Stofzuigen, you love the job or you hate the job. Ik ben er eentje die precies in het midden hangt. Wanneer de stofzuiger doet wat ik van hem verwacht dan hebben we een fijne get together. Er zijn al heel wat stofzuigers bij mij de revue gepasseerd maar er is niet eentje blijven hangen waarvan ik een spontane glimlach op mijn gezicht kreeg. Ja van een stofzuiger! Wanneer je op dat punt in je leven bent aangekomen dan weetje dat je het echt serieus begint te worden met je leven. Wist ik veel dat er zoveel verschillende soorten stofzuigers bestaan. Zo ben ik sinds kort de trotse eigenaar van 1 van de stofzuigers uit de de Bosch ProHygienic collectie. Klinkt ingewikkeld? Is het niet! Dit is dus de stofzuiger waar ik een grote glimlach van op mijn gezicht krijg.

In krap vijf jaar tijd vier kindjes op de wereld zetten heb ik ervaren als een topsport. Waarvan ik in die vijf jaar dus ook vijf keer zwanger ben geweest. Een klein kereltje die vanaf boven op ons neerkijkt. Zondag barste ik in tranen uit terwijl ik naar ons kersje op taart keek, Quinn. vrijdag 23 Oktober mag zij haar eerste kaarsje uitblazen. Zelfs als ik dit typ rollen de tranen over mijn wangen. Tuurlijk is het altijd een big thing als je kleine baby zijn of haar eerste verjaardag mag vieren. We sluiten hiermee allemaal een tijdperk af. Het baby tijdperk. Een mega pittig tijdperk met vooral veel slaaptekort. We stellen onszelf allemaal dezelfde vraag, waarom gaat de tijd zo snel. Het is zó cliche maar zó waar. Het eerste jaar met je baby is zo voorbij in een poep en een scheet. Als je dit leest wanneer je zwanger bent, GENIET! Echt geniet. Van alles. ondanks de misselijkheid en alle andere vervelende en vooral irritante ongemakken. Wat ik dus niet heb gedaan, althans niet genoeg. Ik was zo enorm gefocust op het bevallen. Kon ik dat wel, zou alles wel goed komen, hoe moet dit, hoe moet dat en ga zo maar eindeloos door. Ik werd onzeker van mijzelf hierdoor en begon uiteindelijk aan alles te twijfelen. Iedere dag weer. Maakte geen foto's want pff die buik zat zo in de weg. Maar doe, doe het. Maak foto's. En dan bedoel ik echt niet die foto's die je iedere week netjes moet maken om de groei van je buik bij te houden. Maak ook gewoon foto's tussendoor. Het is zo intens waardevol om dit soort beelden bij je te hebben en niet alleen die op je netvlies gebrand staan. Dus doe het, maak een shitload aan foto's van je buik.Maar goed, even terug naar mijn jankbui. Het was zondag en daarna hebben we as we speak de maandag. Een nieuwe week. Deze week dus, mijn kleine Quinn nog een paar dagen een baby te noemen. Daarna maakt baby plaats voor dreumes. I can't. Het is een hele grote afsluiting. Ik weet dat ik nooit meer kan zeuren om die buik die in de weg zit. Ik weet dat ik nooit meer kan zeuren over het vele plassen in de nacht. Ik weet dat ik nooit meer kan zeuren over het niet kunnen scheren van de down under area. En ik weet nog zoveel meer. Het missen van het getrappel in je buik, het nooit alleen voelen, het gevoel direct na je bevalling als alles goed mocht gaan, de kraamweek, de kraamtranen. Daar heb ik overigens nu nog steeds last van ;-) Het zijn zoveel dingen tegelijk die je afsluit op een bepaald moment. Dit moment. 

