beter zitten (is meer kunnen kijken, is tevredener baby), hij ging beter eten (langere tijd volle buik is tevredener baby), hij ging naar zijn eigen kamer (mama kon weer lekker liggen). Hij werd 4x per nacht wakker, maar ik had hem steeds zo weer in slaap. Ik weet niet hoe, maar het lukte. En dat is alles waard. Want 4x is niet erg als het kort is. Dan zijn de nachten niet meer eindeloos, dan weet je dat je weer kunt gaan slapen.

Ravi is een duimer. Ik heb vele spenen geprobeerd en ik weet nu zeker dat dit meespeelde in de zwaarte. Ravi bepaalde zelf wel wanneer hij rustig werd, niks speen erin. Nog iets wat het zwaar maakte, was dat hij geen flesje pakte. Lang geprobeerd en uiteindelijk moest ik weg zijn en pakte hij de Avent. Gelukkig maar, want met zes maanden ging ik weer werken. En werken betekende weer tijd waarin ik mijn handen vrij had. Tijd om weer tot mezelf te komen, want geloof me, dat had ik nodig...