Ik weet nog als de dag van gisteren dat mijn moeder aan kwam lopen met een houten kistje. Dit was een oud naaikistje waarin nu haar leven in zat. Haar leven in het verleden. Het kistje zat namelijk bom vol met dagboeken, gedichtjes en tekeningen die zij in haar puber jaren en alles daarna heeft geschreven/gemaakt. Toen dat kistje tevoorschijn kwam wist ik dat ik dit ook ooit voor mijn eigen kindjes zou willen. Een kistje of een mandje vol met dagboekjes uit mijn jeugd. Ik zag het al helemaal voor me. Dat liep dus zeg maar ietwat anders. Mijn moeder schreef alles op, van vriendjes tot haar knippen en ik kon er geen genoeg van krijgen. Ik kon een beetje vergelijken. Mocht mijn moeder meer dan dat ik in die tijd mocht, benieuwd naar hoeveel vriendjes zij had ennnnn zo on!  Het zat er bij mij al vroeg in, ik heb namelijk een zwak voor notitieboekjes. Een soort verslaving. Altijd even stoppen bij de notitieboekjes en de leukste meenemen. Altijd al gehad. Ik schreef met regelmaat in dagboekjes, schriftjes en losse blaadjes. Alles wat er gebeurde in mijn leven schreef ik op. Zo kon ik niets vergeten. Dat is namelijk ook zo een dingetje, angst om iets te vergeten. Ik had schriften aan elkaar geplakt die ik uitwisselde met mijn beste vriendinnetje van toen. De ene week had zij het boekwerk met aan elkaar geplakte schriften en schreef zij alles op wat ze meemaakte, van vriendjes tot ruzie met haar mams of zusje enzovoort. De andere week mocht ik erop los klodderen. Maar ook de nodige dagboekjes met sleuteltjes heb ik vol gekladderd.  Er waren er zelfs een paar vol. Toen kwam de dag dat ik uit huis ging, of eigenlijk vluchtte ik uit huis. Ik had nog best oke contact met mijn moeder maar mijn stiefvader en ik konden niet meer door 1 deur. Ik was toen 17. Ging weg zonder spullen en kwam af en toe kleding halen. Ik kon niet alles meenemen. Kreeg op een gegeven moment een belletje van mijn moeder dat ik moest komen want mijn stiefvader had al mijn kleding en schoenen in zakken gepropt en in de aanhanger gegooid. Klaar om te vertrekken naar het stort. Ik heb gepakt wat ik kon pakken want het moest allemaal snel snel. Ik ben toen weer weggegaan en wederom vertrok ik zonder persoonlijke spulletjes zoals mijn dagboeken. Helemaal niet bij stil gestaan omdat mijn leven in een rap tempo veranderde. Uiteindelijk kreeg ik het telefoontje van mijn moeder. Ze vertelde mij dat mijn stiefvader alles had weggegooid. Alles. Alles was weg. Gewoon bij de gemeente gedumpt. Mijn hele leven stortte op dat moment in. Eigen schuld, had ik het maar mee moeten nemen. Er gaat geen week voorbij dat ik er niet even aan denk. Niks tastbaars meer hebben van je jeugd. Precies waar ik bang voor was al die tijd. Geen boekjes en schriftjes die ik aan mijn kinderen kan laten lezen wat ik zo graag had gewild. Die angst die ik uit het niets heb ontwikkeld is nu heftiger dan ooit. Ik ben een gigantische hoarder geworden als het aankomt op tekeningen, knutselwerkjes, moederdag cadeautjes vanuit school en al die meuk meer. Ja ik zeg inderdaad meuk omdat ik inmiddels 4 bakken heb met herinneringen. Maar elke herinnering kan zo maar goud zijn voor mijn meiden. En ook voor onszelf trouwen! Ik bewaar bijvoorbeeld alle eerste keren zoals een bezoekje aan de bios, zwembad, vakantie en briefjes van school met bijvoorbeeld een aankondiging voor een lichtjes avond. Ik schrijf dan achterop dat 2 van 4 meiden samen met papa zijn wezen kijken naar de lichtjes. Gewoon echt de dingetjes die ik niet wil vergeten en wat voor mijn meiden een tastbare herinnering is. Maar ook gewoon de tekeningen van de kids. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om iets weg te gooien. Ze kunnen later als ze ouder zijn altijd zelf beslissen om het weg te gooien. Ik wil niet degen zijn die die keuze maakt voor hun. Zoals bij mijn ouders wel is gebeurd. Ik wil het anders doen, heel anders! Hun eerste tekening, heb ik allemaal. Oke Quinn is nog te klein, maar ook die van haar zal ik straks voegen tussen de andere eerste tekeningen van haar zussen. 

De week van borstvoeding, een week waar ik meer achter sta en support dan ever. Mijn oudste dochter, Vajèn (5) werd geboren en direct ben ik gaan kolven om haar de beste voeding te geven. Ze is geboren met 36 weken en met een gastroschisis. Wat betekende dat ze voorlopig op de ic voor de mini's zou liggen. De onmacht die ik voelde van het niet kunnen vasthouden en überhaupt iets doen voor mijn mini die ligt te vechten in een couveuse, deed mij meer dan ooit beseffen dat borstvoeding voor ons de beste optie was. Ik kreeg hierin jammer genoeg geen begeleiding. Er werd verteld dat ik om de 3 uur moest kolven en dit werd in de koelkast bewaard in het ziekenhuis. Dat ging eigenlijk allemaal prima. Tot onze kleine grote dame bleef spugen. Na 2 weken is ze verplaatst van de ic naar de normale afdeling. Maar dat ging niet zonder slag of stoot. As i said bleef ze spugen en zolang ze dit bleef doen mocht ze niet mee naar huis. Ik bleef gewoon door kolven alleen was de tijd die ik er tussen liet zitten vaak meer dan 3 uur. Gewoon omdat ik er niet bij stil stond hoe belangrijk het was om te blijven kolven. Niemand vertelde dit en ik heb eerlijk gezegd ook geen gebruik gemaakt van Google. Nou goed, de borstvoeding bleef wel gewoon lopen, alleen natuurlijk liep het een beetje terug.

Na de geboorte van Ruby, wat een lange na sleep werd voelde ik de behoefte niet om datzelfde nog een keer mee te maken. Bang om te bevallen, te veel bloed verloren en als klapper een longembolie. Nee, dit was voor mij niet meer nodig. Maar mijn geliefde wederhelft en ik zeiden wel tegen elkaar "Joh misschien over een paar jaar". Niet wetende dat die paar jaar een paar maanden zou worden. We lieten er geen gras over groeien en het was de kers op ons taartje. Hoewel  het schok effect behoorlijk was, maar uiteindelijk waren we er zelf bij. Eenmaal gewend aan het idee nam ik ook langzaam weer afscheid. Afscheid van mijn buik, afscheid van de schopjes, afscheid van het niet alleen voelen, afscheid van de rollercoaster die zwanger zijn heet. Ik vond het pittig, maar ergens kon ik ook wel weer fijn adem halen bij het idee dat dit gewoon echt de allerlaatste keer was dat ik mijzelf zwanger kon noemen. Het blijft bijzonder. Hoeveel kindjes je ook mag krijgen. Iedere keer is weer zo enorm magisch. Ondanks de stress van het niet durven te bevallen was uiteindelijk op zijn piek. Het was goed zo. Tijd om weer mijn eigen ik te worden en mijn lijf de rust kan krijgen die ze verdient na al die jaren hard zwoegen. Want echt, zwoegen heeft ze gedaan hoor. Inmiddels is de jongste nu 8 maanden. In den beginnen van ons gezin als 6 hebben lievelings en ik het er wel over gehad hoe dit verder moet. Ik haat rubbertjes. Ik kan er gewoon net niks mee. De pil is de hell voor mij geweest. Daar kwam ik helaas veel te laat achter,  dus iets met hormonen is voor mij gewoonweg geen optie. Ik wil mijzelf weer worden en niet beïnvloed zijn door allerlei extra hormonen. Ik bedoel, alsof een vrouw niet genoeg hormonen aanmaakt. Veel blijft er dan niet over en zwanger willen worden staat niet meer in mijn boekje. Dus ga je verder kijken en kom je uit bij het steriliseren. Man of vrouw. Ik vond dat ik als vrouw wel genoeg marathons had gelopen dus het was lievelings zijn momentje om te shine'en bij de huisarts ;) Iedereen die ons kent weet dat wij het heerlijk vinden om alles voor ons uit te schuiven, we zien het allemaal wel. Kan leuk zijn. Soms. Maar dat kan je dus ook behoorlijk in je reet grijpen. Zoals nu, sort of. Al een aantal dagen ben ik stiekem om Google aan het spieken naar verhalen van vrouwen die zich hebben laten steriliseren. Maar ook hoe steriliseren in zijn werk gaat. Ooit zat ik met een jongedame in de wachtkamer bij de verloskundige en ze zij.... ik zit hier niet omdat ik zwanger ben hoor en ze lachte. Ik vroeg me af wat ze er dan deed en op dat moment sloot ze haar zin af met -maar voor sterilisatie. Ik heb er 2, vervolgde ze en dat vind ik prima. Ik moest lachen, ik vond het wel super schattig dat ze daar zo open over deed. Ik had het niet gedurfd. Denk ik. Nu zijn we een heleboel maanden verder en hoop informatie rijker maar wat is de beste keuze? Ik begreep dat de ingreep voor een vrouw vele malen heftiger is dan voor een man. Maar ja, die mannen komen overal makkelijk mee weg nietwaar ;) Wel is het zo dat de ingreep van de vrouw dus blijkbaar meteen zijn "vruchten" afwerpt en bij de man duurt dit iets langer. Plus dat de man om de zoveel tijd zijn zwemmertjes moet laten controleren of ze echt niet meer zwemmen. Ons kennende gaat dit dan gigantisch fout. Echt zo. Het was even wikken en wegen en nog meer wikken en wegen, maar ik denk dat ik toch ergens voor mijzelf die knoop heb doorgehakt. Wat zou het fantastisch zijn om niet meer over anticonceptie na te denken. Heaven lijkt mij. Gewoon kunnen sexy timen wanneer je wilt en geen bijkomende irritante handelingen zoals de rubbertjes. De narcose die erbij komt kijken, daar kan ik dan wel enorm naar uitkijken. Gewoon even op een andere planeet haha. Zonder gekheid, het zal geen pretje worden maar ik denk dat ik hier wel klaar voor ben. De volgende stap naar een gelukkig leven ;) Ik ben onwijs benieuwd naar verhalen van vrouwen die een sterilisatie hebben ondergaan en hoe ze dit hebben ervaren. Ik besef mij terwijl ik dit tik maar al te goed hoe gelukkig ik mijzelf mag prijzen dat ik 4 gezonde kindjes op de wereld heb gezet en dat dit echt niet voor iedereen is weggelegd. Daarom vind ik een sterilisatie toch een vervelend dingetje om mijzelf daar zo openlijk over te uiten. Het is dus een beetje dubbel. Ik wil namelijk niemand voor zijn hoofd stoten ♥ www.instagram.com/kimmchaelis

Luizen, breek me de bek niet open over deze kriebelbeestjes. Ik krijg ik er spontaan jeuk aanvallen op het moment van dit typen. Toen Mamplaats mij vroeg voor een samenwerking met Prioderm hoefde ik geen moment te twijfelen, want ik mag mijzelf inmiddels wel een luizen expert noemen. Veel mensen denken dat het bestrijden van luizen een tijdrovend klusje is. Hoeft niet. Als je weet wat je moet doen en hoe je het moet doen kun je het zelfs tussen de bedrijven door doen. Been there done that. Als moeder van 4 waarvan 1 baby + borstvoeding heb ik dit namelijk ook overleefd. Knipoog! Laat je eerst even over onze ervaring vertellen.

Vroeger, zo'n 10 jaar geleden, werden shampoo’s en conditioners altijd flink onder de loep genomen door bloggers. Ik was er eentje van. Ingrediënten lijsten ontleden en concluderen dat shampoo eigenlijk erg slecht is voor je haar. Ik was 21, totaal niet bezig met het milieu en hoe slecht shampoo voor je haar zou zijn. Nu, 10 jaar later, besef ik mij hoe groot de impact van ons mensen is op de aarde. Want naast dat shampoo je haar niet beter laat groeien is de verpakking van veel shampoo flacons niet milieuvriendelijk. Gelukkig beseffen wij mensen steeds vaker wat voor een impact bepaalde producten hebben, maar ook ons afval gebruik.

Iets wat ik de afgelopen jaren uit handen heb gegeven is het verzinnen van cadeautjes voor onder andere verjaardagen. Het is niet dat ik het niet leuk vind of er geen zin in heb, ik ben er gewoon niet goed in. Neem bijvoorbeeld Sinterklaas. Ik besloot vorig jaar, na het zoveelste – ik stel cadeautjes kopen uit tot het laatste moment – momentje, om vanaf toen het hele jaar al cadeautjes bij elkaar te scharrelen en vooral de cadeau ideeën op te schrijven. Is beide gelukt dit jaar? Ha nope! Het werd allemaal weer last minute. Dus 1 van mijn “goede” voornemens heb ik hier al te pakken.

23 oktober is onze vierde dochter en zusje Quinn geboren. Het kersje op ons gezin. Terwijl mama in het ziekenhuis haar pushings aan het doen was, werd er thuis een grote kartonnen doos open gemaakt door de drie gezusters. In die doos troffen zij een baby aan. Een baby genaamd Annabell. Nu hadden zij een echte eigen baby. Met de nadruk op echte, want deze pop heeft levensechte functies! Kids door het dolle heen. Ik heb twee poppen mama's in huis, Esra (2) en Ruby (1). De timing van Annabell was dat dat betreft perfect. Zo konden de meisjes vast oefenen op hun baby zusje Quinn.